Του Γιώργου Κοσματόπουλου,
Η εκπαραθύρωση Παπανώτα από το ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. είναι ακόμα μια ψηφίδα του παρακμιακού σκηνικού που έχει στηθεί ενόψει των Ευρωεκλογών. Δεν περιμέναμε πολλά από τον δημόσιο βίo της χώρας, έτσι όπως έχει εξελιχθεί τις τελευταίες δεκαετίες. Ούτε, φυσικά, οι Ευρωεκλογές προσφέρονται για ιδιαιτέρως σοβαρές συζητήσεις σε αυτήν την Ε.Ε. Ακόμα κι έτσι όμως, δεν μπορεί κάποιος παρά να εντυπωσιαστεί αρνητικά για το επίπεδο των συμμετεχόντων στην όλη διαδικασία, το οποίο έχει πιάσει πάτο…
Στα ευρωψηφοδέλτια και των τριών μεγάλων κομμάτων η φαιδρότητα εμφανίζεται εντόνως, έστω κι αν όχι στον ίδιο βαθμό: Η Ν.Δ. πήγε ένα βήμα παραπέρα τη συνταγή της «διεύρυνσης προς το Κέντρο», την οποία έχει εκφυλίσει εντελώς, μιας και πλέον χωράει σχεδόν όλα τα είδη των εκπροσώπων της «αρχοντοχωριάτικης» δήθεν showbiz. Ας ξεκινήσουμε από τα κλασικά «νέο-μητσοτακικά»: Μεταγραφές πρώην ΠΑΣΟΚων, με Πύρρο Δήμα και Βούλα Πατουλίδου να λαμβάνουν το χρίσμα και τον Πρωθυπουργό να κλείνει έτσι, ταυτοχρόνως, και την εκκρεμότητα στον χώρο του αθλητισμού. Τι εκφράζουν πολιτικά; Ούτε οι ίδιοι μάλλον γνωρίζουν. Απλά σηματοδοτούν κατά το «μητσοτακικό» αφήγημα τη «διεύρυνση» και προκαλούν νοσταλγικές μνήμες από τα καλοκαίρια εκείνα που τα ελληνικά χρώματα διέπρεπαν στους Ολυμπιακούς Αγώνες κατά κόρον.
Συνεχίζουμε στον χώρο των Μ.Μ.Ε., μιας και η λεγομένη «τέταρτη εξουσία» δεν θα μπορούσε να μην προικίσει την πολιτική για ακόμα μία φορά με εκλεκτά στελέχη της. Εδώ δεσπόζει η Ελεονώρα Μελέτη. Προφανώς ο Μητσοτάκης, εδώ, θεωρεί ότι η μακρά διαδρομή σε εκπομπές που εντάσσονται στην κατηγορία των τηλε-κουτσομπολάδικων, πότε απροκάλυπτα και πότε κεκαλυμμένα, αποτελεί εχέγγυο για την επιτυχή προώθηση των ελληνικών συμφερόντων στην Ευρώπη. Για να μην είμεθα και άδικοι πάντως, οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι η Μελέτη έχει και πολιτική παρουσία δεδομένου ότι στα φοιτητικά της χρόνια έχει υπάρξει μέλος της Δ.Α.Π. ‒άλλη πηγή πολιτικού πλούτου αυτή! Συναντάμε, επίσης, τη Βίκυ Φλέσσα, για μια πιο ιντελεκτουάλ δημοσιογραφική εσάνς, αλλά, επίσης, και τον Δημήτρη Τσιόδρα, ο οποίος φαίνεται πως καρπώνεται τον ζήλο που επέδειξε ως μουσαφίρης (εκ Ποταμίου ορμώμενος), μήπως και θεωρηθεί φτωχός, έστω, συγγενής…
Το βαρύ πυροβολικό, όμως, ακούει στο όνομα Γιώργος Αυτιάς. Περίλαμπρος ΟΝΝΕΔίτης στα νιάτα του κι αυτός έχει γράψει πολλές σελίδες στην ελληνική δημοσιογραφία του τόπου: Οι πιο λαμπρές είναι εκείνες που αφορούν την παρεούλα που έκανε σε γιαγιάδες και παππούδες από τηλεοράσεως, ενημερώνοντας τους απομάχους της ζωής για τα συνταξιοδοτικά τους κ.λπ. Όσο να ’ναι, η γλυκερή ανακοίνωση των «σφαγών» στο Ασφαλιστικό χρειάζεται προκειμένου να μην έχουμε δυσάρεστες εξελίξεις, συνεπεία του σοκ που προκαλούν ανακοινώσεις με ωμό, κυνικό τρόπο. Υπάρχουν, όμως, και μαύρες σελίδες, όπου η ελληνική κουτοπονηριά, η ημιμάθεια και ο λαϊκισμός χτύπησαν κόκκινο. Από τη συνέντευξη-κονσέρβα του Παναγιώτη Ψωμιάδη που παρουσιάστηκε σαν ζωντανή μέχρι τον χαρακτηρισμό «καροτσάκια» για τον Σόιμπλε, εξαιτίας της κινητικής αναπηρίας από την οποία έπασχε ο άρτι αποδημήσας Γερμανός πολιτικός. Προφανώς, οι αρχές του Αυτιά, εκ των οποίων πηγάζουν τέτοιες συμπεριφορές, χαρακτηρίζουν και τον Μητσοτάκη.
Άλλωστε, αφού έκλεισε όλη η ανωτέρω Dream Team, ο Πρωθυπουργός αποφάσισε, τελικά, να συμπεριλάβει στο ψηφοδέλτιο της Ν.Δ. και τον εκλεγμένο Δήμαρχο Χειμάρρας και προφυλακισμένο στις αλβανικές φυλακές από το συμμορίτικο καθεστώς Ράμα, Φρέντι Μπελέρη. Προχώρησε σε αυτήν την κίνηση ως ένδειξη της αταλάντευτης στάσης της χώρας μας για την προστασία της Ελληνικής Εθνικής Μειονότητας της Βορείου Ηπείρου; Οι Βορειοηπειρώτες είναι εδώ και χρόνια εγκαταλελειμμένοι στη μαύρη μοίρα που τους επιφυλάσσει το αλβανικό κράτος. Εντάσσεται η κίνηση αυτή σε μια γενικότερη στρατηγική πίεσης, ώστε να αποφυλακιστεί ο Μπελέρης; Η Ελληνική Κυβέρνηση έχει αποτύχει παταγωδώς να επιβάλλει στην Αλβανία κάτι τέτοιο. Η Κυβέρνηση της Ν.Δ. και ειδικά το σύστημα Μητσοτάκη, βασικά, θεωρούν μπανάλ τα εθνικά θέματα και βαφτίζουν εθνικό συμφέρον τη μη διατάραξη των σχέσεων με τις Η.Π.Α. πρωτίστως και τη Γερμανία δευτερευόντως, δηλαδή την ικανοποίηση κάθε απαίτησής τους. Άλλωστε, τόσο το δίδυμο του ΥΠ.ΕΞ. Γεραπετρίτη-Παπαδοπούλου όσο και ο γνωστός Σκέρτσος, δεν ήθελαν την υποψηφιότητα Μπελέρη. Αυτό που μέτρησε ήταν η πεποίθηση Μητσοτάκη ότι με την υποψηφιότητα αυτή θα ρίξει στάχτη στα μάτια του παραδοσιακού ακροατηρίου της Ν.Δ. που βλέπει την Κυβέρνηση του κόμματός του να περνά όσα δεν τόλμησε να περάσει από τη Βουλή ούτε ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α.
Πάμε στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Με αυτόν τον αρχηγό είναι λογικό ότι ο «λάιφ-σταλινισμός» θα κατήγαγε περίλαμπρη νίκη ως λογική διαπνέουσα τη συγκρότηση της ευρω-λίστας. Ο ίδιος ο Κασσελάκης έχει γίνει μόνιμος θαμών των πρωινάδικων και των μεσημεριανάδικων, παρουσιάζοντας μέσω της κάμερας κάθε πτυχή της καθημερινότητάς του ως influencer, αν και πλέον συνεπικουρείται από την αγαπημένη του σκυλίτσα, έχοντας αποσύρει εν πολλοίς τον Τάιλερ, μιας και πάμε σε Εκλογές.
Ξεκινάμε με τη Σοφία Μπεκατώρου, η οποία συμμετέχει στο ψηφοδέλτιο ως η ιέρεια του εγχωρίου metoo. Όλα αυτά, διότι κατήγγειλε ότι κάποιος τη βίασε πριν από 23 χρόνια. Δεν εισέφερε την παραμικρή απόδειξη περί των όσων υποστήριζε, αλλά οι ελλειμματικές πολιτικές ηγεσίες και το μιντιακό σύστημα έσπευσαν να υιοθετήσουν την εκδοχή της. Η περίπτωσή της είναι μία ωμή καταπάτηση των δικαιωμάτων του καταγγελλομένου ως δράστη, ο οποίος «καταδικάστηκε» για ένα έγκλημα που ακόμη κι αν διέπραξε, πλέον αυτό δεν μπορούσε να αποδειχθεί, ενώ ούτως ή άλλως το έγκλημα είχε παραγραφεί. Λογικό η Μπεκατώρου να κατεβεί με το κόμμα το οποίο έχει αποδείξει ότι περιφρονεί τις αρχές του Πολιτεύματος περισσότερο από κάθε άλλο. Μένει, φυσικά, μία άγρια χαρά για το αυτογκόλ των υπολοίπων κομμάτων που έσπευσαν να την «αγιοποιήσουν» για να τη δουν σήμερα πολιτική τους αντίπαλο.
Συνεχίζουμε με τον Μάριο Αθανασίου, γνωστό ρέκτη της υποκριτικής και σταθερό οπαδό του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., με τοποθετήσεις επί παντός επιστητού, έμπλεες της γνωστής λαϊκιστικής ελαφρότητας που χαρακτηρίζει την πλειοψηφία των προβεβλημένων καλλιτεχνών στην Ελλάδα. Έχει και πανελίστα ο μπαξές (Πανόπουλος), έχει και παίκτη ριάλιτι (Παπαργυρόπουλος), δίνοντας το στίγμα της αισθητικής που διαπνέει τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α.
Η περίπτωση πάντως που συνδυάζει ιδανικά δόσεις κωμωδίας και τραγωδίας είναι αυτή του Ευάγγελου Αντώναρου. Προερχόμενος από τη Ν.Δ., υπήρξε Κυβερνητικός Εκπρόσωπος της Κυβέρνησης Καραμανλή, της δεύτερης χειρότερης, δηλαδή, κυβερνήσεως της Μεταπολίτευσης μετά από αυτήν του Τσίπρα, η οποία ουσιαστικά χρεοκόπησε την Ελλάδα. Απέτυχε να εκλεγεί Βουλευτής με το κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, αλλά πήρε τη δεύτερη ευκαιρία μήπως και ο κόσμος της Αριστεράς και της Προόδου τον εκτιμήσει καλύτερα. Φυσικά, η πολυεπίπεδη επικοινωνιακή επίθεση του Κασσελάκη δεν θα μπορούσε να μην κάνει χρήση και μιας κλασικής πρακτικής του ελληνικού πολιτικού συστήματος: Ζήτω, λοιπόν, η οικογενειοκρατία αλά Αριστερά, με ξάδερφο Κασσελάκη και ξάδερφο Τσίπρα στις επάλξεις…
Πάμε στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. Εκεί, από άποψη γκλαμουριάς, επικρατεί… φτώχεια. Μόνο ο Ζαγοράκης ήρθε από τη Ν.Δ. για να δώσει λίγο λούστρο στο πράσινο ψηφοδέλτιο. Με μοναδικό εφόδιο ότι ήταν ο αρχηγός της Πρωταθλήτριας Ευρώπης Εθνικής Ομάδος Ποδοσφαίρου, κατάφερε άκοπα να περάσει μια δεκαετία στις Βρυξέλλες, μισθοδοτούμενος αδρά για να μην κάνει κάτι πέραν της βαρυσήμαντης παρέμβασης, προκειμένου να γλιτώσει την τιμωρία ετσιθελικά η αγαπημένη του ομάδα, ο Π.Α.Ο.Κ. Αυτή προφανώς τη στιβαρή διαχρονική πολιτική του παρουσία, τις βαθιές γνώσεις επί των ευρωπαϊκών θεμάτων, την υψηλή του μόρφωση και την αταλάντευτη προσήλωση στις αρχές του ΠΑ.ΣΟ.Κ. εκτίμησε προδήλως ο Νίκος Ανδρουλάκης. Άντε να του πέρασε ίσως φευγαλέα από το μυαλό ότι ο Ζαγοράκης μπορεί να του φέρει στην κάλπη ποδοσφαιρόφιλους, καθώς και τηλεθεάτριες εκπομπών και αναγνώστριες περιοδικών ποικίλης ύλης…
Πορευόμαστε, λοιπόν, προς τις Ευρωεκλογές, έχοντας να επιλέξουμε μεταξύ περιπτώσεων όπως οι ανωτέρω. Περιπτώσεων ανθρώπων που διεκδικούν τις ψήφους μας για όλους τους λάθους λόγους. Διότι είναι διάσημοι. Διότι υπηρετούν το αφήγημα του αρχηγού τους. Διότι ο ίδιος ο ελληνικός λαός έχει επιτρέψει στις ηγεσίες του να υποτιμούν τόσο βάναυσα τη νοημοσύνη του και να θεωρούν ότι αρκεί να πετάξουν εμπρός του ένα πρόσωπο που βλέπει στο γυαλί για να υφαρπάξουν την ψήφο του. Ίσως, τελικά, αυτοί να μας αξίζουν…
