Της Ευθυμίας Γκαμπέση,
«Πάρε με όταν φτάσεις», ή καλύτερα… «πάρε με αν φτάσεις». Έναν χρόνο πριν, η χώρα συγκλονίζεται από τη μοιραία και φρικτή τραγωδία στα Τέμπη. Όταν δύο τρένα, τα οποία έτρεχαν προς την αντίθετη κατεύθυνση, συγκρούστηκαν μετωπικά, με αποτέλεσμα να μετράμε τώρα 57 νεκρούς και πολυάριθμους τραυματίες.
Ανάμεσά τους παιδιά, νέοι, φοιτητές, αλλά και μεγαλύτεροι άνθρωποι, που είχαν όλοι τους ένα κοινό: την άγνοια γι’ αυτό που επρόκειτο να συμβεί. Κάτι για το οποίο δεν ήταν κανείς προετοιμασμένος και μας στιγμάτισε ανεπιστρεπτί. Ακόμη και σήμερα, μπορείς να αισθανθείς το ρίγος και την ανατριχίλα όταν ο νους σου περιπλανιέται στις εικόνες του δυστυχήματος, εικόνες που για κάποιους αποτελούν εφιάλτες και με τη σειρά τους τραύματα ως μια πληγή που ποτέ δε θα επουλωθεί.
Τα 58 καρφιά που έχουν τοποθετηθεί στον τόπο του «εγκλήματος» αποτελούν μία εικαστική παρέμβαση που συμβολίζουν τους 57 αδικοχαμένους νεκρούς, τους επιζώντες τραυματίες και τους αγνοούμενους. Ένα θέαμα που προκαλεί δέος και λυγίζει κάθε άνθρωπο.
Με αφορμή, λοιπόν, το τραγικό δυστύχημα που έλαβε χώρα στα Τέμπη, οι Κοινοί Θνητοί συνδράμουν με τον δικό τους τρόπο και εκφράζουν την οργή και την αγανάκτησή τους γράφοντας το τραγούδι «Θ’ αργήσω απόψε». Ένα ραπ τραγούδι που μας μεταδίδει όλη τη φρικαλεότητα του συμβάντος, καθώς στηλιτεύουν, επίσης, την εσφαλμένη κατά την άποψή τους, στάση των ιθυνόντων.
«Πες στους δικούς μου
Ότι θ’ αργήσω απόψε
Ένα θα γίνω με τις ράγες και τους καπνούς
Το τελευταίο εισιτήριο κόψε
Γι’ αυτό το τρένο που θα αγγίξει τους ουρανούς
Την κάνω φίλε μου, σαλπάρω απόψε»
Πόσα μηνύματα μπορεί να στάλθηκαν εκείνη τη μέρα που έμειναν αναπάντητα; Τηλεφωνήματα που ποτέ δεν το σήκωσαν από την άλλη γραμμή και, κυρίως, όνειρα που παρέμειναν ανεκπλήρωτα; Όνειρα, ελπίδες και στόχοι που τόσο ακαριαία εξατμίστηκαν, όσο και τα άτομα που τα έφεραν. Αυτοί οι στίχοι περιγράφουν ακριβώς αυτό το ταξίδι με προορισμό τον ουρανό…
«Σε δρομολόγια δίχως επιστροφή
Τον σεβασμό σου στη μνήμη μας δώσε
Το έγκλημά τους μην αφήσεις να ξεχαστεί
Φεύγω να πάρω τρένο ίσα που προλαβαίνω
Για μια καλύτερη ζωή σε μια άλλη χώρα»
Παρομοίως, αποτυπώνεται και εδώ το «ταξίδι χωρίς επιστροφή», με την τιμή ενός εισιτηρίου που δεν δέχεται καμία υπέρογκη αποζημίωση. Παρά μόνο μία… τη δικαιοσύνη. Συνεπώς, αποτελεί, αναμφισβήτητα, χρέος της κοινωνίας να διατηρεί νωπή και ανεξίτηλη στη μνήμη της την ανάμνηση των θυμάτων και της τραγωδίας.
«Πού είναι ο γιος μου πού είναι η κόρη μου δεν το σηκώνει»
Ταξίδευε με το Intercity 62»
Μόνο να φανταστούμε μπορούμε τον τρόμο όταν απεγνωσμένα προσπαθεί να μάθει κάποιος το αν ο δικός του άνθρωπος συγκαταλέγεται στη λίστα των ζωντανών ή όχι. Και μόνο να προσπαθήσουμε να φανταστούμε μπορούμε το συναισθηματικό έρεβος που κατακλύζει αυτούς τους ανθρώπους, με αυτά τα «καρφιά» να τους «σταυρώνουν» καθημερινά και επ’ αόριστον.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Τέμπη, 28 Φεβρουαρίου, ένας χρόνος μετά, cna.gr, διαθέσιμο εδώ.
- Τέμπη: Εικαστική παρέμβαση με 58 καρφιά, voria.gr, διαθέσιμο εδώ.
- Κοινοί Θνητοί: Θα αργήσω απόψε, youtube.com, διαθέσιμο εδώ.
