Του Λάμπρου Βέλλιου,
Στις 5 Μάρτη του 2013, επικράτησε σε όλη την Λατινική Αμερική γενικά, αλλά τόσο στην Βενεζουέλα ειδικά, συναισθήματα θλίψης και στεναχώριας, αλλά και συνάμα υπερηφάνειας, συγκίνησης και στοργής. Ήταν η ημέρα θανάτου του Ούγκο Τσάβεζ, ενός επαναστάτη ο οποίος σε συνέχεια των προηγούμενων Λατινοαμερικανών ηγετών, όπως ο πασίγνωστος Τσε Γκεβάρα, αποτέλεσε τον καθοδηγητή και τον εμπνευστή της Μπολιβιριανής Επανάστασης, η οποία έδωσε πνοή, όραμα και ελπίδα σε έναν λαό βουτηγμένο στην δυστυχία της φτώχειας, του αναλφαβητισμού, της πείνας και της εξαθλίωσης. Μιας δυστυχίας που προκαλούνταν από τις συνεχείς πολεμικές παρεμβάσεις και συγκρούσεις των δυτικών χωρών και ειδικότερα των ΗΠΑ, στα εσωτερικά της Βενεζουέλας, με σκοπό την διαρκή εκμετάλλευση των μεταλλευμάτων και κοιτασμάτων της. Το φαινόμενο που είναι γνωστό ως αμερικάνικος ιμπεριαλισμός με λίγα λόγια.
ΠΡΩΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΖΩΗΣ ΤΟΥ ΤΣΑΒΕΖ
Σε ένα μικρό αγροτικό χωριό της Βενεζουέλας, στην περιοχή του Μπαρίνας, γεννήθηκε και μεγάλωσε ο ηγέτης της Μπολιβιριανής Επανάστασης, Τσάβεζ. Ήταν παιδί φτωχής οικογένειας, ενώ αποτελούσε το ένα από τα επτά παιδιά. Στην ηλικία των 17 ετών, άρχισε να φοιτά στην Ακαδημία Στρατιωτικών Επιστημών του Καράκας, σε μια πόλη και μια πιο εξωστρεφή κοινωνία στην οποία για πρώτη φορά ήρθε σε επαφή και γνώρισε τα προβλήματα που μάστιζαν τον λαό του, όπως ήταν η πείνα, η φτώχεια, ο τεράστιος αναλφαβητισμός τον οποίο είχε αντιμετωπίσει και ο ίδιος αλλά και η δουλειά που μέσα σε εξαντλητικές συνθήκες μετατρεπόταν σε δουλεία. Ο Τσάβεζ, ακόμη είχε πολλά ενδιαφέροντα αφού ασχολούνταν με την τέχνη, την ανάγνωση, τον αθλητισμό και την ζωγραφική. Ο ίδιος ερχόμενος σε επαφή με αναγνώσματα και έργα του Μαρξ, του Λένιν, του Μάο Τσε Τουνγκ και εμπνεόμενος από την αντιιμπεριαλιστική ηπειρωτική επανάσταση που οραματιζόταν ο Τσε, κατανοούσε πως υπεύθυνη για της συνθήκες εξαθλίωσης που επικρατούσαν στην Βενεζουέλα δεν αποτελούσε μόνο η εσωτερική αστική τάξη και οι στημένες κυβερνήσεις, αλλά και τα ανώτερα ιμπεριαλιστικά πλέγματα, οικοδομημένα πάνω στα γερά θεμέλια του αμερικάνικου επεκτατισμού και του πολιτικού του οικοδομήματος.
Αξίζει να αναφερθεί, πως ο Τσάβεζ μέσα από το καθημερινό βίωμα του στον στρατό, αναγνώριζε τον ζωτικό και αναγκαίο ρόλο που αυτός διαδραμάτιζε, στην προσφορά υλικής βοήθειας και αλληλεγγύης στα ευπαθή κοινωνικά στρώματα, ενώ τόνιζε ότι θα έπρεπε να καταληφθεί και η εξουσία σε περίπτωση διεφθαρμένων πολιτικά κυβερνήσεων. Το 1977 για πρώτη φορά θα έρθει σε σύγκρουση άθελά του με στρατεύματα του Κόμματος Κόκκινη Σημαία, όντας μέλος του Εθνικού Στρατού. Εκεί, συνειδητοποίησε ακόμη περισσότερο την αναγκαιότητα ύπαρξης ενός δεύτερου σώματος στρατού μέσα στον στρατό, μιας αντιστασιακής απελευθερωτικής ομάδας η οποία θα εγκολπώνει μέσα της, την ιδέα της επανάστασης, της ισότητας και της απελευθέρωσης από τα δεσμά του Αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Κάπως έτσι ανοίγει διάπλατα ο δρόμος για την πραγματοποίηση της επαναστατικής ουτοπίας.
Η ΦΛΟΓΑ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΦΩΤΙΑ
Το 1977, ο Τσάβεζ παίρνει την απόφαση να ιδρύσει ένα νέο σώμα στρατού, τον ονομαζόμενο Λαϊκό Απελευθερωτικό Στρατό της Βενεζουέλας ή αλλιώς Εjercito de Liberacionn del Pueblo de Venezuela. Αποτελούσε ένα από τα πρώτα κινήματα στην Βενεζουέλα, το οποίο εμπνεόμενο από την επαναστατική τακτική και στρατηγική, στόχευε στην εγκαθίδρυση μιας ριζοσπαστικής αριστερής κυβέρνησης η οποία εγκόλπωνε στο εσωτερικό της ιδέες κυρίως ταυτισμένες με αυτές του Κόμματος της Κόκκινης Σημαίας. Το 1982, πέντε χρόνια αργότερα δηλαδή θα εγκαθιδρύσει, μέσα στον στρατό και πάλι, έναν νέο κίνημα, το γνωστό Μπολιβιριανό Επαναστατικό Κίνημα 200 (MBR-200), το οποίο στήριζε τα θεμέλια του στις (3 ρίζες του δέντρου), δηλαδή στις ιδέες, τις στρατηγικές και τις δράσεις των επαναστατών, Σιμόν Μπολιβάρ, Εζέκιελ Ζαμόρα και Σιμόν Ροντρίγκεζ.
Ο ίδιος ο Τσάβεζ αποσκοπούσε με την ίδρυση αυτού του κινήματος, στην μετέπειτα θεσμοθέτηση ενός κόμματος που θα μπορούσε να εμπλέξει στις εσωτερικές του διεργασίες, ιδεολογίες από την δεξιά μέχρι την άκρα αριστερά, πάντα όμως με κύρια προμετωπίδα την μπολιβιριανή επανάσταση και την ανατροπή του δυτικού μιλιταρισμού και ιμπεριαλισμού. Το Επαναστατικό Κίνημα του Ούγκο Τσάβεζ δεν άργησε να αναλάβει δράση. Το 1989, ως πρόεδρος εκλέγεται με ισχυρή πλειοψηφία, ο Κάρλος Αντρές Πέρεζ, ο οποίος παρά τις εξαγγελίες του για αντιμαχόμενη πολιτική έναντι των ΗΠΑ και ταυτόχρονα αύξηση μισθών, συντάξεων και κοινωνικών επιδομάτων, εφάρμοσε τα ακριβώς αντίθετα. Πλήρης υποταγή και υπακοή της εφαρμοσμένης πολιτικής και οικονομίας στην αμερικανική ατζέντα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και του ΝΑΤΟ.
Ως επακόλουθα, αποτέλεσαν τεράστιες διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες σε ολόκληρη την Βενεζουέλα και ειδικότερα στο κέντρο της πόλης του Καράκας, όπου η κοινωνική έξαρση και κατακραυγή καταστάλθηκε με ακραία βία από το κράτος και τις αστυνομικές δυνάμεις, γεγονότα αιματηρά που έμειναν γνωστά και ως El Caracazo. Στον απόηχο, όλων αυτών των αιματηρών επεισοδίων, ο Τσάβεζ οδηγήθηκε στην πραγματοποίηση του πρώτου αλλά ανεπιτυχούς πραξικοπήματος, το επονομαζόμενο επιχείρηση Ζαμόρα, για το οποίο στην συνέχεια συνελήφθη και οδηγήθηκε στις φυλακές για πέντε χρόνια, έως ώτου να τον αμνηστέυσει αυτόν και τους συντρόφους του, ο νεοεκλεγείς το 1994 ως νέος πρόεδρος Ραφαέλ Καλντέρα.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
- Η Μπολιβιριανή Επανάσταση από τον Τσάβες στον Μαδούρο, ipropaganda.gr, Διαθέσιμο εδώ
- Η ημιτελής επανάσταση του Ούγκο Τσάβες, tovima.gr, Διαθέσιμο εδώ
