Της Κατερίνας Ζευγίτη,
«Το τηλέφωνο του συνδρομητή που καλέσατε είναι κατειλημμένο. Παρακαλώ, καλέστε αργότερα…» Κι εσύ, ακούγοντας αυτήν την ανατριχιαστική φωνή ελπίζεις και περιμένεις ότι, όταν ξανακαλέσεις αργότερα, θα ακούσεις τον άνθρωπο που είτε σου λείπει είτε θες να συζητήσεις μαζί του, να μάθεις τα νέα του, να δεις εάν είναι καλά. Η ώρα περνά και είναι άφαντος… Μια ακόμη προσπάθεια και σου κόβεται η ανάσα. Παίζει ξανά η ίδια κασέτα και τότε, αρχίζουν οι εικασίες. Ο συνδρομητής πολύ πιθανόν μιλά με κάποιον άλλο και μόλις είναι διαθέσιμος θα σου τηλεφωνήσει, για να μιλήσετε. Αυτό πιστεύεις και σκουπίζεις από τα κόκκινα μάγουλα σου τα καυτά δάκρυα ανησυχίας. Ξέρεις ότι όλα είναι καλά και ότι θα πείτε ένα γεια, μια καλημέρα και μια καληνύχτα, όπως πάντα. Θα σου πει να προσέχεις και ότι θα συναντηθείτε μέσα στη μέρα. Επίσης, θα σε ρωτήσει αν έφαγες, αν υπήρξε πίεση στη δουλειά και τέλος, θα κλείσετε το ακουστικό με την πιο όμορφη ευχή στον κόσμο, «τα λέμε αύριο».
Είναι, όμως, όλα δεδομένα; Είσαι σίγουρος ότι δεν πήγε τίποτα στραβά; Ότι δεν έκανες κανένα λάθος; Διάφορα ερωτηματικά «στροβιλίζουν» στο μυαλό σου και «επικρατεί» σιωπή όχι μόνο μέσα στην ψυχή σου, αλλά και μέσα στο άδειο σου σπίτι. Δε βλέπεις τίποτα μπροστά σου, παρά μόνο το πρόσωπο που λαχταράς να αφουγκραστείς την ανάσα του. Το τηλέφωνο είναι «βουβό». Κάνεις μια τελευταία απόπειρα και ύστερα, καταλαβαίνεις ότι, πλέον δεν υπάρχει γυρισμός. Η γραμμή «αποκλείστηκε» από το ίδιο χέρι που χθες κρατούσες σφιχτά. Και αρχίζεις αδύναμος να ουρλιάζεις και να απορείς. «Πού πήγαν όλα όσα ζήσαμε;» «Σβήνονται τόσο γρήγορα οι αναμνήσεις;» «Δεν θα ξαναβρεθούμε ποτέ;» «Γιατί έφυγε έτσι ξαφνικά;» Αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα που θέτεις στον εαυτό σου, προσπαθώντας, παράλληλα, να κάνεις την αυτοκριτική σου, ώστε να βγάλεις ένα συμπέρασμα. Την ίδια στιγμή, στο βάθος του διαδρόμου, μια γνώριμη λαλιά σου υπενθυμίζει ότι “Ç’est la vie” και «ότι είναι στη φύση μας να απομακρυνόμαστε από ό,τι δε μπορούμε να ελέγξουμε». Μη βασανίζεις περισσότερο τις σκέψεις σου και θυμήσου ότι οι ανθρώπινες επαφές «βασίζονται» πάνω στο τρίπτυχο της αποτυχίας, “Add-Chat-Block”, αφού η εποχή μας κατακλύζεται από γνωριμίες μέσω των social media και δυστυχώς, οι περισσότεροι έχουμε «υιοθετήσει» αυτήν τη στάση. Δηλαδή, να συνάπτουμε εφήμερες σχέσεις, δίχως να μας ενδιαφέρει το κακό που σκορπίζουμε γύρω μας.
Είναι αλήθεια. Ξεχνάμε γρήγορα. Βρίσκουμε την εύκολη λύση. Ποια είναι αυτή; Κάνουμε μια φραγή εισερχόμενων κλήσεων και πιστεύουμε ότι το πρόβλημα λύθηκε, γελώντας δυνατά για την επιτυχία μας. Με ένα «κλικ» τα καταφέραμε! Το ίδιο «κλικ» που μας έφερε κοντά, ξαφνικά, μας απομακρύνει. Δεν «μπλοκάραμε» μόνο εκείνο το άτομο που μας αγάπησε, αλλά και ό,τι ζήσαμε μαζί. Εκείνες τις μικρές στιγμές ευτυχίας. Τόσο απλά; Διαγράφουμε μια συνομιλία και είναι όλα εντάξει; Προχωράμε παρακάτω, ακολουθώντας την ίδια γραμμή. Δεν έχει σημασία αν είναι του eyeliner. Εμείς μένουμε προσηλωμένοι στο να παίζουμε με πλάσματα, που συναντάμε, περπατώντας είτε στον πραγματικό είτε στον ψηφιακό δρόμο. Έτσι είναι οι σχέσεις… εφήμερες. Νομίζεις ότι γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος με το να λες «έλα να περάσουμε σήμερα καλά και μετά δε σε ξέρω»; Όχι! Πέφτεις χαμηλά. Ακολουθείς μια στραβή γραμμή και όλοι κάποια στιγμή θα σε εγκαταλείψουν, επειδή δεν αντέχουν να αντικρίζουν το «ψυχρό» σου βλέμμα. Και όσοι μείνουν είναι αυτοί που σου ταιριάζουν.
Πρόσεχε, λοιπόν, την επόμενη φορά σε ποιον θα ανοίξεις την «πόρτα» της καρδιάς σου, ποιο «αίτημα φιλίας» θα αποδεχθείς και με ποιον θα σπαταλήσεις τον χρόνο σου.
«Ό,τι γίνεται ξεχνιέται…
Μες το χρόνο λησμονιέται…
Ό,τι φεύγει δε γυρνάει,
Χάνεται, σε προσπερνάει.
Μια μικρή γραμμή στο δρόμο,
Σύνορό μας μες τον πόνο…
Της ζωής λαθρεπιβάτες
Μες σε μάταιες αγάπες.
Στο γαλάζιο ταξιδεύεις,
Λόγια εφήμερα γυρεύεις,
Κι ο καθρέπτης σπάει πάλι
Κι η αλήθεια σε ξεχνάει.
Μες το στόμα ξεχασμένο…
Ένα όνειρο χαμένο…
Μια λεξούλα που δεν είπες
Κι ένα θαύμα που δεν είδες.»
«Γαλάζια όνειρα…»
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- «Γαλάζια όνειρα…, prokopis.blogspot.com. Διαθέσιμο εδώ
