Της Κατερίνας Ζευγίτη,
Πού «κρύβεται» η ευτυχία; Πρόσφατα, σε ένα άρθρο μου αναφέρθηκα στην ευτυχία. Πιο συγκεκριμένα, βασίστηκα πάνω σε κάποιες ωραίες στιγμές της ζωής μου, οι οποίες ήταν και η πηγή έμπνευσης, για να γράψω. Δεν ήταν και τόσο μελαγχολικό, όπως τα υπόλοιπα. Έγραφα και ήμουν χαρούμενη για πρώτη φορά στη μέχρι τώρα πορεία μου στην αρθρογραφία. Σκεφτόμουν γλυκές σκηνές από τη ζωή μου κι έγραφα. Οι λέξεις-κλειδιά; Στιγμές, σκηνές, αναμνήσεις. Άρα, εύλογα, συμπεραίνει κανείς ότι η ευτυχία είναι εφήμερη κι ότι μοιάζει με τον χειμωνιάτικο ήλιο. Δηλαδή, ανατέλλει αργά και δύει νωρίς.
Ακόμη, θα μπορούσα να την παρομοιάσω με ένα ροζ σύννεφο, το οποίο σκορπά ο παγωμένος Βοριάς. Ποιος είναι αυτός; Είναι ο εγωισμός, ο φόβος, οι ανασφάλειες, η παρορμητικότητα κι η ζήλεια. Αυτά σκορπίζουν το σύννεφο που με κόπο δυο άνθρωποι πλάθουν, δυο ψυχές, οι οποίες παλεύουν να το καταστρέψουν και όχι να πολεμήσουν, ώστε να κρατήσουν τα όμορφα συναισθήματα, να κρατήσουν στα χέρια τους την ευτυχία. Είναι πράγματι στιγμές; Ή μπορεί να μείνει για πάντα φυλαγμένη στις καρδιές μας; Και μέχρι πότε θα επιτρέπουμε στα αν, στα πρέπει, στα μη, στα στερεότυπα να «κατασπαράζουν» τα όσα νιώθουμε και θέλουμε να μοιραστούμε με εκείνο τον άνθρωπο που μας κοιτά, μας αγκαλιάζει και τρέμει στην ιδέα ότι όλα αυτά ίσως, αύριο δεν υπάρχουν κι ότι θα φέρνει στο μυαλό του μόνο τις εικόνες από τον καναπέ που βλέπατε μαζί ταινία. Πώς, αυτός ο άνθρωπος να αφεθεί, όταν γνωρίζει καλά μέσα του ότι εσύ θα τα διαλύσεις όλα, επειδή μπορείς να προβλέψεις το μέλλον και να δεις τη δυστυχία «ζωγραφισμένη» στο πρόσωπό του, δίχως να γνωρίζεις ότι αισθάνεται δίπλα σου ζωντανός και ασφαλής. Τι άλλο να θέλει; Πίστεψέ με, όταν κάποιος το βρει δεν τον ενδιαφέρει τίποτα άλλο! Ούτε τα ταξίδια, ούτε τα δώρα, ούτε τα πλούτη. Αφού, «λιώνει» σαν βούτυρο στα χέρια σου. Δεν αρκεί αυτό, για να μείνει; Για να φτιάξετε μαζί ένα μεγάλο άλμπουμ από στιγμές, από ανάμεικτα συναισθήματα, από χαμόγελα, από δάκρυα. Το θες; Κι αν το θες τότε, υπάρχει λόγος να «κλωτσάς» την ευτυχία; Όσο αντέξει. Και να θυμάσαι ότι «το πάντα μεσ’ το χρόνο δε χωράει… το μόνο που θα μείνει είναι να αγαπήσεις. Αγάπα με μια αγάπη που δε σπάει».
Μη περιμένεις. Ο χρόνος κυλά γρήγορα. Μην αναβάλλεις. Ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί μέσα σε μια μέρα. Ζήσε! Απόλαυσε τη κάθε λεπτομέρεια και μην υπεραναλύεις την κάθε σου κίνηση. Είναι σκληρό, αλλά ποτέ δε γνωρίζεις πότε θα είναι η τελευταία φορά. Με λίγα λόγια, δεν θα σε προειδοποιήσει κανείς για τη μέρα που όλα θα ανατραπούν, για εκείνο τον απογευματινό καφέ, όπου η σιωπή θα «κάθεται» ανάμεσα σας. Έτσι είναι, το τέλος ποτέ δε σου «χτυπά» τη πόρτα. Για αυτό διώξε τα κουτάκια που «κυβερνούν» το μυαλό σου. Διάλεξε εμπειρίες και «πέταξε» ό,τι σε πικραίνει. Έχουμε πει ότι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν. Στο χέρι σου είναι να μείνουν όσοι δεν υποφέρουν εξαιτίας σου και όσοι δε σε κάνουν να πονάς. Και να θυμάσαι ότι όλοι οι άνθρωποι δεν είναι ίδιοι κι ότι αξίζει να δίνεις ευκαιρίες, κι ας σε πληγώσουν. Ας σε πληγώσουν κι αυτοί που κάποτε σε παρηγόρησαν με μια συμβουλή, κι αυτοί που κάποτε σου έλεγαν μια καλημέρα, μια καληνύχτα και πλέον, έφυγαν. Ήταν και θα είναι συμβατοί δότες. Να τους αγαπάς με όλη σου τη δύναμη. Σήμερα και πάντα.
Κάθε στιγμή μετράει…
