Του Γιώργου Κοσματόπουλου,
Αυτό που, τελικά, έμεινε στην κορυφή της δημόσιας συζήτησης, μετά την ψήφιση του Νομοσχεδίου για τη δυνατότητα ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων, ήταν μια ατάκα του Δημήτρη Κουτσούμπα: Ο επικεφαλής του Κ.Κ.Ε. προέβλεψε την προσφυγή απόρων φοιτητριών σε… sugar daddies, προκειμένου να καλύψουν το κόστος των σπουδών τους στα ανωτέρω ιδρύματα. Ομηρικές αντιπαραθέσεις, εντός κι εκτός Βουλής, έλαβαν χώρα. Με τις δύο αντιμαχόμενες πλευρές να επιδεικνύουν τη χαρακτηριστική υποκρισία, με την οποία πολιτεύονται.
Ποιες ήταν οι δύο βασικές κατηγορίες κατά του Κουτσούμπα: Πρώτον, αυτή καθαυτή η αναφορά του που θεωρήθηκε από τους ποικιλόχρωμους δικαιωματιστές «σεξιστική» κ.ά. Δεύτερον, ο ψόγος του έναντι του καπιταλισμού ότι οδηγεί τη νεολαία στην εκπόρνευση, όταν αυτό είναι ένα φαινόμενο που κατά κόρον παρατηρείται σε χώρες που βρίσκονταν ή είναι υπό κομμουνιστικά καθεστώτα.
Ας ξεκινήσουμε με το δεύτερο: Πράγματι, ο βασικός λόγος εκ του οποίου ένα άτομο, συνήθως γυναίκα, οδηγείται στην πορνεία αυτοβούλως (διαφορετική η περίπτωση όσων εξαναγκάζονται από απαγωγείς, κυκλώματα σωματεμπορίας κ.λπ.) είναι ο οικονομικός. Βεβαίως, υπάρχουν διαφοροποιήσεις ως προς τα οικονομικά κίνητρα: Άλλες φορές είναι η έλλειψη των προς το ζην, άλλες η εξάρτηση από τοξικές ουσίες, άλλες η ανάγκη σχετικά γρήγορης συγκέντρωσης ενός χρηματικού ποσού, άλλες η εξασφάλιση μιας πολυτελούς διαβίωσης κ.ο.κ. Εν πάση περιπτώσει, εφόσον η κύρια αιτία είναι το χρήμα, καθίσταται σαφές ότι αυτή βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση με το οικονομικό μοντέλο της χώρας στην οποία τα εκδιδόμενα άτομα διαβιούν.
Πράγματι, τις τρεις τελευταίες δεκαετίες, στη Δυτική Ευρώπη υπήρξε αθρόα προσέλευση γυναικών από τις χώρες του πρώην Ανατολικού Μπλοκ, οι οποίες εργάστηκαν στη λεγομένη βιομηχανία του σεξ. Τούτο συνέβη μετά την κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων, τα οποία είχαν αποσαρθρώσει τις οικονομίες των κρατών που δυνάστευαν σε τέτοιο βαθμό που αυτές δεν μπορούσαν να σταθούν στο επίπεδο της ελεύθερης αγοράς. Η ανέχεια που ήδη υπήρχε γιγαντώθηκε και, στο πλαίσιο αυτό, άνθισε και το «αρχαιότερο επάγγελμα στον κόσμο». Εφόσον, δε, οι οικονομίες των πρώην κομμουνιστικών χωρών ήταν κατεστραμμένες και παράλληλα έπαψαν να υφίσταντο οι απαγορεύσεις στις μετακινήσεις πολιτών τους στο εξωτερικό, πολλές γυναίκες βρέθηκαν σε πλουσιότερες χώρες της Δύσης ως ιερόδουλες. Επίσης, προφανές ήταν ότι όσο μεγαλύτερη ήταν ανέχειά τους τόσο περισσότερο ήταν ευάλωτες στην εκμετάλλευση διαφόρων κυκλωμάτων, εργοδοτών και πελατών. Εκμετάλλευση, όμως, που έλαβε χώρα στη «φιλελεύθερη» Δύση.
Σαφώς, λοιπόν, και ο κομμουνισμός ώθησε, κατά τον ανωτέρω τρόπο, γυναίκες στην πορνεία, αλλά και ο καπιταλισμός άδραξε την ευκαιρία, ώστε να γιγαντώσει μια ακόμα αγορά, αυτήν των επ’ αμοιβή σεξουαλικών υπηρεσιών. Άλλωστε, δυτικοευρωπαίοι, κυρίως, είναι αυτοί οι οποίοι οργανώνουν και συμμετέχουν στα ταξίδια σεξοτουρισμού σε χώρες της νοτιοανατολικής Ασίας, που βίωσαν ή βιώνουν αυταρχικά καθεστώτα, στο πλαίσιο των οποίων διαπράττονται διάφορα σεξουαλικά εγκλήματα. Μία, δε, από τις ηγέτιδες χώρες στην αγορά σεξουαλικών υπηρεσιών είναι, ταυτοχρόνως, και η ηγέτιδα χώρα της Ενωμένης Ευρώπης, η Γερμανία. Την ίδια στιγμή, η Τσεχία που θεωρείται παράδειγμα ταχείας κι επιτυχούς μετάβασης στον καπιταλισμό όχι μόνο δεν έπαψε να εξάγει εκδιδόμενα άτομα, άλλα αντιθέτως ανέπτυξε περαιτέρω τη βιομηχανία του σεξ στο έδαφός της.
Σήμερα, είναι πολλά τα παραδείγματα χωρών του τρίτου κόσμου που –τυπικά τουλάχιστον– έχουν Δημοκρατία κι ελεύθερη οικονομία, αλλά εξάγουν ή/και αναπτύσσουν στο έδαφός τους την πορνεία. Είναι, άλλωστε, γνωστό ότι σε περιόδους οικονομικών κρίσεων η άσκηση επαγγελμάτων που συνδέεται με την παροχή σεξουαλικών υπηρεσιών έναντι αμοιβής επεκτείνεται και στους γηγενείς πληθυσμούς ανεπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών, όπως συνέβη και στην Ελλάδα. Άλλωστε, η στενή ερμηνεία του όρου «πορνεία» λειτουργεί μάλλον υπέρ των Δυτικών χωρών, όπου ο τρόπος ζωής που προπαγανδίζεται από τα Μ.Μ.Ε. και την εν γένει κρατούσα κουλτούρα εμπεριέχει εκφάνσεις «άτυπης», «κεκαλυμμένης» πορνείας, όπου η πωλούσα (ή ο πωλών) το σεξ δεν είναι επισήμως ιερόδουλη κι αυτός που αγοράζει την υπηρεσία της δεν είναι επισήμως πελάτης… Εν ολίγοις, ούτε οι θιασώτες του κομμουνισμού ούτε οι οπαδοί του αχαλίνωτου καπιταλισμού δικαιούνται να παραδίδουν μαθήματα άψογης λειτουργίας των συστημάτων τους υπέρ της κοινωνίας. Ούτε, φυσικά, δικαιούνται να κάνουν υποδείξεις περί ηθικής οι μεν στους δε.
Σε τελική ανάλυση, βέβαια, ο Κουτσούμπας ουδέποτε έκρυψε ότι είναι οπαδός του σταλινισμού. Η προπαγάνδα εκ μέρους του κατά των αντιπάλων του είναι σύμφυτη με την ιδεολογική του συγκρότηση. Η γενίκευση είναι η βασική αρχή όλων των ολοκληρωτισμών. Στον κόκκινο ολοκληρωτισμό του Κουτσούμπα, λοιπόν, ιδιωτικά πανεπιστήμια ίσον εκπόρνευση. Η άλλη πλευρά, όμως, γιατί μετέρχεται τις μεθόδους που υποτίθεται πως αποστρέφεται; Διότι είναι βαθιά υποκρίτρια και σε ορισμένα θέματα εξίσου ολοκληρωτικής σκέψης και λειτουργίας, όπως η κομμουνιστική.
Εδώ, φτάνουμε στο πρώτο σκέλος της κριτικής στον Γ.Γ. του Κ.Κ.Ε. Νέα Δημοκρατία, ΣΥ.ΡΙΖ.Α., ΠΑ.ΣΟ.Κ., Πλεύση Ελευθερίας, Νέα Αριστερά έκαναν λόγο για «σεξιστικό παραλήρημα», «αθλιότητες», «χυδαιότητες» κ.ο.κ. Πόθεν, όμως, προκύπτει σεξισμός Κουτσούμπα; Θα έπρεπε η αναφορά του να συνιστά έμφυλη διάκριση εις βάρος των γυναικών με βασικό άξονα την υποτίμηση του φύλου τους, εξαιτίας στερεοτύπων που το συνοδεύουν. Προκύπτει κάτι τέτοιο από τα λεγόμενα του Κουτσούμπα; Όχι βέβαια. Εκτός κι αν τους πείραξε το σχήμα των επί χρήμασι σεξουαλικών ανταλλαγμάτων που χρησιμοποίησε και αφορά έναν πλούσιο άντρα και μια άπορη νεαρή γυναίκα. Ε, ας τους πληροφορήσει κάποιος ότι υπάρχει και ο «θεσμός» της sugar mama, όπου πλούσιες κυρίες αναλαμβάνουν τα έξοδα νεαρών αντρών, προκειμένου, επίσης, να λάβουν διαφόρων ειδών σεξουαλικές υπηρεσίες. Όπως γενικότερα υπάρχουν ευκατάστατοι άνθρωποι και των δύο φύλων και διαφόρων σεξουαλικών προσανατολισμών που, επίσης, πληρώνουν άλλους ανθρώπους και των δύο φίλων και διαφόρων σεξουαλικών προσανατολισμών, προκειμένου να λάβουν τις προς πώληση σεξουαλικές τους παροχές. Το ότι κυρίως γυναίκες είναι αυτές που διαθέτουν το κορμί τους κι άντρες αυτοί που πληρώνουν γι’ αυτό δεν υπάρχει ουδείς λογικός άνθρωπος να το αμφισβητήσει.
Όσο για τους λόγους, αυτοί είναι πολλοί και σύνθετοι. Το ότι λέγεται δημοσίως ενοχλεί τους δικαιωματιστές ή ότι συμβαίνει; Κανονικά τίποτα εκ των δύο θα έπρεπε. Το να κατακρίνει την πορνεία κάποιος ο οποίος στέργει στην κομμουνιστική κοσμοθεωρία επί των ανθρωπίνων σχέσεων είναι λογικό. Από πού κι ως πού, όμως, κάποιος ο οποίος δηλώνει φιλελεύθερος να ενοχλείται από την επιλογή κάποιας ή κάποιου να διαθέτει το σώμα του όπως επιθυμεί; Η πορνεία είναι νόμιμο επάγγελμα στη χώρα μας και στη Δύση και ορθώς. Έτσι, γίνεται σεβαστό το δικαίωμα αυτοδιάθεσης του εκδιδομένου προσώπου κι, επίσης, υφίστανται δικλείδες για την προστασία και των υπολοίπων δικαιωμάτων όλων των συμμετεχόντων στη συγκεκριμένη συναλλαγή (ασφάλεια, υγείας κ.ά.). Το αν το άτομο που την ασκεί το κάνει για να χρηματοδοτήσει τις σπουδές του, τι τους αφορά εφόσον δεν παραβιάζεται κάποιος νόμος;
Αυτό ισχύει κι αν μια ερωτική σχέση μπορεί να μην λαμβάνει χώρα στο τυπικό πλαίσιο της πορνείας, αλλά να βασίζεται στο χρήμα: Τα κίνητρα του κάθε ατόμου αναφορικά με τη σύναψη σχέσεων, ουδόλως αφορούν το κράτος ή τους συμπολίτες του, εφόσον είναι ενήλικο και λειτουργεί σύννομα… Δεν μπορεί σε άλλα θέματα να ομνύουν στην αυτοδιάθεση του ατόμου, θεωρώντας ξεπερασμένες αναστολές της παραδοσιακής συλλογικής ηθικής (όπως π.χ. στο ζήτημα του γάμου και της τεκνοθεσίας ομοφυλοφίλων) και σε άλλα να επικαλούνται την τελευταία (όπου ακόμη η εκπόρνευση θεωρείται αναξιοπρεπής, υποτιμητική πράξη, με τεράστια φυσικά δόση υποκρισίας…). Δεν μπορεί όποτε σε συμφέρει να φωνάζεις λιγούρικα «να γίνουμε Δύση» κι από την άλλη να κάνεις ότι δεν ξέρεις όλα όσα συμβαίνουν στη Δύση. Εν ολίγοις, οι υποκριτές δικαιωματιστές όλων των κομμάτων είπαν απλώς το ποίημά τους για να διεκδικήσουν και πάλι προοδευτικά «ένσημα»…
Είναι γεγονός ότι το επίπεδο του πολιτικού προσωπικού της χώρας μας βρίσκεται στα «τάρταρα». Κυριαρχεί στις τάξεις του η αμορφωσιά, η έλλειψη στιβαρής ιδεολογικοπολιτικής συγκρότησης, η αποξένωση από την πραγματική κοινωνία, η αρχοντοχωριατιά. Και παλιότερα υπήρχαν αυτά τα φαινόμενα, μόνο που την τελευταία δεκαπενταετία έγιναν κανόνας. Έτσι, λοιπόν, προκύπτει η κοινή συνισταμένη που κατευθύνει την πλειοψηφία των σημερινών ηγετικών στελεχών και της γραφειοκρατίας των κομμάτων: Η υποκρισία…
