Της Ελένης Καραγιάννη,
Τα τελευταία χρόνια, οι λέξεις «συμπερίληψη» και «συμπεριληπτικός» ηχούν παντού: στην τηλεόραση, τις εφημερίδες, τα σχολεία, τα υπουργεία. Είναι, πράγματι, ένας σπουδαίος κοινωνικός στόχος. Οφείλουμε να συμπεριλαμβάνουμε «όλες τις μορφές ανθρώπων» τόσο στα κοινωνικά και εκπαιδευτικά όσο και στα πιο ιδιωτικής φύσεως ζητήματα. Η μουσική, όπως και όλη η τέχνη, μιμείται τη ζωή, παίρνει ιδέες, εκφράζει όνειρα και απογοητεύσεις. Δε γινόταν, λοιπόν, να μείνει ανέγγιχτη από τις κοινωνικές προεκτάσεις των έμφυλων στερεοτύπων και της έμφυλης βίας που μαστίζει όλο και περισσότερο τον κόσμο μας. Αυτές οι συνθήκες κατάφεραν να διαμορφώσουν και τη μουσική του καλλιτέχνη Lionder, ο οποίος, πριν κάποιες εβδομάδες, μοιράστηκε μαζί μας τον σύγχρονο φεμινιστικό μουσικό ύμνο Μου αρέσουν τα κορίτσια.
Ο Lionder δεν είναι ένας ακόμα νέος τραγουδιστής που μιλά για την κοινωνία. Είναι ένας καλλιτέχνης για τον οποίο πρέπει να μιλήσει η κοινωνία. Εύλογα, θα αναρωτηθείτε, γιατί; Τι έχει αυτός που δεν έχουν άλλοι καλλιτέχνες; Η απάντηση είναι απλή: θάρρος! Είναι η υπέρμετρη δύναμη του που αναβλύζει και μας κάνει να θέλουμε να ακούσουμε κι άλλα, να φανταζόμαστε, να ταυτιζόμαστε και να γινόμαστε ένα. Ο Lionder, ή αλλιώς Λέανδρος Καραϊσκάκης, είναι από τους νέους που δε φοβούνται: όχι επειδή είναι τόσο θαρραλέοι, αλλά επειδή φοβήθηκαν αρκετά στο παρελθόν και αποφάσισαν ότι αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί. Έτσι φαντάζομαι, τουλάχιστον, εγώ ακούγοντας τη μουσική του. Και αυτό μ’ αρέσει, γιατί με οδηγεί να σκέφτομαι με πείσμα. «Αφού το καταφέρνει αυτός, θα το καταφέρω και εγώ».
Ο Λέανδρος το 2016 έγινε viral με ένα άλλο τραγούδι του στο οποίο μιλά για ένα κοινωνικό και πάντα φλέγον ζήτημα, τον πόλεμο. Αν παρακολουθήσετε τη συνέντευξή του στον Γρηγόρη Αρναούτογλου θα καταλάβετε περίπου γιατί είμαστε τυχεροί που αυτό το παιδί γεννήθηκε καλλιτέχνης. Τότε εκείνος ήταν δεκαέξι ετών και η κοινωνία μας ήταν η ίδια. Τότε φορούσε ένα T-shirt με μια ζακέτα, έπαιζε αρμόνιο σε μια οικοδομή και δεν είχε ιδέα ότι μετά από χρόνια θα κατάφερνε αυτά που κατάφερε. Τώρα, έχει μουστάκι και μπούκλες, σχεδιάζει το πιο χαρακτηριστικό eye liner, φορά όμορφα πουκάμισα και το προφίλ του στα social media είναι ένα μείγμα απλότητας και πολυπλοκότητας μαζί, όπως και η μουσική του.
Το τραγούδι Μου αρέσουν τα κορίτσια δεν είναι ακριβώς ό,τι προμηνύει ο τίτλος. Δεν έχει να κάνει με ένα ακόμα τραγούδι αφιερωμένο σε κάποιο κορίτσι ούτε με ένα τραγούδι που μιλά γενικά για τα κορίτσια. Είναι ένα τραγούδι στο οποίο μιλούν τα κορίτσια. Μιλούν χωρίς να μιλήσουν. Μέσα από απλές εικόνες, απλούς στίχους και απλή μουσική, κάποιος κατάφερε να συλλάβει όλη την ουσία και τους αγώνες της θηλυκότητας. Και αυτό το είχαμε ανάγκη. Και δεν είχαμε ανάγκη να το ακούσουμε ειδικά από άντρα, αλλά γενικά να το ακούσουμε. Πάντα ακούμε για την αγάπη προς τις γυναίκες, για την ομορφιά, τη λεπτότητα, τη γλυκύτητα. Σε άλλα τραγούδια ακούμε, επίσης, για την αξία της δυναμικότητας, της ευφυΐας. Σε κανένα άλλο τραγούδι δεν ακούμε για όλα αυτά μαζί. Ο Lionder κατάφερε να συγκεντρώσει σε λίγους στίχους, όχι μόνο την έννοια της συμπερίληψης, αλλά και τις έννοιες της αποδοχής, του γούστου, της υποκειμενικότητας και της ενσυναίσθησης. Με το τραγούδι του μας έδωσε την υπόσχεση ότι κάπου στον κόσμο υπάρχουν και αυτοί οι άνθρωποι, αυτοί που δεν κρίνουν, δεν υποθέτουν τον χαρακτήρα από το φύλο, δεν αποδέχονται μόνο τις κατηγορίες ανθρώπων που τους αρέσουν.
Σύμφωνα με τον ίδιο, όπως μοιράζεται στο Tik Tok, σκόπιμα η μουσική είναι κάπως «μονότονη» σε συνδυασμό με το video clip, προκειμένου ο ακροατής να δώσει έμφαση στους στίχους. Ο Lionder μας αφήνει, με αυτόν τον τρόπο, «ελεύθερους» να φανταστούμε, να ταυτιστούμε και, επίσης να θαυμάσουμε. Δεν ξέρω ακριβώς αν αυτό το τραγούδι με αγγίζει, επειδή είμαι γυναίκα, νομίζω πως θα άγγιζε τον κάθε ένα, ανεξαρτήτως φύλου ή ταυτότητας φύλου, που έστω και μια φορά στη ζωή του ένιωσε μη αποδεκτός, μη επιθυμητός και κάπως μόνος.
Γιατί το τραγούδι Μου αρέσουν τα κορίτσια είναι κάτι παραπάνω από τραγούδι; Γιατί είναι μεταμφιεσμένο κοινωνικό «κατηγορώ». Γιατί είναι λευκή σημαία σε μαύρο φόντο, αναβλύζει δύναμη, εγωισμό και ελευθερία. Είναι κάτι παραπάνω από τραγούδι, γιατί απλώς είναι αληθινό, θαρραλέο και εσωκλείει ό,τι θα έπρεπε ένα έργο τέχνης: ειλικρίνεια, ομορφιά και μηνύματα. Γιατί να το ακούσετε; Γιατί έχουμε ανάγκη να μιλάμε για συμπεριληπτικότητα σε μια εποχή που όλοι νιώθουμε αποξενωμένοι, τόσο όσο έχουμε και την ανάγκη να μη νιώθουμε έτσι.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
