Της Ελένης Καραγιάννη,
Σε προηγούμενο άρθρο καλύψαμε την ανάγκη όσων ταυτίζονται με εναλλακτικές πορείες της ελληνικής μουσικής, από το προσωπικό ένστικτο εξερεύνησης. Σ’ αυτό το άρθρο, σειρά έχει ένα είδος ελληνικής μουσικής, που δεν χαρακτηρίζεται τόσο εναλλακτικό, αλλά ίσως all time classic με αρώματα αντιδραστικότητας και με τη σφραγίδα όχι της νέας, αλλά της «αιώνια νέας» γενιάς. Η αλήθεια είναι πως, ενώ κανονικά σκεφτόμαστε πρώτα το είδος και μετά τον καλλιτέχνη, εδώ μπορεί να συμβεί το αντίστροφο. Επομένως, όλος αυτός ο πρόλογος είναι μια εκ των υστέρων εξύμνηση για τις Σκιαδαρέσες!
Οι Σκιαδαρέσες, λοιπόν, είναι δίδυμες αδερφές που γράφουν στίχους, συνθέτουν μελωδίες, παίζουν κιθάρα, και τραγουδούν. Αυτό που τις χαρακτηρίζει είναι μια απλότητα, η οποία διαχέεται μέσα στη μουσική τους, στα βίντεο και τους στίχους τους. Κατά λάθος βρέθηκε στον δρόμο μου ένα βίντεο με τις Σκιαδαρέσες να τραγουδούν το τραγούδι τους Δεν θέλω να φύγεις μαζί τον Ορέστη Χαλκιά. Κατά λάθος, ο αλγόριθμος του Tik Tok μου άνοιξε τον δρόμο προς μια νέα εμμονή, αυτή τη φορά με έναν γυναικείο αέρα.
Στην αρχή, δεν έδωσα τόσο σημασία στις δύο κοπέλες πάνω στη σκηνή και πρόσεχα κυρίως τον Ορέστη Χαλκιά, μέχρι που ξεκίνησαν να ψελλίζουν στίχους που κάτι μου θύμιζαν. Μου θύμιζαν εμένα. Μου θύμιζαν πράγματα που έχω πει, έχω σκεφτεί και δεν έχω πει, ήθελα να πω και δεν είπα, δεν είχα σκεφτεί ότι μπορούσα να πω. Και αυτό μου τράβηξε την προσοχή. Όχι επειδή ήταν η μόνη φορά που το πάθαινα, αλλά, επειδή ήταν από τις λίγες φορές που συγκινήθηκα που το έπαθα. Άλλη μια απόδειξη πως τα cookies στα οποία συναινούμε, θα είναι πάντα εκεί για εμάς, είναι ότι, παρόλο που δεν έκανα κάποια αναζήτηση τις Σκιαδαρέσες, το Spotify μου πέταξε την επόμενη μέρα το πιο γνωστό κομμάτι τους, Το τραγούδι του Βαγγέλη. Εκεί κόλλησα και μπήκα στην πλατφόρμα αναζητώντας όλα τα τραγούδια τους, τα οποία με οδήγησαν σε μια έκρηξη έμπνευσης, όχι μόνο συγγραφικής αλλά και φιλοσοφικής.
Δεν αναλύω τη μουσική με νότες, με είδη, με τρόπο παιξίματος της κιθάρας, αλλά με συναισθήματα, με χρώματα, με σκέψεις. Και αυτό που μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση στις Σκιαδαρέσες, είναι πως δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο και είναι τρομερά ιδιαίτερες ταυτόχρονα. Δεν μιλάνε με περίπλοκα νοήματα, δεν σε αφήνουν να αναρωτιέσαι αν έχεις πιάσει ή όχι το σωστό νόημα. Οι λέξεις είναι απλές, ως και απλοϊκές, όπως «τσουτσουριάζω», και αυτό σου προσφέρει μια σύνδεση που μέχρι πρότινος δεν ήξερες ότι είχες ανάγκη. Τα θέματα με τα οποία καταπιάνονται είναι μικρά και μεγάλα ταυτόχρονα: φιλία, έρωτας, άγχος, κρίση ενηλικίωσης, ψυχικά νοσήματα, χωρισμοί. Θέματα με τα οποία ασχολούμαστε όλοι, αλλά στην τέχνη θεωρούνται «βασικά», «χιλιοειπωμένα». Όσον αφορά τα τεχνικά τους χαρακτηριστικά, οι Σκιαδαρέσες είναι δύο κορίτσια που τραγουδούν, σπίτι, με μια κιθάρα. Δεν έχουν κανένα video clip, καμία προωθητική ενέργεια, καμία εταιρεία να τους εκπροσωπεί και να τους λέει τι να τραγουδήσουν, πού, πότε και για ποιο σκοπό.
Σε συνέντευξή τους στην Καθημερινή αναφέρονται στο πώς ξεκίνησαν. Κατά λάθος, στην καραντίνα! Τότε που όλοι μας, ιδίως οι νεαροί σε ηλικία, είχαμε δύο επιλογές: ή θα βρούμε κάτι να παθιαστούμε ή θα αφήσουμε τα ψυχολογικά να μας συνεπάρουν. Και οι Σκιαδαρέσες άφησαν τα ψυχολογικά τους να τους συνεπάρουν, και παθιάστηκαν με την τέχνη. Η μία θα έγραφε στίχους και η άλλη τη μουσική, η μία θα συμπλήρωνε τη σκέψη της άλλης, θα αναιρούσε τις σκέψεις της και θα τις τοποθετούσε σε μια σειρά. Ουσιαστικά, δεν τραγουδούν καθόλου για εμάς. Τραγουδούν, για να εκφράσουν κάπως τα τόσο μεγάλα συναισθήματα για τα τόσο μικρά θέματα που οι ίδιες νιώθουν. Και αυτό είναι που μας ελκύει. Όπως οι άνθρωποι ελκυόμαστε από τις τοξικές σχέσεις, έτσι ελκυόμαστε από καλλιτέχνες που δεν ενδιαφέρονται για το αν θα μας αρέσει αυτό που θα τραγουδήσουν, ζωγραφίσουν, σκηνοθετήσουν, γράψουν. Γιατί κάπου στην ωμή αντανάκλαση της ζωής, βλέπουμε τον πιο ωμό εαυτό μας, νιώθουμε ότι και κάποιος άλλος βλέπει την ωμότητα των συναισθημάτων μας και είναι εντάξει με αυτή, νιώθουμε ότι και κάποιος άλλος νιώθει, έτσι ωμά, για θέματα που μόνο ωμά δεν είναι.
Νομίζω πως αυτή ακριβώς η απλότητά τους είναι το συστατικό της επιτυχίας τους. Ακριβώς επειδή δεν βλέπουν το τραγούδι επαγγελματικά, επειδή δεν εκπροσωπούνται από καμία δισκογραφική και επειδή, κανείς δεν περιμένει κάτι από εκείνες, έχουν μια ελευθερία που μας λείπει από πολλούς μεγάλους καλλιτέχνες. Άλλη μια πληροφορία είναι ότι αυτές οι δίδυμες είναι οι κόρες της Μπέσσυς Μάλφα και του Γεράσιμου Σκιαδαρέση. Γιατί αυτή είναι μια άξια αναφοράς πληροφορία; Γιατί δεν χρησιμοποιήθηκε ποτέ ως σκαλοπάτι για την επιτυχία και την αναγνωρισιμότητα. Και οι δύο είναι πασίγνωστοι ηθοποιοί της ελληνικής τηλεόρασης, που θα μπορούσαν να είχαν προμοτάρει σε μεγάλο βαθμό τις κόρες τους κι όμως, αυτή η ευκολία δεν φάνηκε ποτέ να απασχολεί ιδιαίτερα τις μικρές Σκιαδαρέσες. Είναι ωραίο που σε μια εποχή που όλοι προσπαθούν με όλα τα μέσα να γίνουν διάσημοι, υπάρχουν ακόμη καλλιτέχνες που βάζουν την πραγματική τους ταυτότητα να νικά στην πάλη με την εύκολη αναγνωρισιμότητα και τα «φώτα».
Γιατί να τις ακούσετε; Γιατί θα σας θυμίσουν εποχές Κόρε Ύδρο και Διάφανων Κρίνων και αυτό το χρειάζεται η μουσική βιομηχανία μας. Γιατί η μουσική τους είναι μια σύνθεση από απλές λέξεις, δύσκολα συναισθήματα και λανθάνοντες προβληματισμούς. Γιατί είναι δύο νέα κορίτσια που ασχολούνται με μουσική που δεν είναι, με τη στενή έννοια, εμπορική και αυτό από μόνο του είναι αξιοθαύμαστο. Γιατί μας αποδεικνύουν πως η τέχνη δεν είναι δυσνόητη, δεν κρύβεται πίσω από μυστικές ξεναγήσεις και ανεξήγητους στίχους, αλλά είναι μέσα μας, και αποκαλύπτεται στις πιο απλές εμπειρίες, τα πιο απλά λόγια και την πιο απλή αίσθηση. Και αυτό το έχουμε ανάγκη σε μία εποχή που νιώθουμε πως κανείς δεν μιλά για ό,τι πρέπει να μιλήσει και κανείς δε μας καταλαβαίνει σε βάθος.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
-
Σκιαδαρέσες: Επιτυχημένες τραγουδοποιοί από χόμπι, kathimerini.gr, διαθέσιμο εδώ.
