Της Γεωργίας Σκαμπελτζή,
Σε προηγούμενο άρθρο συζητούσαμε για τη φθίνουσα πορεία του κυβερνώντος κόμματος, όπως αυτή αποτυπώνεται στις δημοσκοπήσεις και στη διαμαρτυρία μέρους των πολιτών για τους χειρισμούς σε ορισμένες υποθέσεις. Παράλληλα, η αντιπαράθεση με τα κόμματα της Αντιπολίτευσης έφτασε στο ζενίθ κατά τη συζήτηση στο Κοινοβούλιο αναφορικά με το δυστύχημα στα Τέμπη και οδήγησε στην κατάθεση από τον Νίκο Ανδρουλάκη Πρότασης Μομφής, που φέρει την υπογραφή των Βουλευτών του ΠΑ.ΣΟ.Κ., του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., της Νέας Αριστεράς και της Πλεύσης Ελευθερίας.
Όπως συμβαίνει σε τέτοιου είδους περιπτώσεις, οι διαξιφισμοί μεταξύ Κυβέρνησης και Αντιπολίτευσης θα είναι ιδιαίτερα οξείς, οι τόνοι θα ανέβουν και οι αλληλοκατηγορίες θα έχουν την τιμητική τους, καθώς η μία πλευρά υποστηρίζει το αφήγημα περί ανθρώπινου λάθους και η άλλη αμφισβητεί. Η πρόκληση για τη «γαλάζια» παράταξη και, κυρίως, για τον Κυριάκο Μητσοτάκη είναι να δοθούν πειστικές απαντήσεις, αφενός στα αντίπαλα κόμματα και αφετέρου στους πολίτες, καθώς πρόκειται για ζητήματα που αφορούν το πολιτικό σύστημα και άλλους θεσμούς της Ελλάδας. Μπορεί να έχουν στη «φαρέτρα» τους μία επικοινωνιακή πολιτική που έχει βοηθήσει στη διατήρηση της εμπιστοσύνης των πολιτών ακόμη και σε περιόδους που έγιναν λάθη, εντούτοις αυτήν τη φορά οι πολίτες δηλώνουν τη δυσαρέσκειά τους.
Το επιχείρημα ότι το ζήτημα των Τεμπών κρίθηκε από τους πολίτες στις κάλπες τον Μάιο και τον Ιούνιο ή η επιθετική τοποθέτηση του Φλωρίδη εναντίον της Αντιπολίτευσης δεν βοηθούν ιδιαίτερα στην απόκρουση των κατηγοριών. Οι επικρίσεις είναι πολλές και από τη στιγμή που έχει συγκροτηθεί ένα «μέτωπο» από τα 4 κόμματα – συμμάχους πρόκειται για μία κρίσιμη μάχη, παρά το γεγονός ότι πιθανότατα δεν θα υπάρξει κοινοβουλευτική φθορά για τη Ν.Δ. Είναι, ίσως, η πρώτη φορά που φαίνεται να χάνει την ψυχραιμία της.
Το στοίχημα για την Αντιπολίτευση είναι αν μπορεί πραγματικά να σηκώσει το βάρος της επιλογής της. Η συμφωνία των κομμάτων να υπογράψουν το κείμενο μετά από πρωτοβουλία του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και του Ανδρουλάκη είναι μία αρχή, αν και δεν θα μπορούσε να περάσει διαφορετικά βάσει του αριθμού των υπογραφών που απαιτούνταν. Χρειάζεται, όμως, να υποβάλει ουσιώδη ερωτήματα στην Κυβέρνηση και να αποφύγει οποιασδήποτε μορφής λαϊκισμό. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. έχει τον πρώτο λόγο, ενώ ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ακολουθεί, δείχνοντας μάλιστα σημάδια αμηχανίας αρχικά, λόγω και της τοποθέτησης του Κασσελάκη. Παράλληλα, είναι μία καλή ευκαιρία να αξιολογηθούν οι τοποθετήσεις των αρχηγών των κομμάτων και αν αυτές θα μπορέσουν να μεταβάλλουν την εμπιστοσύνη που δείχνουν οι πολίτες στο πρόσωπό τους. Ας μην ξεχνάμε ότι οι αρχηγοί των κομμάτων της Αντιπολίτευσης σημειώνουν «χαμηλές πτήσεις» στις σχετικές έρευνες, ενώ, αντίθετα, το ποσοστό που καταγράφει η επιλογή «Κανένας» είναι αρκετά υψηλό. Συγχρόνως, θα έπρεπε να αποτελέσει πεδίο προβληματισμού για τα επιτελεία όλων των κομμάτων ανεξαιρέτως, καθώς φαίνεται ότι το εκλογικό σώμα αδυνατεί να εμπιστευτεί κάποιον από αυτούς στο «τιμόνι» του κράτους.
Η πρόταση μομφής είναι μια ευκαιρία για όλους: για την Κυβέρνηση ώστε να διορθώσει έστω και τώρα τα λάθη της, κάτι που απαιτεί αυτοκριτική και δεν θα περιοριστεί στη «θυσία» ενός προσώπου για να σωθεί η κατάσταση και να δείξει ότι παραμένει ενωμένη σε μία ακόμα κρίση· για την Αντιπολίτευση ώστε να συγκρουστεί μετωπικά μαζί της και να εκτιμήσει αν μπορεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων.
Μπορεί η Αντιπολίτευση να μην έχει καταθέσει μια δελεαστική εναλλακτική πρόταση για να «χτυπήσει» στην ουσία και να κερδίσει τη Ν.Δ. του Κυριάκου Μητσοτάκη, όμως πλέον η κυβερνώσα παράταξη χάνει. Το 41% αρχίζει να «ξεθωριάζει» και τον Ιούνιο θα έχουμε μια πρώτη εικόνα για το αποτύπωμα που έχει αφήσει στο εκλογικό σώμα η πορεία των τελευταίων μηνών. Η αφετηρία της «μάχης» είναι αρκετά σκληρή και αναμένονται τα αποτελέσματα.
