Της Άννας-Νικολέτας Γρίβα,
Περπατώντας κανείς στον δρόμο, είναι βέβαιο πως θα συναντήσει τουλάχιστον έναν κάδο ανακύκλωσης, πολλές φορές και κάδους ειδικούς ανάλογα με το ανακυκλώσιμο υλικό, γυαλί, χαρτί, κλπ., ενώ σε πολλές γειτονιές μπορεί να συναντήσει και κάδους ανακύκλωσης ρούχων, αλλά και ηλεκτρονικών συσκευών και μπαταριών. Κι όμως, νομίζω ότι η οικολογική συνείδηση δεν είναι μία έννοια που έχει εγκατασταθεί πλήρως στην ελληνική κοινωνία.
Ανήκω, θεωρώ, σε μια γενιά που χαρακτηρίζεται από ευαισθησία για τα περιβαλλοντικά θέματα, ιδίως σε σύγκριση με τις προηγούμενες γενιές, το μέλλον των οποίων άλλωστε δεν κινδύνευε όσο το δικό μας. Παρ’ όλα αυτά, μέσα από συζητήσεις με άτομα της ηλικίας μου, συνειδητοποιώ ότι ίσως αυτό να μην ισχύει για όλους. Δεν είναι λίγες οι φορές που κάποιος μου έχει πει ότι δεν ανακυκλώνει, με αποκορύφωμα τη φράση που κάποτε άκουσα «δεν μπορεί κανείς να με υποχρεώσει», αφήνοντάς με με την απορία «γιατί;». Το μόνο που απαιτείται είναι, άλλωστε, μία ξεχωριστή σακούλα για ανακυκλώσιμα και η απόρριψή τους σε διαφορετικό κάδο.
Φυσικά, σε καμία περίπτωση δεν υπονοώ ότι συνιστώ το απόλυτο παράδειγμα οικολόγου. Κανενός το ενεργειακό αποτύπωμα δεν είναι μηδενικό, κανείς δεν είναι δυνατόν να μην χρησιμοποιεί ποτέ του πλαστικά και μη βιοδιασπώμενα αντικείμενα. Κάθε μικρή προσπάθεια, όμως, αποτελεί αναντίρρητα ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση.
Αλλά η μεγαλύτερη απορία μου είναι άλλη. Από πού πηγάζει η αδιαφορία αυτή στη νέα γενιά; Ελάχιστοι είναι οι νέοι που δεν πιστεύουν πως η κλιματική κρίση συνιστά φαινόμενο πραγματικό και εξαιρετικά επικίνδυνο, όπως και αυτοί που δεν είναι ενημερωμένοι για θέματα περιβαλλοντικά. Επομένως, μήπως τελικά το πρόβλημα είναι η εναπόθεση των ευθυνών σε άλλους; «Δεν προκάλεσα εγώ το πρόβλημα, δεν είναι δουλειά μου να το διορθώσω». Ή μήπως φταίει η λογική που επικρατεί συχνά και κατά τη διάρκεια των εκλογών «ένα άτομο δεν είναι αρκετό για να διορθώσει την κατάσταση»;
Ίσως και να είναι ένας συνδυασμός των δύο, αν και ακόμα μεγαλύτερο πλήγμα στην εγκαθίδρυση οικολογικών συνηθειών στην καθημερινότητα των νέων είναι η αδιαφορία των μεγάλων πολυεθνικών εταιρειών, των κυβερνήσεων, και των μεγαλοεπιχειρηματιών σε θέματα οικολογικά. Φυσικά, το επιχείρημα αυτό έχει μία βάση, με δεδομένο ότι αυτοί είναι που έχουν το μεγαλύτερο ενεργειακό αποτύπωμα και αυτοί είναι οι άνθρωποι που θα μπορούσαν να φέρουν άμεση αλλαγή με τη λήψη αποφάσεων, την κατάθεση νομοσχεδίων, την αλλαγή πολιτικής.
Όμως, το να μην κάνει κανείς τίποτα, με τη λογική ότι «άλλοι φταίνε περισσότερο» θεωρώ πως δεν μας βγάζει πουθενά. Ας ακολουθήσουμε, λοιπόν, όλοι το παράδειγμα του/της ενεργού/-ής φίλου/-ης που όλοι έχουμε, που κατεβαίνει σε πορείες για την αλλαγή πολιτικής σε θέματα περιβαλλοντικά, που φέρνει πάντοτε επαναχρησιμοποιούμενη κούπα για τον καφέ, και ας προσπαθήσουμε να φέρουμε την αλλαγή, σιγά-σιγά.
