Του Γιώργου Σαλπιγγίδη,
Μα εγώ θα έδινα τα πάντα να γινόμουνα
Πάλι παιδί λίγο να βρισκόμουνα
Στις ίδιες τάξεις στα ίδια θρανία
Με τους συμμαθητές μου να κάνω αστεία
Και τους καθηγητές που κοιτάζουν καχύποπτα
Τα μαθητικά τα χρόνια δεν τ’ αλλάζω με τίποτα
Οι στίχοι από το τραγούδι «Τα μαθητικά τα χρόνια», σε στίχους και μουσική του Νίκου Καρβέλα που ερμήνευσε η Άννα Βίσση στο άλμπουμ Τώρα του 1988 (μπορείτε να βρείτε ολόκληρους τους στίχους εδώ), εκφράζουν ένα μεγάλο μέρος των ενήλικων ανθρώπων που αναπολούν τα ξέγνοιαστα αυτά χρόνια, δίχως τις έγνοιες της καθημερινότητας και του άγχους που συνοδεύει τις όλο και αυξανόμενες υποχρεώσεις.
Έτσι, η ενθύμηση των σχολικών χρόνων πολλές φορές έχει μια γλύκα και μια νοσταλγία για τα όσα έχουμε ζήσει με τους συμμαθητές μας πίσω από τα θρανία, κρυφομιλώντας για ό,τι μας απασχολούσε, «πάντα φυσικά με το μάθημα κύριε». Αξέχαστες είναι, επίσης, οι πλάκες και οι σκανταλιές τόσο μεταξύ μας όσο και ανάμεσα στους καθηγητές που υπέμεναν καρτερικά, αλλά πάντα ήταν δίπλα μας με στοργή και αγάπη. Πολλές φορές, μάλιστα, δεν έλειπαν και οι πλάκες από πλευράς τους ξαφνιάζοντάς μας, καταρρίπτοντας το σοβαρό προσωπείο. Φυσικά, όλα αυτά ζωντανεύουν όταν συναντάς κάποιον συμμαθητή ή καθηγητή τυχαία στον δρόμο ή όταν περνάς έξω από το σχολείο σου στο οποίο έχεις αφιερώσει τόσες ώρες από τη ζωή σου.
Μπορεί εκείνα τα χρόνια να μας φαίνονταν δύσκολα και γεμάτα με πίεση και υποχρεώσεις, με τις ενδοσχολικές και τις εξωσχολικές δραστηριότητες να φαντάζουν βουνό και με τους μαθητικούς έρωτες να μοιάζουν πιο μπερδεμένοι και από τον Γόρδιο Δεσμό. Ωστόσο, με το πέρασμα του καιρού και με τη μετάβαση στην ενήλικη ζωή αντιλαμβάνεται κανείς πως το σχολικό διάβασμα απέχει παρασάγγας (που είστε, φιλόλογοί μου, να το δείτε αυτό) από την προσήλωση που χρειάζεται η μελέτη για το πανεπιστήμιο ή οι εξωσχολικές δραστηριότητες δεν μπορούν να συγκριθούν με εργασία σε όποιον κλάδο και τομέα κι αν είναι αυτή. Όταν δε αυτά γίνονται συνδυαστικά και όταν στις υποχρεώσεις μπαίνουν και τα παιδιά και η υπόλοιπη οικογένεια, η εξίσωση καθίσταται δυσεπίλυτη (για να τιμήσουμε και τους μαθηματικούς μας).
Όπως και να έχει, τα χρόνια αυτά έχουν παρέλθει και ίσως να έχουν ωραιοποιηθεί με το πέρασμα του καιρού ή, από την άλλη, να μην ήταν τόσο ευχάριστα και ανέμελα, όπως θα έπρεπε να είναι για κάθε παιδί και δυστυχώς η επικαιρότητα το τελευταίο διάστημα μας κάνει να το συνειδητοποιούμε με τον πιο σκληρό τρόπο. Η ζωή μπορεί να είναι δύσκολη ορισμένες στιγμές, αλλά πάντα από κάθε τι πρέπει να κρατάμε τα θετικά.
Ίσως τα σχολικά χρόνια να ήταν και τα καλύτερα της ζωής μας, ίσως πάλι τα καλύτερα να είναι μπροστά. Ποιος ξέρει. Η ζωή θα δείξει…
