Της Γεωργίας Σκαμπελτζή,
Ανέκαθεν η αμφισβήτηση του πολιτικού συστήματος ενός κράτους επέφερε την πολιτική χρεωκοπία των κομμάτων που κάποτε κυριαρχούσαν στο τοπίο. Όσον αφορά την περίπτωση της Ελλάδας, και ιδιαίτερα από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας το 1974 και έπειτα, η κυριαρχία του δικομματισμού δέσποζε σχεδόν για 4 δεκαετίες, μέχρι τη στιγμή που το ΠΑ.ΣΟ.Κ. καταβαραθρώθηκε και ως αντίπαλο δέος της Νέας Δημοκρατίας αναδύθηκε ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α., ένα κόμμα διαμαρτυρίας που μετεξελίχθηκε λόγω συγκυριών σε κόμμα εξουσίας.
Έτσι, από το 2012 και μετά, τη θέση αντίπαλου στο σχήμα Ν.Δ.-ΠΑ.ΣΟ.Κ. έλαβε ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α., ενώ τους τελευταίους μήνες, από την εκλογική και δημοσκοπική κατάρρευση της Κουμουνδούρου, η Ν.Δ. στην πραγματικότητα «παίζει» χωρίς αντίπαλο, εφόσον κανείς δεν μπορεί να διεκδικήσει με αξιώσεις την πρώτη θέση. Και ενώ ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και ΠΑ.ΣΟ.Κ. μάχονται για τη δεύτερη, ο κίνδυνος εκ δεξιών είναι παρών. Όσο αδυνατούν να κερδίσουν την εμπιστοσύνη των ψηφοφόρων, κόμματα όπως ΝΙΚΗ ή Ελληνική Λύση εμφανίζουν μια τάση ανόδου, όπως έχουν καταγράψει οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις που λαμβάνουν χώρα ενόψει των Ευρωεκλογών της 9ης Ιουνίου.
Οι οπισθοδρομικές τους θέσεις και ο λαϊκισμός, που εντοπίζεται στον λόγο των στελεχών των συγκεκριμένων κομμάτων, φαίνεται να κερδίζει έδαφος. Και μπορεί αυτήν τη στιγμή η δυναμική της αυξητικής τάσης να μην είναι απειλητική, όμως χρήζει προβληματισμού, καθώς η άνοδος της Ακροδεξιάς στην Ευρώπη καλπάζει και ενδέχεται να χτυπήσει ξανά τη δική μας πόρτα, όπως στο παρελθόν.
Το άνοιγμα των κομμάτων προς άλλους πολιτικούς χώρους, για παράδειγμα η μετατόπιση της Ν.Δ. προς τον χώρο του Κέντρου, και η «προοδευτική» ατζέντα του προγράμματός της, για παράδειγμα το νομοσχέδιο για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών, προκάλεσε δυσφορία τόσο στα μέλη όσο και στα προβεβλημένα στελέχη της. Ακόμα και αν δεν μέτρησε απώλειες σε κοινοβουλευτικό επίπεδο, δυσαρέστησε ένα μέρος των ψηφοφόρων της και δη τους παραδοσιακούς. Δεν είναι απίθανο, λοιπόν, κάθε φορά που η Κυβέρνηση λαμβάνει μια απόφαση που δεν ικανοποιεί το κοινό της, αυτό να βρίσκει καταφύγιο στα δεξιά της, στην προκειμένη περίπτωση στο κόμμα του Κυριάκου Βελόπουλου, το οποίο, καρπώνεται τις απώλειες του κυβερνώντος κόμματος και μάλιστα, έχει μεγάλη απήχηση στη Βόρεια Ελλάδα.
Ήδη από τις Εκλογές του Ιουνίου τα τρία κόμματα εκ δεξιών της Ν.Δ. συγκέντρωσαν ποσοστό γύρω στο 13% για να καλύψουν την αλλαγή φυσιογνωμίας της «γαλάζιας» παράταξης. Οι ερμηνείες του αποτελέσματος ήταν πολλές: για τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. η ευθύνη βαραίνει τη Ν.Δ., καθώς κατά την προεκλογική περίοδο έθιξε εθνικά –ευαίσθητα– ζητήματα, ενώ για το «γαλάζιο» στρατόπεδο ευθύνεται ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Η ευθύνη, όμως, βαραίνει μόνο τον όποιο αντίπαλο ή υπάρχουν βαθύτεροι λόγοι για την άνοδο της συγκεκριμένης ιδεολογίας;
Το κενό που εντοπίζεται στην Αντιπολίτευση, η έμφαση ΣΥ.ΡΙΖ.Α. – ΠΑ.ΣΟ.Κ. στη μεταξύ τους αντιπαλότητα για την κυριαρχία στον χώρο της Κεντροαριστεράς και το άνοιγμα της Ν.Δ. στο Κέντρο διαμόρφωσε τον δρόμο για τη μεταβολή των συσχετισμών. Η συζήτηση για την άνοδο της Ακροδεξιάς πρέπει να ανοίξει έγκαιρα, όχι κατόπιν εορτής, όπως συνήθως συμβαίνει. Μπορεί η μάχη των Ευρωεκλογών να μην έχει την ίδια σημασία με αυτήν των Εθνικών Εκλογών, εντούτοις το αποτέλεσμα πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη…
