Του Ανδρέα Βλάχου,
Τοποθετημένο στην ιταλική ύπαιθρο, μακριά από τη Ρώμη –με περισσότερους από έναν τόπους– το Immaculate είναι ένα τρομακτικό έργο με μια τυχερή ηρωίδα. Μέσα από έναν αρκετά αφηγηματικό τρόπο προσπαθεί να δώσει στους θεατές κάτι αφορμές για να διαφωνήσουν μεταξύ τους. Ο τόπος που αναπτύσσεται η ταινία είναι ένα ζοφερό, γκρίζο πέτρινο μοναστήρι με σαρωτικές εκτάσεις και τρομερά ψηλούς τοίχους. Με μια αναδιαμόρφωση και καλύτερο φωτισμό, το κτίριο θα μπορούσε να περάσει για ένα από αυτά τα κάστρα για τις πριγκίπισσες της μεσαιωνικής εποχής. Η ανατριχιαστική εναρκτήρια σκηνή και η ταφική ατμόσφαιρα εδώ, ωστόσο, υποδηλώνουν πως ό,τι και να συμβεί στη συνέχεια θα είναι σίγουρα πολύ δυσάρεστο για τους ήρωες.
Δουλεύοντας από το σενάριο του Andrew Lobel, ο σκηνοθέτης Michael Mohan παραδίδει την πρωταγωνίστριά του –μια φρέσκια Αμερικανίδα, τη Cecilia, την οποία υποδύεται η Sydney Sweeney– στο μοναστήρι με μια ασυνήθιστη ζωντάνια. Καθώς συναντά και χαιρετάει τις νέες της αδερφές με πίστη, η Cecilia τριγυρνά με τα ράσα της, παρέχοντας παράλληλα και μια αίσθηση από τον δαιδαλώδη εσωτερικό της κόσμο. Ο υπερβολικά συμπιεσμένος χρόνος λειτουργίας των 89 λεπτών δεν του επιτρέπει να καθυστερήσει η εξέλιξη, έτσι τείνει να είναι παρουσιάζει την υπόθεση με κάπως γενικό τρόπο. Η ιστορία της Cecilia είναι βολικά ασαφής, με μια πρώτη ανάγνωση: ήρθε για να υπηρετήσει τον Θεό και να παραδοθεί σώμα και ψυχή. Κυρίως, είναι εκεί γιατί απομονώνει στρατηγικά τον χαρακτήρα, περιορίζει τις επιλογές της και δίνει στην ταινία μια έντονη μυρωδιά από τον παλαιό τρόπο ζωής των μοναχών.
Όπως έκανε ο Mohan στην ταινία του 2021, The Voyeurs, την άποψή του για το παλιομοδίτικο ερωτικό θρίλερ, το μεταφέρει και στον ρόλο του Immaculate για να αναστήσει μια άλλη αγαπημένη -όπως φαίνεται- ταινία. Στο προηγούμενο θρίλερ, η Sweeney υποδύεται την Pippa, η οποία έχει ως συνήθεια να κατασκοπεύει τους γείτονές της και αυτό οδηγεί σε ένα οικείο υπερθερμασμένο μείγμα σεξ, βίας και εκδίκησης. Αν το περιβάλλον και ο χαρακτήρας της Sweeney είναι πιο ενδιαφέροντες στο Immaculate, αυτό οφείλεται εν μέρει στη σχετική «απόκοσμή ζωή» του μοναστηριού. Αυτό που έχει κάνει σε μεγάλο βαθμό ο Mohan εδώ, ωστόσο, είναι να συνδυάζει έξυπνα στιγμές τρόμου από horror ταινίες, παρανοϊκές γυναικείες συγκινήσεις και τις ιδιαίτερες kinky απολαύσεις της μοναχικής εκμετάλλευσης του 1970.
Το Immaculate δεν προσπαθεί να επαναφέρει τον τροχό, αλλά αντίθετα αγκαλιάζει χαρούμενα το οικείο, κάτι που είναι μέρος αυτού που κάνει την ταινία απολαυστική. Δανείζεται από καθιερωμένα είδη και αξιόπιστες συμβάσεις, εφαρμόζει το αναπάντεχο και το τρομακτικό, ενώ ταυτόχρονα »κλείνει και το μάτι» στο κοινό. Ακόμα καλύτερα, ο Mohan και η Sweeney μαζί μετατρέπουν έναν αόριστα σκιαγραφημένο, δυνητικά ανήσυχο χαρακτήρα στο είδος της πρωταγωνίστριας, της οποίας η επιβίωση γίνεται ο λόγος ύπαρξης της ταινίας. Η απόδοση της Sweeney στο «τέρμα του γκαζιού» είναι ζωτικής σημασίας από αυτή την άποψη, επειδή εκμεταλλεύεται έξυπνα την εμφάνισή της, ή μάλλον τις αντιλήψεις μας για το τι μπορεί να κάνει μια γυναίκα με ανοιχτά μάτια, αθώο, προτού περάσουμε σε ένα αιματοβαμμένο σκηνικό.
Καταληκτικά, η ταινία ασκεί αρκετά μεγάλη επιρροή στους θεατές. Ο Mohan μας σαγηνεύει με τη φόρμα, ενώ το κεντρικό θέμα μας απασχολεί σε ένα πιο στοιχειώδες επίπεδο. Τα τεράστια μάτια της Sweeney μετατρέπονται από λιμνούλες γλυκύτητας σε λίμνες τρόμου ή σε λιμνούλες οργής όποτε το ζητάει η ταινία, και η ταινία το απαιτεί όλο και περισσότερο καθώς η ιστορία οδεύει προς μια κορύφωση που είναι ακόμα πιο φρικιαστική για αυτό που έχει ετοιμαστεί να δεις. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι τη βλέπουμε και είναι εντυπωσιακή!
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- Immaculate, imdb.com, διαθέσιμο εδώ.
