Του Λάμπρου Βέλλιου,
Συνεχίζοντας την ιστορική μας αναδρομή στο χρονικό της Μπολιβιριανής Επανάστασης, βρισκόμαστε σε μια περίοδο κατά την οποία πλέον ο Ούγκο Τσάβες μετά την αποφυλάκισή του, ξεκινά μια περιοδεία 100 ημερών σε ολόκληρη την χώρα της Βενεζουέλας προσπαθώντας να αποκτήσει κοινωνικό έρεισμα και επιρροή και να μεταδώσει στον πολυβασανισμένο λαό την δική του φλογερή επιθυμία για επανάσταση και αντίσταση απέναντι στον Αμερικανό δυνάστη, δίνοντας μια χαραμάδα ελπίδας για μια όμορφη ουτοπία την οποία θα επιλέξει ο ίδιος ο λαός της Βενεζουέλας και όχι άλλοι για αυτόν. Παίρνοντας αφορμή από το ταξίδι του σε όλη την χώρα και βλέποντας την στήριξη στο πρόσωπό του, ο Τσάβεζ και το MRB-200 πραγματοποιεί την ίδρυση ενός πολιτικού κόμματος, το επονομαζόμενο Κίνημα για την Πέμπτη Δημοκρατία, το οποίο συμμετείχε στις εκλογές του 1998, στις οποίες κέρδισε με το πολύ υψηλό 56,8 τοις εκατό υπερνικώντας τον Ενρίκε Σάλας. Νικητής λοιπόν ο Ούγκο Τσάβεζ. Τώρα αρχίζαν όλα. Άξιο αναφοράς αποτελεί το γεγονός πως, ενώ από την μια ο Τσάβεζ, ήθελε να υπερνικήσει τον δυτικό νεοφιλελεύθερο ιμπεριαλισμό, ανατρέποντας τον λαό του από τον ζυγό της δυστυχίας, δεν είχε ως άμεσο στόχο την ανατροπή του ίδιου καπιταλιστικού συστήματος, κάτι το οποίο αποτελούσε αντίφαση, θεωρώντας πως το ίδιο αυτό σύστημα είχε περιθώρια εξανθρωπισμού του.
Τον Φεβρουάριο του 1999, λοιπόν, έναν χρόνο από την επέτειο των γεγονότων του El Caracazo, ο Τσάβεζ έθεσε σε εφαρμογή το πρόγραμμα Plan Bolivar 2000, το οποίο είχε ως βασική προμετωπίδα τον στρατό, υποχρέωση του οποίου αποτελούσε η δημιουργία δρόμων και νοσοκομείων, η απορρόφηση όλων των στάσιμων νερών τα οποία προσέλκυαν κουνούπια με αποτέλεσμα την δημιουργία ασθενειών όπως μεταξύ άλλων η ελονοσία, καθώς και παροχή δωρεάν ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και εμβολιασμούς μεγάλων ποσοστών του πληθυσμού. Ακόμη, άξιο αναφοράς, είναι το γεγονός πως μέσω του παραπάνω προγράμματος πραγματοποιήθηκαν μειώσεις των τιμών στα βασικά προϊόντα και στα τρόφιμα. Ο ίδιος ο Τσάβεζ ήθελε να δημιουργήσει ένα μοντέλο στην Βενεζουέλα, παρόμοιο με αυτό της Κούβας του Φιντέλ Κάστρο.
Το 1999 έχοντας την στήριξη του 88% των ψηφισάντων της κοινωνίας, ο Τσάβεζ οδηγήθηκε στην σύσταση Συντακτικής Συνέλευσης και επικρατέστερα στην δημιουργία νέου συντάγματος το οποίο χαρακτηριζόταν από μια προοδευτική αριστερή φρασεολογία. Κύριοι άξονές του, αποτελούσαν η προστασία και η φροντίδα των αυτόχθονων λαών, κρατικά κοινωνικά επιδόματα, αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις καθώς και προάσπισης της περιβαλλοντολογικής ακεραιότητας. Είχαμε εισέλθει και επισήμως στην εποχή της (Μπολιβαριανής Δημοκρατίας της Βενεζουέλας) προς τιμήν του μεγάλου επαναστάτη, Σιμόν Μπολιβάρ. Ο Τσάβεζ ορκίστηκε και πάλι νέος πρόεδρος στις 10 Ιανουαρίου του 2001. Ποιο ήταν, όμως, αυτό το καθοριστικό σημείο της λεγόμενης Μπολιβαριανής Δημοκρατίας, που έδωσε ώθηση στην οικονομική άνθηση της Βενεζουέλας και εξαφάνισε τα υψηλά ποσοστά ανεργίας, φτώχειας και εξαντλητικών συνθηκών εργασίας;
Η απάντηση γνωστή σε όσους ζήσανε εκείνη την εποχή σε εκείνα τα μέρη. Ήτανε, λοιπόν, η εθνικοποίηση των φυσικών πόρων και ειδικότερα του πετρελαίου από την κρατική εταιρία Petroleos de Venezouela S.A. (PDVSA). Eπιπροσθέτως,θεσπίστηκε νέα νομοθεσία που ωθούσε την PDVSA στο να αποκτήσει πρόσβαση και έλεγχο με αργά αλλά σταθερά βήματα και άλλων επιχειρήσεων εξαγωγών πετρελαίου. Αυτό προκάλεσε μεγάλες αντιδράσεις σε σημαντικό κομμάτι του λαού και ειδικότερα, στα μεσοαστικά και ανώτερα αστικά στρώματα, παράλληλα και με αξιωματούχους του στρατού που διαφωνούσαν με την «κουβανοποίηση» της χώρας. Όλα τα παραπάνω σε συνδυασμό και με την απόλυση όλων των ανώτερων υπαλλήλων της PDVSA, μέσα σε ένα γενικότερο πλαίσιο απολύσεων, οδήγησαν σε πραξικόπημα στις 11 Απριλίου του 2002, μαζί με ξεσπάσματα διαδηλώσεων στο Καράκας.
Σε αυτά τα γεγονότα, χάσανε την ζωή τους 20 άτομα, ενώ τραυματίστηκαν άλλα 110. Εμπνευστής και κινητήριος μοχλός του πραξικοπήματος αποτέλεσε ο Πέδρο Καρμόνα, ο οποίος ανακήρυξε τον εαυτό του πρόεδρο μιας νέα μεταβατικής κυβέρνησης, η οποία άντεξε μόλις για 2 μέρες, όταν οπαδοί του Τσάβεζ τον επανέφεραν στην εξουσία, αντανακλώντας το ισχυρότατο λαϊκό έρεισμα και απήχηση που είχε ο ίδιος στις ευπαθείς και κατώτερες κοινωνικές ομάδες της Βενεζουέλας, οι οποίες αποτελούσαν συντριπτική πλειοψηφία του λαού.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
- Η Μπολιβιριανή Επανάσταση από τον Τσάβες στον Μαδούρο, ipropaganda.gr, Διαθέσιμο εδώ
- Η ημιτελής επανάσταση του Ούγκο Τσάβες, tovima.gr, Διαθέσιμο εδώ
