Του Γιώργου Κοσματόπουλου,
Η διάρρηξη της υπερεκατονταετούς παράδοσης, αναφορικά με τον τρόπο εορτασμού της Κυριακής της Ορθοδοξίας, αποτελεί ένα ιστορικό γεγονός, το οποίο δεν αποκλείεται να είναι η αρχή μιας συνολικότερης ανατροπής της σχέσεως Ορθοδόξου Εκκλησίας και Ελληνικής Πολιτείας. Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κατερίνα Σακελλαροπούλου, και ο Πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης, φέρουν ακεραία την ευθύνη για το γεγονός. Ειδικά για την πρώτη, έχουμε μία ακόμα επιβεβαίωση της ανεπάρκειάς της να ασκήσει τα καθήκοντα του Ανώτατου Πολιτειακού Άρχοντα, σύμφωνα με οριζόμενα στο γράμμα και στο πνεύμα του Συντάγματος.
Για πρώτη φορά, λοιπόν, η Συνοδική Θεία Λειτουργία, προς ανάμνηση της αναστηλώσεως των ιερών εικόνων, δεν πραγματοποιήθηκε στη Μητρόπολη, αλλά στη Μονή Πετράκη, με την πολιτειακή και την πολιτική ηγεσία της χώρας απούσες. Επίσης, οι Ιεράρχες αρνήθηκαν την πρόσκληση της Κατερίνας Σακελλαροπούλου για το καθιερωμένο γεύμα, που από την εποχή του αειμνήστου Κωνσταντίνου Στεφανόπουλου είθισται να παρατίθεται στο Προεδρικό Μέγαρο. Οι συγκριμένες αποφάσεις της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου, προφανώς, εντάσσονται στο πλαίσιο της εκδήλωσης, εκ μέρους της Εκκλησίας, της αντίθεσής της στη νομοθέτηση του γάμου και της δυνατότητας υιοθεσίας παιδιών εκ μέρους ομοφυλοφίλων. Το ζήτημα, όμως, είναι ευρύτερο από αυτήν καθαυτήν τη νομοθετική πρωτοβουλία, η οποία αντιβαίνει σε ένα σημείο του σκληρού πυρήνα του ορθοδόξου δόγματος. Αφορά τη συνολική συμπεριφορά που επέδειξαν η Πρόεδρος της Δημοκρατίας και η Κυβέρνηση Μητσοτάκη έναντι της Εκκλησίας.
Ήταν σαφές ότι η Κατερίνα Σακελλαροπούλου επελέγη από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, στο πλαίσιο της εξυπηρέτησης του ευρύτερου πολιτικού του σχεδιασμού για τη δόμηση ενός «προοδευτικού» προφίλ και τον «αφοπλισμό» της Αντιπολίτευσης, τόσο στη Βουλή όσο κι εντός της Ν.Δ. Η Σακελλαροπούλου ανήκε στον ευρύτερο χώρο της λεγομένης Ανανεωτικής Αριστεράς. Υπήρξε Πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας και αποτελεί την πρώτη γυναίκα που διεκδίκησε κι επέτυχε την εκλογή της στο κορυφαίο αξίωμα της Ελληνικής Δημοκρατίας. Έτσι, ο Μητσοτάκης πιστοποιούσε τις προθέσεις του για διεύρυνση προς τα αριστερά της Ν.Δ., έπαιρνε ένσημα φεμινισμού και αποστερούσε από τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και το ΠΑ.ΣΟ.Κ. κάθε δικαιολογία, προκειμένου να την καταψηφίσουν. Πράγματι, από πλευράς τακτικής η κίνηση κρίθηκε άκρως επιτυχημένη. Αυτό ακριβώς το πολιτικό και επικοινωνιακό περιεχόμενο της επιλογής της νυν Προέδρου, όμως, περικλείει όλα όσα την καθιστούν σήμερα, ίσως, τη χειρότερη από όσους έχουν υπηρετήσει το αξίωμά της.
Εκ της θέσεώς του, το άτομο που έχει τη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας οφείλει να συμμορφώνεται προς τους τυπικούς και ουσιαστικούς κανόνες που ο Θεμελιώδης Νόμος του αποδίδει. Οφείλει να υπηρετεί το γράμμα και το πνεύμα του Συντάγματος. Να λειτουργεί με θεσμική ευθύνη που πηγάζει από τη βαθιά γνώση του περιεχομένου της αποστολής του. Να συνταιριάζει την παράδοση και την ιστορική μνήμη με τις απαιτήσεις της σύγχρονης εποχής. Να βρίσκεται υπεράνω κομματικών αντιπαραθέσεων και να λειτουργεί συνεκτικά τόσο για το πολιτικό σύστημα όσο και για την ελληνική κοινωνία. Να αποτελεί σύμβολο ενότητας, εθνικής ομοψυχίας, κοινωνικής συνοχής.
Η Σακελλαροπούλου, αντιθέτως, από την αρχή της θητείας της κινείται σε δύο άξονες εντελούς παράταιρους προς τις συνταγματικές υποχρεώσεις της: αφενός στην απόλυτη, ενεργή και δημόσια υποστήριξη στην Κυβέρνηση Μητσοτάκη, αφετέρου στην προώθηση της woke ατζέντας των προσωπικών της πεποιθήσεων, οι οποίες έρχονται σε σύγκρουση με τις πεποιθήσεις της συντριπτικής πλειοψηφίας της ελληνικής κοινωνίας. Τα περιστατικά κομματικής ταύτισης και woke ακτιβισμού εκ μέρους της, κατά παράβαση των καθηκόντων της, πολλά.
Από την αρχή της παρουσίας της στο Προεδρικό Μέγαρο επέδειξε μια δυσανεξία σε ό,τι είχε να κάνει με τη διαχρονία και τις παραδόσεις του Ελληνισμού. Φάνηκε να θεωρεί τέτοιες συμπεριφορές οπισθοδρομικές, ντεμοντέ, προσκόμματα στον εξευρωπαϊσμό και στον εκσυγχρονισμό της χώρας. Από την αλλαγή στη διακόσμηση του επίσημου γραφείου της και την απόσυρση από το κεντρικό πλάνο αντικειμένων, όπως πίνακες και όπλα της Επανάστασης του 1821, έως το απροκάλυπτα βαριεστημένο, στα όρια της αγένειας πολλές φορές ύφος της, όταν παρίσταται σε εκδηλώσεις με εθνικό-ιστορικό περιεχόμενο ή όταν βρίσκεται στην εκκλησία.
Γνωστή, επίσης, η άρνησή της να ασπαστεί το Ευαγγέλιο. Παντελής η απουσία συμβολικών παρεμβάσεων επί εθνικών θεμάτων, προκειμένου να στείλει το μήνυμα στο εσωτερικό και το εξωτερικό ότι η Ελλάδα δεν πρόκειται να ανεχθεί την παραμικρή αμφισβήτηση της ακεραιότητας και των δικαιωμάτων της. Παράλληλα, όμως, η ΠτΔ έχει ανοίξει το Προεδρικό Μέγαρο σε πλήθος προσώπων, στην καλύτερη περίπτωση αμφιλεγόμενων, ενώ έχει επιδείξει ιδιαίτερο ζήλο για τις επιθυμίες και τα συμφέροντα (και όχι δικαιώματα) διαφόρων ακραίων μειοψηφιών. Παραλίγο να παρασημοφορήσει τον Ιάσονα Αποστολόπουλο, πρόσωπο με «γκρίζο» ρόλο στο μεταναστευτικό και σταθερό συκοφάντη της Ελλάδας διεθνώς. Βράβευσε τον Κωνσταντίνο Πολυχρονόπουλο, ο οποίος βρίσκεται κατηγορούμενος ως μέλος εγκληματικής οργάνωσης «Ο άλλος άνθρωπος». Συνάντησε επίσημα και υιοθέτησε άκριτα τις καταγγελίες της Σοφίας Μπεκατώρου ότι βιάστηκε από αθλητικό παράγοντα προ 22 ετών, καταπατώντας βάναυσα το τεκμήριο της αθωότητας. Πήγε σε παιδιά Δημοτικού και τους ανέφερε ότι ο Γουίνι το αρκουδάκι, από τους γνωστότερους ήρωες της παιδικής μυθοπλασίας, είναι άφυλο. Όπως είπε, αυτό είναι το αγαπημένο της παιδικόπαραμύθι, καθώς, ουσιαστικά, προωθεί τη unisex κοινωνία, χωρίς διακριτά φύλα! Υιοθέτησε, δηλαδή, την ψευδοεπιστημονική ατζέντα των Λ.Ο.Α.Τ.Κ.Ι. και επιπλέον την προπαγάνδισε σε μικρά παιδιά!
Με βάση τα ανωτέρω, αλλά και πολλά ακόμα από τα έργα και τις ημέρες της Σακελλαροπούλου, που δεν μας φτάνει ο χώρος να τα στριμώξουμε, η αναφανδόν υποστήριξή της στο νομοσχέδιο που πλέον επιτρέπει τον γάμο και την υιοθεσία παιδιών σε ομοφυλόφιλους δεν προξενεί εντύπωση. Εδώ, όμως, η ΠτΔ ξεπέρασε τον εαυτό της. Το ίδιο βράδυ που η πλειοψηφία της Βουλής ενέκρινε το συγκεκριμένο νομοσχέδιο, η Σακελλαροπούλου επέλεξε να παραστεί στη φιέστα που έστησαν σε gay bar εκπρόσωποι της Λ.Ο.Α.Τ.Κ.Ι. κοινότητας, Υπουργοί και κυβερνητικοί Βουλευτές και τηλε-περσόνες. Επέλεξε να συμμετάσχει σε μα γιορτή που είχε ως στόχο να προκαλέσει τη συντριπτική πλειοψηφία της κοινής γνώμης που ήταν αντίθετη στη θεσμοθέτηση αυτών των δήθεν δικαιωμάτων. Μεταξύ συνθημάτων και οινοποσίας, έστειλε στην πλειοψηφία της κοινωνίας, από κοινού με τους υπολοίπους συμμετέχοντες, το μήνυμα «Φωνάξτε όσο θέλετε, εμείς έχουμε τα μεγάλα μέσα και κάνουμε ό,τι γουστάρουμε».
Αυτή η συμπεριφορά, προφανώς, απάδει προς τις βασικές αρχές που διέπουν τον τρόπο λειτουργίας του Προέδρου της Δημοκρατίας. Η Σακελλαροπούλου το ξέρει, αλλά δεν τη νοιάζει. Η στήριξη αυτών που την έφεραν στην καρέκλα και η προώθηση των προσωπικών της απόψεων είναι οι γνώμονές της. Βέβαια, φαίνεται τον τελευταίο μήνα ότι έχει αρχίσει να παρουσιάζει συμπτώματα πανικού. Διότι αντιλαμβάνεται σιγά-σιγά ότι για τον Μητσοτάκη είναι αναλώσιμη. Αν ο Πρωθυπουργός αντιληφθεί την παρουσία της σαν «βαρίδι», δεν πρόκειται να την επιβάλει εκ νέου στον προεδρικό θώκο.
Ήδη έχει καταστεί η πλέον αντιδημοφιλής Πρόεδρος της Δημοκρατίας από συστάσεως του θεσμού. Οι Βουλευτές της Ν.Δ. έχουν απαυδήσει, καθώς καλούνται συνεχώς να υπερψηφίζουν κυβερνητικές νομικές πρωτοβουλίες που τους προκαλούν προβλήματα με τον σκληρό πυρήνα της «γαλάζιας» βάσης. Οι πρώην αρχηγοί της Ν.Δ., Καραμανλής και Σαμαράς, για διαφόρους λόγους απεχθάνονται τη σημερινή ένοικο του Προεδρικού Μεγάρου. Για την Εκκλησία αποτελεί «κόκκινο πανί». Και όλα αυτά τη στιγμή που η κυβερνητική φθορά διογκώνεται, χωρίς, μάλιστα, να υπάρχει ισχυρή Αντιπολίτευση. Δεν αποκλείεται, λοιπόν, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, συνυπολογίζοντας όλα τα ανωτέρω, να προσφέρει το «κεφάλι» της Σακελλαροπούλου επί πίνακι, προκειμένου να εξευμενίσει τους προκατόχους του (προτείνοντας ίσως και κάποιον εξ αυτών ως αντικαταστάτη της), να κάνει το χατίρι στην πλειοψηφία των Βουλευτών του, να εξομαλύνει τις σχέσεις του με την Εκκλησία, να ξεφορτωθεί ένα πολιτικό άχθος που πλέον του προκαλεί ζημία… Αφήνοντας τη Σακελλαροπούλου να πίνει κρασί με τον Πατέλη και να διαβάζει τον Γουίνι με τον Σκέρτσο για παρηγοριά…
Η συνέχεια ενός Έθνους βασίζεται στις ρίζες του. Έχοντας ισχυρές ρίζες και παραδόσεις που επιτρέπουν να συγκροτεί την ταυτότητα που του επιτρέπουν να επιβιώνει, να αναπτύσσεται, να προοδεύει ουσιαστικά. Μια παράδοση που κρατούσε από το 1863 προς ανάμνηση ενός γεγονότος που διαμόρφωσε το Ορθόδοξο δόγμα πριν αιώνες, επιβίωσε σε πολέμους, κατοχή, εμφύλιο, διαφορετικά πολιτεύματα, για να σπάσει σήμερα σε συνθήκες πολύ πιο ομαλές. Από την άλλη, βέβαια, ίσως να είναι και για καλό, προκειμένου να πέσουν κάποιες μάσκες…
