Της Αναστασίας Παπαδημητρίου,
Ο Στέργιος Πάσχος επιδίωξε να ξεφύγει από τη λούπα μικρού μήκους αφηγήσεων και προχώρησε στη δημιουργία της πρώτης μεγάλου μήκους ταινίας του. Αυτό το πέτυχε με τη συνεργασία με την Ηρώ Μπέζου και τον Χάρη Φραγκούλη, μαζί με τους οποίους πραγμάτωσε την ιδέα της ταινίας Αφτερλωβ. Πρόκειται για μια ταινία με ερωτικό και δραματικό περιεχόμενο και πιο συγκεκριμένα προσπαθεί να προσεγγίσει το θέμα των ερωτικών σχέσεων.
Η ιστορία ξεκινά με τον πρωταγωνιστή, τον Νίκο, που θα φροντίζει για κάποιες μέρες τη βίλα για χάρη ενός φίλου του στα βόρεια προάστεια με όλες τις παροχές και πολυτέλειες και θεωρεί πως είναι η κατάλληλη ευκαιρία να ξαναπλησιάσει την πρώην του, Σοφία. Την καλεί να κάνουν διακοπές σε αυτόν τον επίγειο παράδεισο εκτός της ροής της ζωής, με απώτερο σκοπό να την κλειδώσει στο σπίτι και να πάρει τις απαντήσεις του σχετικά με τον χωρισμό τους. Αφού η Σοφία συμφωνεί, η είσοδός τους στο σπίτι σηματοδοτεί τη δυνατότητά τους για ένα μικρό χρονικό διάστημα να ζήσουν μια πλουσιοπάροχη, φαινομενικά, ζωή. Η Σοφία διευκρινίζει πως δεν θέλει να συζητήσει για τη μεταξύ τους σχέση, ο Νίκος, όμως, δεν μπορεί να πάει κόντρα στον ίδιο του τον εαυτό και επιβάλλει τη συγκεκριμένη θεματική συζήτησης.
Τότε ξεκινούν οι τσακωμοί, περίεργες εικόνες και σύνδεση χρωμάτων. Ο λόγος τους είναι διαρθρωμένος με τρόπο που δεν μπορεί να οδηγήσει σε ένα λογικό τέλος. Επίσης, είναι αποστασιοποιημένος και είναι έντονο το στοιχείο της ειρωνείας. Παρατηρούμε αέναες εντάσεις που περνούν από διάφορες φάσεις και μορφές που μαρτυρούν πως ο Πάσχος είναι σαν να «τράβα» μία μικρού μήκους ταινία και δείχνει την πλοκή της με εκτενέστερες εικόνες, οι οποίες μεγεθύνουν τα συναισθήματα που βιώνουν οι πρωταγωνιστές και αυτά που μεταβιβάζουν στους θεατές. Όλα αυτά συνολικά τα στοιχεία οδηγούν στην αίσθηση ενός γενικού αδιεξόδου, μιας επανάληψης χωρίς να φτάνει ποτέ στο τέλος και στην εκτόνωση αυτής της έντασης.
Αυτή η γενική εικόνα μας παρουσιάζει μια παθολογική ερωτική σχέση δύο ατόμων. Ο Νίκος δεν μπορεί να αποδεχτεί την πραγματικότητα, αρνείται τον χωρισμό και αποζητά μια αιτιολόγηση γι’ αυτό που συνέβη, προκειμένου να το οριοθετήσει στο μυαλό του, το κάνει, ωστόσο, με λανθασμένο τρόπο. Επιβάλλει να συμβεί η συζήτηση αυτή που τη θεωρεί ως την υποτιθέμενη «εξιλέωση» του χωρίς, ωστόσο, τη θέληση και τη συναίνεση της Σοφίας, το οποίο επισφραγίζει όταν την κλειδώνει στο σπίτι. Η δυναμική της σχέσης υστερεί καθώς ο ένας στοχεύει στον διάλογο, ενώ ο άλλος τον αποφεύγει επιδεικτικά. Ο συμβιβασμός δεν αποτελεί μια λύση από καμία πλευρά και όλα αυτά οδηγούν στο κενό.
Έτσι, η διάρκεια της έντασης εντείνεται, αφενός επειδή δεν κάνει κανένας ένα βήμα πίσω και αφετέρου επειδή δεν μπορούν να φύγουν. Και ας μην ήταν κλειδωμένο το σπίτι, δεν θα μπορούσαν να φύγουν. Η αδυναμία φυγής από τέτοιες προβληματικές καταστάσεις προκύπτει από εσωτερικούς παράγοντες. Πολλές φορές, οι εντάσεις και οι διαφωνίες δείχνουν επικοινωνιακές δυσκολίες μεταξύ τους αλλά αυτή η μεταβλητή είναι δυσανάλογη με τα συναισθήματα που βιώνουν. Μέσα στο χάος, βέβαια, μπορεί να υπάρχει αγάπη. Η αγάπη μπορεί να μας κάνει κακό αλλά παρόλα αυτά να την επιλέγουμε. Και αυτό το αποτυπώνει με τη σκηνή που κάνουν έρωτα και εκπέμπουν ανάλογα έντονα συναισθήματα και ένταση αλλά με πιο θετικό πρόσημο παρά τις δυσκολίες που τους περιτριγυρίζουν.
Γενικά, οι ανθρώπινες σχέσεις είναι ένα θέμα περίπλοκο, καθώς εμπλέκονται και συνδέονται διαφορετικές δυναμικές με εμπειρίες και τρόπο θέασης των πραγμάτων. Αυτές άλλες φορές ταιριάζουν, άλλες φορές όχι τόσο αλλά πάντα είναι απαραίτητη η δεκτικότητα για την κατανόηση της οντότητας του άλλου. Η δεκτικότητα ανοίγει γέφυρες επικοινωνίας που επιτρέπουν τη σύνδεσή μας με τους άλλους. Αν όμως δεν ισχύει και από τις δύο οπτικές, η προσπάθεια για σύνδεση οδηγεί σε ένα αδιέξοδο και αν δεν ανοίξεις την πόρτα θα παραμείνεις μέσα σε αυτόν τον κύκλο…
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- Αφτερλωβ, filmtheatre.gr, διαθέσιμο εδώ.
