Της Σπυριδούλας Βλάχα,
Ζούμε σε μια εποχή που «τρέχουμε και δεν προλαβαίνουμε». Οι υποχρεώσεις είναι πολλές και οι απαιτήσεις της καθημερινότητας ακόμη περισσότερες. Φυσικά, χρειάζεται να είμαστε ευγνώμονες για τα ανθρώπινα επιτεύγματα, τα οποία έχουν διευκολύνει τη ζωή μας και μας επιτρέπουν να απολαμβάνουμε διάφορες πτυχές της καθημερινότητάς μας. Όμως, μέσα σε όλα αυτά, είναι εντάξει να μην είμαστε χαρούμενοι, αν λάβουμε υπόψη μας πολλές από τις σημερινές επικρατούσες συνθήκες.
Ξεκινώντας από το θέμα της εργασίας, είναι απόλυτα λογικό να μην είναι κανείς ικανοποιημένος, περνώντας οκτώ και παραπάνω ώρες της καθημερινότητάς του σε μια δουλειά που δεν του αρέσει. Καθώς οι ανάγκες της καπιταλιστικής κοινωνίας στην οποία ζούμε, επιβάλλουν τη συνεχή εργασία για την κάλυψη των αναγκών μας —βιοποριστικών και καταναλωτικών—, είναι αναπόφευκτη η εμπλοκή μας στην αγορά εργασίας, η οποία είναι ιδιαίτερα σκληρή. Από την άλλη πλευρά, εάν σκεφτούμε ότι η εργασιακή ζωή καταλαμβάνει το 1/3 της ημέρας μας, με το άλλο 1/3 σχεδόν, να αντιστοιχεί στις ώρες ύπνου, απομένει ένα ακόμα 1/3 στο οποίο πρέπει να εντάξει κανείς την υπόλοιπη ζωή του, κάτι που φυσικά δεν είναι αρκετό. Συνεχίζοντας στο εργασιακό κομμάτι, η δυσαρέσκεια μπορεί να γίνει ακόμη μεγαλύτερη αν σκεφτούμε τις εργασιακές συνθήκες που επικρατούν, όπως οι μισθοί, η ασφάλιση, οι απαιτήσεις της κάθε δουλειάς και φυσικά, ο εργοδότης. Συχνά, ακούμε τη φράση «Δουλεύω όλη μέρα και ίσα ίσα που μπορώ να τα βγάλω πέρα», η οποία αντιπροσωπεύει μεγάλο μέρος του ελληνικού πληθυσμού. Και πράγματι, θα ήταν μάλλον, η εξαίρεση και όχι ο κανόνας, οι εργασίες που παρέχουν πλήρη ασφάλιση και τον μισθό που αρμόζει στους εργαζομένους τους.
Επιπλέον, ας μην ξεχνάμε τις συνθήκες που επικρατούν σε παγκόσμιο επίπεδο και οι οποίες είναι αναμενόμενο να προκαλούν αναστάτωση. Οι πολεμικές συρράξεις, όπως αυτές εκτυλίσσονται σήμερα προκαλούν μια σειρά από ανησυχία και προβληματισμούς σχετικά με τις ζωές που χάνονται, τις μελλοντικές συνέπειες, και φυσικά έναν κλονισμό της πίστης μας στον άνθρωπο. Ωστόσο, ας εστιάσουμε και στο εγχώριο επίπεδο, με πιο πρόσφατο και συγκλονιστικό γεγονός, την τραγωδία στα Τέμπη, για το οποίο δεν έχουν ακόμη αποδοθεί ευθύνες και δεν έχει αποκατασταθεί η δικαιοσύνη. Επιπρόσθετα, τα περιστατικά αστυνομικής βίας και η πολιτική αυθαιρεσία δημιουργούν στους πολίτες μια αίσθηση ανασφάλειας ως προς τη σωστή λειτουργία του κράτους και τη προστασία που παρέχει σε αυτούς, καθώς και σχετικά με τις υποδομές της χώρας και την εμπιστοσύνη σε αυτές.
Κλείνοντας, λαμβάνοντας υπόψη τα δεδομένα που επικρατούν σήμερα, τόσο σε τοπικό όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο, είναι αναμενόμενο και λογικό οι άνθρωποι να αισθάνονται συναισθήματα, όπως άγχος, δυσαρέσκεια, αγωνία, λύπη και φόβο. Άλλωστε, ο άνθρωπος είναι πλέον αναγκασμένος να ζει και να εξελίσσεται σε μια κοινωνία στην οποία πολλές συνθήκες είναι αντίθετες προς τη φύση του και καλείται να βρει μια ισορροπία, η οποία πολλές φορές είναι δύσκολα επιτεύξιμη. Ωστόσο, ας μην ξεχνάμε και τις θετικές πτυχές της κοινωνίας μας, όπως τα επιτεύγματα και τους ανθρώπους που μας δίνουν ελπίδα πως το μέλλον θα είναι καλύτερο. Εξάλλου, μόνο αν εστιάσουμε στο φως, θα μπορέσουμε να το διαδώσουμε!
