Της Άννα – Μαρίας Τσαρτσίδου,
Ισχύει τελικά ότι «ο επιμένων νικά»; Και αν νικάει ετεροχρονισμένα, έχει πλέον αξία η νίκη; Εξαρτάται. Εξαρτάται από το πώς ορίζει ο καθένας τη λέξη «νίκη». Για κάποιους, νίκη είναι το να σηκώνονται κάθε μέρα από το κρεβάτι. Για κάποιους άλλους, νίκη είναι να πετύχουν μια μεγάλη ευκαιρία, ενώ για μερικούς απλά μια οικογένεια. Η ζωή έχει το νόημα που της δίνεις και κάπως έτσι λειτουργεί και η νίκη. Στο χέρι του καθενός είναι το αν θα νικήσει και πόσες φορές. Όσο για τον επιμένων; Αυτός σίγουρα δε χάνει! Η πορεία θα τον έχει ανταμείψει με τόσες πολλές, μικρές νίκες, που δε θα θυμάται πλέον σε τι είχε βάλει στόχο εξαρχής να κερδίσει.
Η δύναμη της επιμονής είναι μεγάλη αρετή και όποιος την έχει είναι πολύ τυχερός και ας έχει κατηγορηθεί «ουκ ολίγες φορές» για παραφροσύνη και αναβλητικότητα. Αυτό είναι και το πιο δύσκολο κομμάτι με την επιμονή. Η υπέρμετρη κριτική. Κριτική που συνήθως στην αρχή ξεκινάει «συμβουλευτικά» για το καλό του άλλου και στην πορεία, στο πέρασμα του χρόνου, γίνεται θύελλα αντιδράσεων. «Δεν μπορείς», «Χάνεις τον καιρό σου», «Ίσως δεν είναι γραφτό», «Βρες κάτι άλλο». Τι θα γίνει με όλη αυτή την αμερόληπτη κριτική;
Υπομονή και επιμονή, γιατί συνακόλουθα αυτά τα δύο πάνε πακέτο. Ο επιμένων θέλει γερό στομάχι. Θα κριθεί πολλές φορές εξονυχιστικά, μέχρι να φτάσει στο σημείο να μη δίνει σημασία στις γνώμες των άλλων ανθρώπων. Μετέπειτα; Πείσμα και τσαγανό. Να μην το βάζει κάτω με τίποτα. Να ξυπνάει και να λέει «εγώ μια μέρα την ζωή μου θα την φτιάξω όπως θέλω. Τόσο πολύ την έχω ονειρευτεί που πιστεύω πως αξίζει». Ακόμα κι αν δεν αλλάζει κάτι αμέσως, αλλά σταδιακά. Η πρόοδος χτίζεται με μικρά και φοβισμένα βήματα. Μετά, όμως, τίποτα δε στέκεται εμπόδιο στην πορεία της. Πότε τα μικρά αυτά βήματα κατέληξαν σε μαραθώνιο κανένας δεν το κατάλαβε∙ και ούτε θα μπορέσει.
Θα ακουστούν λόγια. Πολλά λόγια. «Μα πως είναι δυνατόν;», «Μετά από τόσο καιρό;», «Νόμιζα πως τα είχε παρατήσει». Τελικά δεν τα παράτησε ποτέ. Αντιθέτως υπέμεινε και επέμενε για χρόνια, μέχρι να τα καταφέρει. Υπήρχαν μάχες που κέρδισε και μάχες που έχασε. Στο τέλος, όμως, έμειναν μόνο οι νίκες. Όλα τα άλλα ξεχάστηκαν. Απίστευτο κατασκεύασμα η ανθρώπινη επιμονή. Εκεί που θεωρείς πως δεν υπάρχει άλλο απόθεμα και όλα έχουν εξαντληθεί, ξαφνικά αυτή αναγεννάται από το μηδέν.
«Πώς αντέχει ακόμα;», «Με τόσα που πέρασε και ακόμα προσπαθεί;», «Ελπίζω να του βγει σε καλό». Σε καλό θα του βγει γιατί, ο επιμένων είναι τεχνίτης στο είδος του και ένας πολύ καλά διαβασμένος μαθητής, που το έχει φιλοσοφήσει το αντικείμενο. Δεν κάνει επιπόλαιες και βιαστικές κινήσεις, αλλά περιμένει την κατάλληλη στιγμή. Όταν η στιγμή θα έρθει, θα είναι έτοιμος. Η νίκη του επιμένοντα είναι η πιο ταπεινή νίκη. Χωρίς φασαρίες και ακρότητες. Είναι η νίκη που έπρεπε να συμβεί και επειδή, ο επιμένων βαθιά μέσα του το πίστευε, δεν εντυπωσιάζεται από αυτό, απλά το απολαμβάνει. Έφτασε το πλήρωμα του χρόνου και ήρθε η στιγμή του για δικαίωση.
«Μπράβο του», «Και εις ανώτερα», «Το είπε και το έκανε». Όσο καλοπροαίρετες και αν είναι οι ευχές δεν έχουν και ιδιαίτερη σημασία γιατί, θα είναι απλώς λόγια δίπλα στις πράξεις. Ούτε στο ελάχιστο δεν μπορούν να αποτυπώσουν τη στιγμή της διεκπεραίωσης μιας νίκης. Γι’ αυτό, κάποια λόγια έχουν μεγαλύτερη αξία όταν δεν ειπώνονται.
Τελικά άξιζε η αναμονή; Χίλιες φορές να ρωτήσεις έναν επιμένοντα αν άξιζε η αναμονή, «άξιζε» θα σου απαντήσει και τις χίλιες φορές. Πιθανόν και άλλο τόσο να περίμενε, πάλι θα άξιζε. Εξάλλου, όσο πιο δύσκολα κατακτάται κάτι, τόσο ανεβαίνει και η αξία του. Σε μια εποχή που όλα γίνονται με ραγδαίους ρυθμούς και δεν υπάρχει η διάθεση για επιμονή, γιατί όλοι επιδιώκουν το «εδώ και τώρα», είναι δύσκολο να γίνει αντιληπτό, αλλά «τα αγαθά κόποις κτώνται». Συμπερασματικά «το καλό πράγμα αργεί να γίνει»!
