Του Γιώργου Κοσματόπουλου,
Η αποπομπή, κατ’ ουσίαν, της ευρωβουλευτού της Ν.Δ., Άννας – Μισέλ Ασημακοπούλου, από το ευρωψηφοδέλτιο του κόμματος, για το σκάνδαλο της παράνομης διαρροής και χρήσης διευθύνσεων ηλεκτρονικού ταχυδρομείου Ελλήνων του Εξωτερικού, ήταν μονόδρομος για τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Μαζί με αυτήν, καρατομήθηκαν ο Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Εσωτερικών και ο Γραμματέας Αποδήμων της Ν.Δ. Το όλο ζήτημα αποτελεί μία ακόμα απόδειξη ότι η επίκτητη αλαζονεία, αλλά και το διαχρονικό DNA ενός κόμματος οδηγούν σε αποτελέσματα τραγελαφικά για το ίδιο και τραγικά για τη Δημοκρατία.
Ο τρόπος με τον οποίο «την πάτησε», κατά το κοινώς λεγόμενον, η Ασημακοπούλου θα μπορούσε να προκαλέσει ως και συμπόνια: Μέσω του Γραμματέα Αποδήμων της Ν.Δ., προσέγγισε έναν συνεργάτη του Γενικού Γραμματέα του Υπουργείου Εσωτερικών, προκειμένου να περιέλθουν παρανόμως εις χείρας της τα e-mails των Ελλήνων του Εξωτερικού. Και γιατί όλο αυτό; Για να τους στείλει ένα μαζικό, τυποποιημένο μήνυμα, λιβανίζοντας τον Πρωθυπουργό και ζητώντας τη στήριξή τους. Μα, είναι δυνατόν μια έμπειρη πολιτικός, όπως αυτή, να πίστεψε ότι αυτός ο τρόπος πολιτικής επικοινωνίας μπορεί να αποφέρει κάποιο σημαντικό όφελος; Μπορεί, στ’ αλήθεια, να μην προέβλεψε τον κίνδυνο, να βρεθεί έστω κι ένας παραλήπτης του ηλεκτρονικού μηνύματος, στους τόσους πολλούς που έλαβαν, που να μην καταγγείλει την παράνομη κτήση των προσωπικών του στοιχειών εκ μέρους της Ευρωβουλευτού; Είναι δυνατόν, ακόμα και στην Ελλάδα, να κάνουν πολιτική καριέρα τόσο αφελείς άνθρωποι;
Η απάντηση βρίσκεται, καταρχάς, στην αλαζονεία που διακατέχει το σύνολο του κομματικού – κυβερνητικού μηχανισμού της Ν.Δ. Επί μία πενταετία, το κυβερνών κόμμα παίζει χωρίς αντίπαλο. Η απαξίωση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και η αδυναμία του ΠΑ.ΣΟ.Κ. να κεφαλαιοποιήσει τη φθορά και των δύο οδήγησαν τον Κυριάκο Μητσοτάκη να απολαμβάνει συνθήκες εκλογικής – πολιτικής ηγεμονίας. Ακόμη και σήμερα, έχοντας υποστεί σημαντική φθορά από τη λεγομένη «κοινωνική αντιπολίτευση», εξαιτίας της ακρίβειας, της εγκληματικότητας, της παραχώρησης στους ομοφυλοφίλους της δυνατότητας υιοθεσίας παιδιών, της θέσπισης των Ιδιωτικών Πανεπιστημίων, του αγροτικού ζητήματος, η πρωτοκαθεδρία της Ν.Δ. δεν αμφισβητείται. Μια τέτοια κατάσταση μοιραία οδηγεί στην ανάπτυξη αλαζονικών συμπεριφορών. Η Ασημακοπούλου ζήτησε κι έλαβε τα e-mails, γιατί απλά μπορούσε. Γιατί, εφόσον είχε τις κατάλληλες προσβάσεις στο Υπουργείο, προφανώς σκέφτηκε: «ας το κάνουμε κι αυτό, μόνο να κερδίσουμε καμιά ψήφο παραπάνω έχουμε». Ο κομματικός γραφειοκράτης που έκανε τον μεσάζοντα, προφανώς, έστεργε στη λογική «κόμμα και κράτος Θόδωρος Τσουκάτος», την οποία με τόση σφοδρότητα και υποκρισία κατήγγειλε προ αμνημονεύτων η Ν.Δ.: «Έχω θέση στο κόμμα, το κόμμα είναι Κυβέρνηση, άρα, το κράτος μας ανήκει». Το περιβάλλον του υπηρεσιακού παράγοντα – κατόχου πολιτικής θέσης, προφανώς, κινήθηκε σε παρόμοια λογική: «Να εξυπηρετήσουμε τη δικιά μας». Κάπως έτσι, η Άννα – Μισέλ «τρύπησε» τα στεγανά του ΥΠ.ΕΣ.
Φυσικά, η αλαζονεία δεν είναι μόνο απόρροια αντικειμενικών συνθηκών. Βρίσκει και το ανάλογο, υποκειμενικό έδαφος που καθορίζει την ανάπτυξή της. Και η αλήθεια είναι πως, όσο κι αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης και τα “golden boys” του προσπαθούν να μακιγιάρουν το πρόσωπο της Ν.Δ. με φιλελεύθερα και εκσυγχρονιστικά χρώματα, το κυβερνών κόμμα παραμένει διαχρονικά, σε επίπεδο λογικής και πρακτικών, ένα κλασικό δεξιό κόμμα της Ελλάδας. Ένα κόμμα που αρέσκεται στη λαφυραγώγηση του κράτους, όταν βρεθεί στην εξουσία. Από «τζάκια» (με πρώτο το πρωθυπουργικό) που κυριαρχούν στην κομματική επετηρίδα έως τα «γαλάζια παιδιά» που κατά εκατοντάδες χιλιάδες διόριζε στο Δημόσιο ο Παυλόπουλος. Από την «Ο.Ν.ΝΕ.Δ. Α.Ε.» του Παπαμιμίκου έως του «πραίτορες» του Πολύδωρα. Ως συνέχεια της προδικτατορικής Ε.Ρ.Ε. δημιουργήθηκε, άλλωστε, η Ν.Δ., έστω κι αν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ενδύθηκε αυθαίρετα τον μανδύα του δήθεν Εθνάρχη και το σύστημα προσπάθησε να περάσει στη συλλογική λήθη τα έργα και τις ημέρες αυτού και της παράταξής του.
Το σκάνδαλο της διαρροής των e-mails, λοιπόν, είναι μια ακόμα ψηφίδα στο μωσαϊκό της πολιτικής στρέβλωσης που έχει δημιουργηθεί στη χώρα. Κυβέρνηση χωρίς ισχυρή κοινοβουλευτική Αντιπολίτευση. Μείζων κι ελάσσων Αντιπολίτευση κατακερματισμένες κι άνευ δυνατότητας συγκλήσεως, χωρίς τη συνακόλουθη δημιουργία πολιτικών τερατογενέσεων. Στη μέση η ελληνική κοινωνία, η οποία βρίσκεται σε παραζάλη. Διέξοδος δε φαίνεται στον ορίζοντα. Τουλάχιστον όχι διά της ομαλής οδού, αυτής της εμφάνισης ενός αντιπάλου δέους, ικανού να συγκροτήσει τον έτερο πόλο ενός ισχυρού δικομματισμού. Οι Ευρωεκλογές θα στείλουν μηνύματα. Οι δέκτες θα τα κατανοήσουν;
