Του Γιώργου Κοσματόπουλου,
Η ανακοίνωση της πλειοψηφίας των υποψηφίων Eυρωβουλευτών του ΠΑ.ΣΟ.Κ. συμπεριελάμβανε, τελικά, και τo όνομα του Θοδωρή Ζαγοράκη. Ο Πρόεδρος του Κινήματος, Νίκος Ανδρουλάκης, επέλεξε, δυστυχώς, να εκπέμψει ένα λάθος μήνυμα τόσο εντός όσο κι εκτός των «τειχών». Τόσο στο εσωτερικό του ΠΑ.ΣΟ.Κ. όσο και στην ελληνική κοινωνία. Θα υποστεί δε τις συνέπειες ανεξαρτήτως του αν ο Ζαγοράκης θα εκλεγεί.
Αυτό που διαφοροποιεί τον πραγματικό ηγέτη από κάποιον επικεφαλής που απλώς διαχειρίζεται μία κατάσταση είναι η ύπαρξη οράματος και η κοινοποίησή του. Εις εκ των κυριοτέρων τρόπων επικοινωνίας του οράματος αυτού είναι η χρήση των συμβολισμών που «χρωματίζουν» τις πράξεις αυτές καθαυτές. Έτσι, τόσο οι συνεργάτες του όσο και το κοινό στο οποίο απευθύνεται αντιλαμβάνονται με απλό πλην εμφατικό τρόπο τι επιδιώκει και υποστηρίζουν την προσπάθειά του.
Ο Θοδωρής Ζαγοράκης βρέθηκε στη λίστα της Ν.Δ. για έναν και μόνο λόγο: Είναι ιδιαιτέρως δημοφιλής ως ο αρχηγός της Εθνικής μας ομάδας ποδοσφαίρου, που το 2004 έκανε μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις όλων των εποχών, κατακτώντας το Πρωτάθλημα Ευρώπης. Πέραν δε των αθλητικών του επιτευγμάτων, είχε πρωταγωνιστήσει πολλές φορές στα κουτσομπολίστικα Μ.Μ.Ε. για τις ερωτικές του περιπέτειες. Δεν κατήλθε υποψήφιος ούτε σαν επιστέγασμα μιας διαχρονικής κοινωνικής παρουσίας του ούτε λόγω της μόρφωσής του, της πολιτικής του συγκρότησης, των εξειδικευμένων του γνώσεων, του διεθνούς πολιτικού του κύρους. Το μοναδικό κριτήριο της ηγεσίας της Ν.Δ. ήταν τα «κουκιά» και ο Ζαγοράκης είχε μπόλικα.
Από το 2014 μέχρι σήμερα, η παρουσία του εκεί υπήρξε αναιμική, ακόμα και για τα δεδομένα του συγκεκριμένου θεσμού. Την ίδια στιγμή, βέβαια, είχε τη δυνατότητα, όπως και κάθε συνάδελφός του, να αποκομίζει μεγάλα οικονομικά οφέλη ευθέως δυσανάλογα του έργου του. Δύο σταθμούς είχε η ευρω-κοινοβουλευτική θητεία Ζαγοράκη, όμως και οι δύο ουδεμία σχέση έχουν με τη χρυσοπληρωμένη αποστολή που το εκλογικό σώμα του ανέθεσε.
Ο πρώτος είναι η προσωρινή αποπομπή του από την ευρω-ομάδα της Ν.Δ., εξαιτίας της δημόσιας θέσης που έλαβε στο ζήτημα που ανέκυψε με την καταδίκη του Π.Α.Ο.Κ. και της Ξάνθης στο σκάνδαλο «πολυϊδιοκτησίας», το 2020. Ο Ζαγοράκης, λες κι εκπροσωπούσε στην Ευρωβουλή μόνο τους οπαδούς της ομάδος που τον ανέδειξε, ζητούσε ουσιαστικά να μην υποστεί αυτή τις, εκ του σχετικού νομικού πλαισίου, προβλεπόμενες κυρώσεις, απειλώντας, μάλιστα, να ανεξαρτητοποιηθεί. Μάλιστα, δεν περίμενε καν την εκδίκαση της υποθέσεως σε πρώτο βαθμό, αλλά έσπευσε να τοποθετηθεί δια των μέσων κοινωνικής δικτύωσης με τη γνωστοποίηση και μόνο του πορίσματος της Επιτροπής Επαγγελματικού Αθλητισμού, που πρότεινε την αποβολή των δύο ομάδων από το πρωτάθλημα της πρώτης κατηγορίας του επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Με μία ανάρτηση, δηλωτική βαθειάς αμορφωσιάς, πλήρους άγνοιας της λειτουργίας βασικών θεσμών, απόδειξη ανερμάτιστης πολιτικής σκέψης κι έμπλεη αγωνίας για την κατάθεση διαπιστευτηρίων σε συγκεκριμένους υποστηρικτές του.
Μπορεί δε να διεγράφη με συνοπτικές διαδικασίες από τον Μητσοτάκη (ο οποίος, βέβαια, έκανε βασικά αυτό που ζητούσε ο Ζαγοράκης με την τροπολογία Γεραπετρίτη), αλλά επέστρεψε μετά από έναν χρόνο, ώστε να κάνει τη δεύτερη μεγάλη κίνηση της καριέρας του, με την ανάληψη της προεδρίας της Ελληνικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας. Πρόκειται, ίσως, για τον πλέον διεφθαρμένο φορέα που υφίσταται αυτήν τη στιγμή στη χώρα, με τον Ζαγοράκη να επιθυμεί να ηγηθεί αυτού, χωρίς, βέβαια, να παραιτηθεί από το αξίωμα του Ευρωβουλευτή. Εν ολίγοις, πληρωνόταν αδρά για να εκπροσωπεί τον ελληνικό λαό στο Ευρωκοινοβούλιο κι αυτός ήταν στην Ελλάδα, διοικώντας το άντρο της διαφθοράς, συγχρωτιζόμενος με ένα συρφετό αποτελούμενο από βλαχοπροέδρους, αργόμισθους κηφήνες, μπράβους, στοιχηματζήδες, αεριτζήδες, δήθεν επιχειρηματίες κ.λπ. Εν τέλει, έφυγε νύχτα μετά από μόλις πέντε μήνες…
Αφού, λοιπόν, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και ο Μητσοτάκης αποφάσισε να μην τον συμπεριλάβει εκ νέου στο ψηφοδέλτιο της Ν.Δ., ο Ζαγοράκης βρήκε καταφύγιο στο ΠΑ.ΣΟ.Κ., με προσωπική απόφαση του Νίκου Ανδρουλάκη. Εδώ δύο τινά συμβαίνουν: Είτε ο Πρόεδρος του ΠΑ.ΣΟ.Κ. θεωρεί ότι ο πρώην κάπτεν της Εθνικής παρήγαγε τόσο μεγάλο και τόσο εθνικά επωφελές έργο που χρειάζεται να βρίσκεται για μία ακόμα θητεία στην Ευρωβουλή. Είτε στέργει στη λογική της στυγνής, απροκάλυπτης και απολίτικης ψηφοθηρίας. Στην πρώτη περίπτωση, το έργο Ζαγοράκη παρουσιάστηκε συνοπτικώς ανωτέρω κι αν ο Ανδρουλάκης κρίνει ότι η θητεία του είναι ευδόκιμη, τότε έχει πολύ στρεβλή άποψη για τον ρόλο του Ευρωβουλευτή που και ο ίδιος υπηρέτησε. Στη δεύτερη περίπτωση, αποδεικνύεται ότι οι διακηρύξεις του σχετικά με τη διαφοροποίηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. από τις λογικές που χαρακτηρίζουν τη Ν.Δ. και τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. είναι κούφιες. Για τον ίδιο λόγο που η Ν.Δ. επιστράτευσε τον Ζαγοράκη, τον επιστρατεύει κι αυτός. Ο δε Αλέξης Γεωργούλης, που για τους ίδιους λόγους κατήλθε με τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. στις προηγούμενες εκλογές, πιθανόν να είχε και κάποιες γνώσεις περισσότερες από τον Ζαγοράκη.
Το μήνυμα λοιπόν που, δικαίως ή αδίκως, εκπέμπεται στην κοινωνία είναι ότι το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και ο Πρόεδρός του είναι μία από τα ίδια με τα υπόλοιπα κόμματα που επιστρατεύουν εκπροσώπους της showbiz (έστω και στην ελληνική, βλαχομπαρόκ εκδοχή του διεθνούς όρου…) προκειμένου να τους φέρουν «ψηφαλάκια», γνωρίζοντας ότι αδυνατούν, βάσει της πολιτικής παρουσίας των προσώπων και της εν γένει προσωπικότητός τους, να ανταποκριθούν στον ρόλο τους.
Το μήνυμα στο εσωτερικό του Κινήματος; Δεν έχει σημασία αν κάποιος διαθέτει μια σοβαρή ιδεολογικοπολιτική συγκρότηση, γνώσεις, μόρφωση. Δεν έχει σημασία αν έχει μια επιτυχημένη επαγγελματική σταδιοδρομία στον χώρο της πραγματικής κοινωνίας. Δεν έχει σημασία αν έχει επιδείξει διαχρονικά μια συνεπή πολιτική παρουσία, αν έχει δώσει αγώνες, αν έχει κάνει θυσίες για να βοηθήσει τον χώρο, αλλά κυρίως τη χώρα. Δεν έχει σημασία αν έχει μια αξιοσημείωτη κοινωνική παρουσία, αν είναι ενεργός πολίτης που απολαμβάνει της εκτίμησης ενός τμήματος της κοινωνίας, ευρύτερου των κομματικών στεγανών. Μπορεί πολύ εύκολα να εμφανιστεί ξαφνικά στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. ένας τύπος που να βρίσκεται κοντά στην ηγεσία και «να τα φέρνει» στην κάλπη ή εν πάση περιπτώσει να δημιουργεί την αίσθηση αυτή. Τότε παραμερίζονται όλα τα άλλα.
Με αυτήν τη λογική, όμως, το ΠΑ.ΣΟ.Κ. δεν έχει προοπτική. Δε θα βρίσκονται πάντα κάποιοι που να είναι διατεθειμένοι να ανέχονται τα πάντα χάριν του συναισθήματος, του ένδοξου παρελθόντος ή έστω της ταύτισης με τον εκάστοτε αρχηγό. Το φαινόμενο της αδικίας εις βάρος των συνεπών και της επιβράβευσης των οπορτουνιστών, των προσωπολατρών και των «αλεξιπτωτιστών» χαρακτηρίζει το ΠΑ.ΣΟ.Κ., δυστυχώς, τουλάχιστον από το 2000 και συνέβαλε τα μέγιστα στην παρακμή του πάλαι ποτέ κυριάρχου φορέα της Μεταπολίτευσης. Μόνο συνταγή αποτυχίας είναι και όχι, το να είναι ένα κόμμα σοβαρό, πολιτικά συνεπές και δίκαιο δεν το καθιστά «ξενέρωτο». Ούτε το να είναι ξέφραγο αμπέλι αποτελεί πολιτική κίνηση διεύρυνσης και επικοινωνιακή νίκη.
Η ηγεσία αποτελεί ανάγκη για το κοινωνικό σύνολο και τις επιμέρους ομαδοποιήσεις τους. Πραγματική ηγεσία χωρίς όραμα, όμως, δεν υπάρχει. Όραμα που δε γίνεται κοινό κτήμα αποτελεί απλώς ατομική ονείρωξη. Η ελληνική κοινωνία γερνά όχι μόνο βιολογικά, αλλά και πνευματικά. Βασικό δε χαρακτηριστικό των γηρατειών είναι η εξιδανίκευση του παρελθόντος και η αναπόλησή του. Η γενιά μας πιθανόν να στερηθεί και αυτού του προνομίου, αν αυτοί που ανέλαβαν να ηγηθούν αυτής δεν αποδειχθούν πραγματικοί ηγέτες…
