Της Αντιγόνης Λαπατά,
Οι στίχοι της ακούγονται σε μεγάλη ένταση από τα ηχεία, χορεύονται σε χώρους νυχτερινής διασκέδασης, «συντροφεύουν» και «ταΐζουν» την επιδειξιομανία ανηλίκων και όχι μόνο. Ο λόγος για την «trap», ένα παρακλάδι της hip hop μουσικής με βασικό περιεχόμενο τη ζωή στους δρόμους και τον υπόκοσμο. Με μια σύντομη ματιά δεν ξαφνιάζει η υπερ-προβολή των ναρκωτικών ουσιών, αφού η λέξη «trap», που αποδίδεται ως «παγίδα» στην κυριολεκτική της σημασία, άρχισε από το 2004 να χρησιμοποιείται στην καθομιλουμένη ως συνθηματικό για μέρη προμήθειας διαφόρων παράνομων παραισθησιογόνων. Να ήταν άραγε η εξέλιξη της λέξης πρόδρομος του τόσου ισχυρού ναρκωτικού που χορηγείται καθημερινά με ιλιγγιώδεις ρυθμούς στους νέους; Μήπως, οι τελευταίοι φιλοδοξούν να σφετεριστούν όλες εκείνες τις Ferrari, τα «κότερα», τις χρυσές αλυσίδες, ως ανταμοιβή για την ένθερμη υποστήριξη στους «καλλιτέχνες»-είδωλά τους;
Μια ένδειξη ότι το φαινόμενο λαμβάνει ολοένα και μεγαλύτερες διαστάσεις συνιστά το γεγονός ότι πλέον η «trap» δεν αντιμετωπίζεται μόνο ως υποείδος μουσικής, αλλά ως τρόπος σκέψης και συμπεριφοράς. Με τη δωρεάν πρόσβαση σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης η έκθεση σε τέτοιου είδους στίχους αποκτά ένα κοινό το οποίο συνεχίζει να αυξάνει, μέχρι το σημείο που οι στίχοι δε μιλάνε στα αφτιά αλλά στο μυαλό. Ο αλγόριθμος εξακολουθεί να εκμεταλλεύεται όχι μόνο την ανία που προκαλεί το επαναλαμβανόμενο, και οι δισκογραφικές εταιρείες τη μιμητική συμπεριφορά των νέων. Έτσι, με ένα απλό «σκρολάρισμα», ο ακροατής γνωρίζει διάφορα σύμπαντα, το καθένα με τον δικό του θεό. Επικρατέστεροι η βία, τα ναρκωτικά, το αλκοόλ, το σεξ υπ’ αμοιβή. Αλλά το δωρεάν δεν μπορεί να είναι κακό… σωστά; Σύμφωνα με μια κοινή αντίληψη, τα κίνητρα των ανθρώπων αξιολογούνται βάσει της συμπεριφοράς που οι τελευταίοι δείχνουν στους άλλους. Ένα κομμάτι αρκεί λοιπόν για να μας πείσει ότι, αναφορικά με την αντιμετώπιση του γυναικείου φύλου, ένας σωστότερος χαρακτηρισμός θα ήταν «εκπαίδευση μαστροπών». Η γυναίκα παύει να έχει υπόσταση και πλέον, ως σκεύασμα ηδονής, αγοράζεται και αυτή μαζί με τη φωνή της, το σώμα της, την ψυχή της. Πώς θα μπορέσει λοιπόν ένα παιδί, ένα έφηβο αγόρι, να εμπεδώσει τη σημασία του σεβασμού; Πώς θα δεχτεί τη λέξη «όχι»; Ποιος θα του πει ότι το σεξ και τα αισθήματα δεν αγοράζονται; Και πώς θα μάθουν οι κοπέλες ότι η μοίρα τους αυτή δεν είναι προκαθορισμένη;
Λένε πως από τη νέα γενιά έχουν χαθεί το κίνητρο και το φιλότιμο. Το ένα αναπόσπαστο κομμάτι για την προσπάθεια και την απόδοση, το άλλο αρετή θεμελιώδης, ζωτική. Όμως, αλήθεια, τι περιθώρια αφήνει η θεοποίηση του τόσο εύκολου κέρδους; Ενός κέρδους που προκύπτει από εμπόριο ουσιών, εμπόριο σωμάτων, εμπόριο ψυχών; Μα φυσικά δε θα ικανοποιούσε κάτι λιγότερο από μια ζωή «βουτηγμένη» στη χλιδή, στην αλητεία, στην… εθελοντική, όπως παρουσιάζεται, πορνεία! Με την ύπαρξη τόσο υλιστικών προτύπων η αισχροκέρδεια και η επιθετικότητα βρίσκουν γόνιμο έδαφος στην ευαλωτότητα των νέων και στη διακαή τους ανάγκη για ένταξη σε ομάδα, αποφεύγοντας ωστόσο την ομοιογένεια. Κι όμως, αυτό που καταφέρνουν τελικά είναι να μην ξεχωρίζουν. Να μην ξεχωρίζουν ανάμεσα σε ένα πλήθος με καλά εφαρμοσμένες παρωπίδες. Να μην ξεχωρίζουν ανάμεσα σε εκείνους που με συμμάχους το autotune και τις δισκογραφικές εταιρείες καταφέρνουν να πείθουν πως η ευτυχία πλάθεται με έσοδα από τη ξεχειλωμένη τσέπη. Να μην καταφέρνουν να ξεχωρίζουν ανάμεσα σε όσους προχωρούν σε συμφωνίες για την ικανοποίηση των πιο κτηνωδών ενστίκτων, προστάζοντας τους υπηρέτες τους να τους σκουπίζουν δήθεν τα δάκρυα χρησιμοποιώντας χαρτονομίσματα για χαρτομάντηλα.
Το νόμιμο, συνεπώς, αυτό ναρκωτικό, δρα απευθείας και με τον καιρό «φιλοξενείται» ως αναπόσπαστο κομμάτι της προσωπικότητας, με πρωτοστάτη τη δικαιολογία της προτίμησης και της πεπατημένης. Μόνο που αυτή η μόδα ήρθε να «ντύσει» το ρομαντισμό και την ανεμελιά της νεανικής ψυχής. Και όσο δεν υπάρχει αντίδραση τόσο θα «ριζώνει». Τόσο θα πασπαλίζονται με χρυσή και άσπρη σκόνη τα χείλη και τα όνειρα των επίδοξων μεγιστάνων, με τα χρώματα που θα συνέθεταν τον καμβά της πραγματικής δημιουργίας να πετιούνται στην άκρη, σα μαραμένα λουλούδια που δεν αξίζουν ήλιο και νερό. Η ασυδοσία θα γίνει μια αυταπάτη. Το οξυγόνο που θα δίνουμε στο κτήνος στο τέλος δε θα φτάνει για να αναπνεύσει και όλο και θα ζητάει, έως ότου «ρουφήξει» το δικό μας.
Μία άριστα οργανωμένη παράσταση με πρωταγωνιστή το χρήμα, σκηνοθέτη την υπεκφυγή από το κατεστημένο, υπό την ευγενή χορηγία της ανθρωποφαγίας. Τα είδωλα αυτά που αναγνωρίζονται ως «καλλιτέχνες» θα προσκυνούνται με θρησκευτική ευλάβεια στο βωμό της ποσότητας με θυσία την ευαισθησία, στην οποία δόθηκε το ψευδώνυμο «αδυναμία». Οι απλοί ακροατές θα φορέσουν σε χρόνο-αστραπή τη στολή των σταυροφόρων και η εκστρατεία θα αφορά σε ένα κυνηγητό για τα φώτα της δημοσιότητας. Φώτα που τυφλώνουν, φώτα που «κωφαίνουν», φώτα που «δένουν» πισθάγκωνα τα χέρια, για να μην μπορείς να γκρεμίσεις το σκηνικό, τα πόδια, για να μη μπορείς να αντισταθείς, το μυαλό, για να μην μπορείς να αποδράσεις με τη φαντασία. Και ακόμα ρωτάνε τι να υποσκάπτει αυτή την αναλγησία. Τι να ‘ναι αυτό που μολύνει τα παιδιά; Πού χάθηκε η αθωότητα κάποιων αλλοτινών, μακρινών εποχών…
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Τραπ μουσική: Πώς ξεκίνησε στις ΗΠΑ και πού οφείλεται η παγκόσμια επιτυχία και η εξάπλωσή της, protothema.gr. Διαθέσιμο εδώ
- Τραπ μουσική: Πώς επηρεάζει τους εφήβους, psychologos.care. Διαθέσιμο εδώ
