Της Μαριαλένας Κουντούρη,
Πριν από μερικές εβδομάδες χρειάστηκε να διασχίσω μια από τις πιο γνωστές λεωφόρους των Αθηνών. Αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ήταν τα «δυσπρόσιτα» πεζοδρόμια. Σπασμένα πεζοδρόμια, γεμάτα λακκούβες, τρύπες, μια εικόνα που σίγουρα δεν αρμόζει σε μια Ευρωπαϊκή πόλη, πόσο μάλλον σε μια πρωτεύουσα. Σαφώς, η εικόνα αυτή δεν περιορίζεται μόνο εντός Αθήνας, αντίθετα, συναντάται σε όλη την Ελλάδα!
Μια τέτοια κατάσταση μοιάζει επικίνδυνη για όλους και, ιδιαίτερα, για ανθρώπους που ζουν με κάποιες κινητικές δυσλειτουργίες. Ένας άνθρωπος, ο οποίος είναι αναγκασμένος να κυκλοφορεί με το αναπηρικό αμαξίδιο, πώς θα μπορέσει να ανέβει σε ένα πεζοδρόμιο, όταν οι μπάρες είναι ανύπαρκτες και τα πεζοδρόμια καταστραμμένα; Βέβαια, σε σχέση με τις μπάρες αναπήρων, μπορούμε να αναγνωρίσουμε και τη σημασία της ατομικής ευθύνης και του σεβασμού απέναντι στον άλλο, διότι, ακόμα κι αν η μπάρα είναι υπαρκτή, δεν είναι λίγες οι φορές που δεν είναι προσβάσιμη, εξαιτίας ενός παρκαρισμένου αυτοκινήτου π.χ.
Φυσικά, ο κίνδυνος δεν αφορά αποκλειστικά τα άτομα με περιορισμένη κινητικότητα. Πόσες φορές έχουμε βρεθεί να περπατάμε και να αναγκαζόμαστε να περάσουμε από τη μεριά του δρόμου, είτε γιατί το πεζοδρόμιο είναι υπερβολικά στενό είτε γιατί είναι… ανύπαρκτο; Τα δυστυχήματα, τα οποία αναφέρονται σε «παράσυρση πεζών» πληθαίνουν όλο και περισσότερο και καθιστούν το περπάτημα στην πόλη άκρως επισφαλές.
Φαίνεται να έχουμε δώσει «προτεραιότητα» στα αυτοκίνητα και να έχουμε αφήσει τους πεζούς στη μοίρα τους. Φράσεις όπως: «Πρόσεχε εδώ γιατί έχει λακκούβα», ή «Καλύτερα να περπατήσεις στον δρόμο γιατί δεν χωράς» ακούγονται πολύ πιο συχνά απ’ όσο νομίζουμε.
Δεν νοείται να ζούμε σε μία χώρα στην οποία επιβιώνουμε από… τύχη. Βγαίνουμε από το σπίτι μας και δεν γνωρίζουμε καν αν θα επιστρέψουμε υγιείς. Ταξιδεύουμε με τρένο σε άλλες πόλεις της Ελλάδας και ευελπιστούμε να μην «μπερδευτούν» οι γραμμές και γίνει κάποια σύγκρουση. Χρησιμοποιούμε το αυτοκίνητο και φοβόμαστε μήπως «ξεχαστεί» κανείς, περάσει το στοπ και δεν προλάβουμε να σταματήσουμε.
Μια χώρα που δεν σέβεται τους πολίτες της ακόμη και σε αυτόν τον τομέα της ασφαλούς κυκλοφορίας, πώς θα κατορθώσει να προοδεύσει σε άλλους τομείς; Πώς θα μπορέσουμε να εμπιστευτούμε ξανά την χώρα στην οποία μεγαλώσαμε, δίχως να υπάρχει διάθεση για εξέλιξη; Χρειάζονται αργά και μεθοδικά βήματα προς την πρόοδο, αλλά οφείλουμε να πιστέψουμε σε αυτή την αλλαγή, διότι ας μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για το μέλλον τόσο το δικό μας όσο και των επόμενων γενεών.
