Της Κατερίνας Ζευγίτη,
«Καλησπέρα σας, σας καλώ από την Εταιρεία Ανθρωπίνων Ψυχών για μια πρόταση, η οποία, ίσως σας βοηθήσει να γίνετε καλύτεροι άνθρωποι. Δηλαδή, να μάθετε να δείχνετε περισσότερη κατανόηση και να μάθετε να ακούτε τον διπλανό σας, δίχως να “κλείνετε τα αυτιά” κάθε φορά που ένας άνθρωπος θέλει να μιλήσει. Είτε αυτό ανταποκρίνεται στις ανάγκες σας είτε όχι». Στην άλλη άκρη του ακουστικού επικρατεί σιωπή. Κάποιοι θα σε ακούσουν, άλλοι θα σε απορρίψουν, πριν προλάβεις να βγάλεις μια συλλαβή, οι περισσότεροι θα σε προσβάλλουν και, φυσικά ελάχιστοι θα αποδεχθούν την προσφορά που έχεις να τους κάνεις όχι από λύπηση, αλλά από ενδιαφέρον.
Πρόσφατα, ήρθα στην ευχάριστη θέση να ασχοληθώ με την τηλεπικοινωνία σε μια Εταιρεία προώθησης ρεύματος. Στο άκουσμα αυτής της λέξης όλα μοιάζουν φωτεινά. Με άλλα λόγια, ακούω, συχνά την εξής πρόταση «Και τι κάνεις; Όλη τη μέρα κάθεσαι και είσαι σαν βασίλισσα». Όμως, έχω να πω σε εσένα που, πιθανόν ήσουν ένας πελάτης ότι τίποτα δεν είναι όπως το φαντάζεσαι και ότι όλα τα ψυχοσωματικά βγαίνουν την ώρα που πηγαίνω εγώ και κάθε υπάλληλος στα σπίτια μας, για να ηρεμήσουμε από τη πίεση που εσύ μας άσκησες, επειδή δεν είχες διάθεση, επειδή ήθελες κάπου να ξεσπάσεις, επειδή η αγένεια είναι το «δεξί σου χέρι» κάθε φορά που συναντάς έναν άνθρωπο ή επειδή ήθελες να παίξεις με μια ψυχή, που προσπαθεί να ανταπεξέλθει στις δυσκολίες της καθημερινότητας, υπομένοντας τη λεκτική βία. Σε αυτό το σημείο, θα ήθελα να τονίσω ότι μέσα σε όλη αυτήν τη «φουρτούνα» αισθάνομαι τυχερή, αφού βρίσκεται δίπλα μου ένα ζευγάρι χαμογελαστά μάτια, τα οποία μου έδωσαν από τα πρώτα μου βήματα ψυχική δύναμη και κουράγιο. Και τα ευχαριστώ πολύ.
Με αφορμή αυτήν την εμπειρία, η οποία σίγουρα θα προστεθεί στο «άλμπουμ» της ζωής μου, θα ήθελα να υπογραμμίσω τη σημασία και την αξία που έχει η κατανόηση και ο σεβασμός απέναντι σε έναν συνάνθρωπό μας. Ας σκεφτούμε, λοιπόν, το εξής: Πόσες φορές έχουμε έρθει αντιμέτωποι με τον χλευασμό, την αδιαφορία και τη χυδαιολογία; Επίσης, έχουμε ποτέ σκεφτεί ότι με το να «χτίζουμε έναν τοίχο» και να κρατάμε μακριά όσους μας αγαπούν ότι τους «πνίγουμε» και ότι τους οδηγούμε στο να χάνουν τη πίστη τους; Βέβαια, δεν μπορούμε να κρατήσουμε κανέναν δίπλα μας με το ζόρι, καθώς δυσχεραίνουμε περισσότερο την κατάσταση. Αλλά, γιατί δε θέλουμε να ακούσουμε τα όσα έχει να μας εξηγήσει ο άλλος, όταν για παράδειγμα, ερχόμαστε σε ρήξη; Γιατί επιτρέπουμε στο θυμό να μας «τυφλώνει» και στη γλώσσα μας να «δηλητηριάζει» μια καρδιά; Γιατί ακούμε μόνο, για να απαντήσουμε και όχι, για να καταλάβουμε τον συνομιλητή μας; Άρα, εύλογα, γίνεται αντιληπτό ότι προτιμούμε να είμαστε επιθετικοί παρά ανοικτοί σε μια συζήτηση είτε στην επαγγελματική είτε στη προσωπική μας ζωή, μιας και η καχυποψία έχει κουλουριαστεί σαν φίδι στη γωνιά της αυλής μας.
Επομένως, από όσα προαναφέρθηκαν παραπάνω καταλαβαίνουμε ότι ο τρόπος με τον οποίο χειριζόμαστε μια κουβέντα επιδρά σε μεγάλο βαθμό στην ψυχολογία και στη διάθεσή μας. Για αυτό το λόγο, καλό θα ήταν να μάθουμε να ακούμε και να μην απορρίπτουμε τα συναισθήματα ούτε τη γνώμη του άλλου, προτού τον ακούσουμε. Κι αν δεν «κουμπώνουμε» να τον απομακρύνουμε από κοντά μας με σωστό χειρισμό.
Να πιστεύεις στους ανθρώπους κι ας σε πλήγωσαν πολλοί.
