Του Ιούλιου Παπάζογλου,
Υπήρξε πολιτικός και διπλωμάτης, ήταν στο επίκεντρο της ευρωπαϊκής ισορροπίας δυνάμεων ως Υπουργός Εξωτερικών της Αυστριακής Αυτοκρατορίας από το 1809 και Καγκελάριος από το 1821 έως την περίοδο των Φιλελεύθερων Επαναστάσεων του 1848, που οδήγησαν στην παραίτησή του. Φυσικά ο λόγος για τον Klemens von Metternich.
Ήταν γεννημένος το 1773 με τον πατέρα του να ανήκει στο διπλωματικό σώμα. Αφού φοίτησε στα Πανεπιστήμια του Στρασβούργου και του Mainz, είχε λάβει τα απαραίτητα εφόδια για να ενταχθεί και ο ίδιος στους διπλωματικούς κόλπους, συμπεριλαμβανομένων των ρόλων πρεσβευτών στο Βασίλειο της Σαξονίας, στο Βασίλειο της Πρωσίας και στη Γαλλία του Ναπολέοντα. Μία από τις πρώτες του αναθέσεις με την ιδιότητα του Υπουργού Εξωτερικών ήταν να δημιουργήσει μια ύφεση στις έντονες σχέσεις με τη Γαλλία, που περιελάμβανε τον γάμο του Ναπολέοντα με την Αυστριακή Αρχιδούκισσα Μαρί Λουίζ. Αμέσως μετά, υποστήριξε και πέτυχε την ένταξη της Αυστρίας στον Πόλεμο του Έκτου Συνασπισμού στο μέρος των Συμμάχων, ενώ ήταν από αυτούς που υπέγραψε τη Συνθήκη του Φοντενεμπλό, η οποία οδήγησε τον Ναπολέοντα στην εξορία. Όλα αυτά του έδωσαν ηγετική θέση και τον ανέδειξαν ως αντιπρόσωπο της Αυστριακής Αυτοκρατορίας στο Συνέδριο της Βιέννης, που καθόρισε το μέλλον της μεταναπολεόντειας Ευρώπης. Μάλιστα, η όλη του συμβολή του χάρισε και τον τίτλο του Πρίγκιπα τον Οκτώβριο του 1813.
Το φθινόπωρο του 1814, οι αρχηγοί των πέντε βασιλευόμενων δυναστειών και εκπρόσωποι από 216 οικογένειες ευγενών άρχισαν να συγκεντρώνονται στη Βιέννη. Οι Υπουργοί από τους «Μεγάλους Τέσσερις» (τους συμμάχους του Συνασπισμού της Βρετανίας, της Αυστρίας, της Πρωσίας και της Ρωσίας) είχαν προσέλθει στην πόλη για να συμμετάσχουν στο συνέδριο. Στο άκουσμα της είδησης αυτής ο Metternich ταξίδεψε στη Βιέννη για να τους συναντήσει και εκεί συμφωνήθηκε ο τρόπος λειτουργίας του συνεδρίου. Οι συζητήσεις επί των ζητημάτων της Γηραιάς Ηπείρου και του μέλλοντός της είχαν ξεκινήσει και ο Metternich προέδρευε των συνομιλίων. Μεταξύ άλλων, αποφασίστηκαν κύρια γεωγραφικά ζητήματα που αφορούσαν την Πολωνία και τη Γερμανία, τα οποία διευθετήθηκαν τη δεύτερη εβδομάδα του Φεβρουαρίου 1815.
Η Αυστρία χάρη στους χειρισμούς του Metternich κέρδισε γη από τη διχοτόμηση της Πολωνίας και απέτρεψε την πρωσική προσάρτηση της Σαξωνίας, αλλά αναγκάστηκε να αποδεχθεί τη ρωσική κυριαρχία στην υπόλοιπη Πολωνία και την αυξανόμενη πρωσική επιρροή στη Γερμανία. Έπειτα, ο Αυστριακός πολιτικός στράφηκε στο να κάνει τα διάφορα γερμανικά κρατίδια να παραχωρήσουν ιστορικά δικαιώματα σε μια νέα ομοσπονδιακή δύναμη που θα μπορούσε να αντισταθεί στις πρωσικές βλέψεις. Βοήθησε, επίσης, την Ελβετική Επιτροπή και εργάστηκε σε μυριάδες μικρότερα ζητήματα, όπως τα δικαιώματα ναυσιπλοΐας στο Ρήνο. Στις 7 Μαρτίου 1815 ο Metternich ξύπνησε με την είδηση ότι ο Ναπολέων είχε δραπετεύσει από τη νησιωτική φυλακή του Έλβα και μέσα σε μια ώρα είχε συναντηθεί τόσο με τον τσάρο της Ρωσίας Αλέξανδρο όσο και με τον Βασιλιά της Πρωσίας.
Ο Metternich ήθελε να μην αλλάξει βιαστικά η πορεία των αποφάσεων του Συνεδρίου της Βιέννης και για αυτό προσπάθησε να επηρεάσει τις Μεγάλες Δυνάμεις. Τελικά, στις 13 Μαρτίου, η Μεγάλη Πέντε κήρυξε τον Ναπολέοντα παράνομο και οι Σύμμαχοι άρχισαν να προετοιμάζονται για νέα μάχη. Στις 25 Μαρτίου υπέγραψαν μια συνθήκη με την οποία δεσμεύονταν ο καθένας να στείλει 150.000 άνδρες. Μετά την αποχώρηση των στρατιωτικών διοικητών, οι παρευρισκόμενοι στη Βιέννη άρχισαν να ασχολούνται με τα ζητήματά τους, φέρνοντας στο προσκήνιο τα όρια μιας ανεξάρτητης Ολλανδίας, επισημοποιώντας προτάσεις για μια χαλαρή συνομοσπονδία ελβετικών καντονιών και επικυρώνοντας προηγούμενες συμφωνίες για την Πολωνία.
Μέχρι τον Ιούνιο του 1815 είχαν διευθετηθεί όλα τα ζητήματα και ολοκληρώθηκαν οι εργασίες του Συνεδρίου της Βιέννης από το οποίο ο Klemens von Metternich φάνηκε να βγαίνει με μια πιο ενισχυμένη θέση, αποκτώντας τα επόμενα χρόνια και υψηλότερα αξιώματα.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
- Σφήκας, Δ. Θανάσης (2015), Με τον Μέτερνιχ ή με τον Πάλμερστον; Οι Βρετανοί και ο Δεκέμβριος του 1944, Εκδόσεις Ζήτη
