Του Νικόλαου Ερμή,
Τελικά, τι μας ανήκει και για πόσο; Με τα χρόνια να περνούν ολοένα και η ψηφιακή «ζωή» γίνεται απτή πραγματικότητα.
Από τα βασικότερα, όπως για παράδειγμα τη δημιουργία επαφών μέσω των κοινωνικών δικτύων, που υποκαθιστούν τρόπον τινά τα παλαιά «καφενεία» ή τις γρήγορες συναλλαγές μέσω του διαδικτύου, που εξυπηρετούν στη μείωση του χρόνου των αποστάσεων, έως τα λιγότερα εκλεπτυσμένα, μα συνάμα σημαντικά, όπως τον καταναλωτισμό, όλα τείνουν να συνδράμουν σ’ αυτήν την οδό.
Τα πρότυπα αλλάζουν, όμως; Και διερωτώμαι το παρόν ενθυμούμενος τα αλισβερίσια στο Γυμνάσιο με συμμαθητές, αγαπημένα πρόσωπα της τότε καθημερινότητας, με τους οποίους συχνά πυκνά επιδιδόμασταν στην εξής πολιτική: κάποιος έφερνε ένα cd και το έβαζε στο cd player, ακούγοντας μουσική. Το cd που είχε αγοράσει ο ίδιος, το άκουγαν από τα ακουστικά ένας – ένας οι συμμαθητές και έπειτα συνέβαινε το εξής: εάν σε κάποιον άρεσε το album, τότε του ζητούσε να το αντιγράψει.
Φυσικά το εν λόγω γεγονός «πειρατείας» δεκατετράχρονων παιδιών δεν μπορεί να θεωρηθεί «έγκλημα», ωστόσο η ιστορία αυτή ήταν ιδιαίτερα ουσιαστική και αναδείκνυε την «αθωότητα» εκείνης της εποχής. Αξίζει να σημειωθεί ότι μετά την αγορά του αρχικού προϊόντος αυτό ανήκε ξεκάθαρα στον ιδιοκτήτη του. Σήμερα, από την άλλη, η έννοια του «ανήκειν» για τέτοια καταναλωτικά προϊόντα τείνει να φθίνει. Ποιος, για παράδειγμα, αγοράζει cd ή lps; Ελάχιστοι νέοι της ηλικίας 18-40 και αρκετοί άνω των 60 ετών ή κάποιος εύλογος αριθμός καταναλωτών που για συγκεκριμένους και μόνον καλλιτέχνες μπαίνει σ’ αυτή τη δοσοληψία.
Τουναντίον, με την άνθιση των υπηρεσιών αναπαραγωγής μουσικής (όπως Spotify, iTunes, YouTube Music, κ.λπ.) ο ακροατής πλέον είτε ακούει δωρεάν έναν περιορισμένο αριθμό τραγουδιών, με τυχαία σειρά ακρόασης, είτε με συνδρομή «δανείζεται» το προϊόν. Και χρησιμοποιώ τη λέξη «δανεισμός», καθώς μιλάμε ξεκάθαρα γι’ αυτό, αφού με πιθανή ακύρωση της συνδρομής χάνεται η πρόσβαση στις λίστες των τραγουδιών και οι λήψεις που είχαν πραγματοποιηθεί αφαιρούνται.
Πέραν του προφανούς, ότι πλέον το «ανήκειν» ατονεί, υπάρχει και μία ακόμα «παρενέργεια» από το εν λόγω γεγονός: χάνεται η προαναφερθείσα «αθωότητα» εις το διηνεκές! Για τον λόγο αυτόν η γενιά μας, όσοι, δηλαδή, γεννηθήκαμε έως τα τέλη του 1990, είμαστε η τελευταία που είχε την τύχη να ζήσει τέτοιες καταστάσεις. Ρομαντικές στιγμές, που πλέον δεν συναντώνται στις στράτες μας.
Δε θα λησμονήσω ποτέ τον Νίκο που μου είχε ζητήσει να του γράψω ένα cd ενός μεγάλου λαϊκού ερμηνευτή ή τον έτερο Νίκο, ο οποίος, όντας οπαδός του Ολυμπιακού, σε μία κατάληψη του σχολείου που είχα φέρει το cd player και έβαζα αρκετά τραγούδια, μεταξύ άλλων και γνωστού ραπ συγκροτήματος με θέμα την πειραιώτικη ομάδα, με «παρακαλούσε» να του γράψω το συγκεκριμένο cd.
Στο τώρα που ζούμε και στο μέλλον που θα ζήσουμε, πρώτα ο Θεός, τίποτε δεν είναι δωρεάν «δικό» μας. Και μπορεί ορισμένα ζητήματα να έχουν βελτιωθεί αρκετά, ωστόσο λείπει αυτή η ανεμελιά των περασμένων χρόνων. Είμαστε τυχεροί όσοι τα προλάβαμε…
