Της Κατερίνας Ζευγίτη,
«Εμπιστοσύνη»
«Εμπιστοσύνη μια λέξη
Μια αξία
Μια αρετή δυσεύρετη
Με μεγάλη σημασία
Αντίθετη της η δυσπιστία
Και των ανθρώπων αδυναμία
Αντίπαλος, προστάτης της
Και Θεματοφύλακας της
Ένα χαμόγελο σε πείθει
Μια ευγένεια σε παρασύρει
Ένας λόγος σε δένει
Και η εμπιστοσύνη κατεβαίνει
Φωλιάζει στη ψυχή
Πείθει νου και καρδιά
Εδώ θα δώσω βάση
Αξίζει αυτή η κοπελιά
Περνά ο χρόνος και οι μέρες
Μα πριν να γίνουν μήνας
Η εμπιστοσύνη προδόθηκε
Απ’ τη κοπελιά όπου δόθηκε
Πονά που πίστεψε
Κλαίει που γελάστηκε
Γιατί απογοητεύτηκε
Που τη καταχράστηκε.
Κοπελιά μου γιατί με έπεισες;
Γιατί με κάλεσες;
Στη πρόσκαιρη ανάγκη σου
Με παραπλάνησες
Δεν κάνεις εσύ για με
Μα σε λυπάμαι μόνο
Μονάχη σου θα μείνεις
Αν κοροϊδεύεις τόσο
Εμπιστοσύνη με λένε
Και μ ’έχουνε ψηλά
Δεν σου επιτρέπω να με ρίξεις τόσο χαμηλά
Φεύγω από σένα
Σ’ αφήνω στη ψευτιά
Μονάχη σου θα μείνεις
Πάω σ’ αληθινή καρδιά.»
Μαρία Παπαδοπούλου
Εμπιστοσύνη… μια λέξη τόσο «όμορφη» και «φορτισμένη» συναισθηματικά. Έχει εμπνεύσει ποιητές, ζωγράφους, κάθε λογής κοσμάκη. Πολύ συχνά, μάλιστα, ακούμε τη σοφή γιαγιά μας να λέει ότι «η εμπιστοσύνη δύσκολα «κερδίζεται», αλλά εύκολα «γκρεμίζεται». Και για αυτόν τον λόγο, θα πρέπει να προσέχουμε σε ποιους «δίνουμε» την καρδιά μας». Πράγματι, πόσες φορές έχουμε έρθει «αντιμέτωποι» με την υποκρισία και τη ψευτιά; Πόσες φορές έχουμε συζητήσει τα προβλήματα μας και αναζητούμε λύσεις σε ανθρώπους, οι οποίοι, μόλις γυρίσουμε την πλάτη, θα μας προδώσουν και θα «πουλήσουν» στα «δελτία ειδήσεων» την προσωπική μας ζωή και όχι μόνο; Τι ονομάζουμε, λοιπόν, εμπιστοσύνη και γιατί μπορεί να «χαθεί» στα βάθη του χρόνου; Είναι αλήθεια ότι αυτό το «θεμέλιο» των ανθρωπίνων σχέσεων ορίζεται ως «μια σταθερή πίστη στην αξιοπιστία, την αλήθεια, την ικανότητα ή δύναμη κάποιου ανθρώπου ή κάποιου αντικειμένου». Με άλλα λόγια, θα «ανθίσουμε» δίπλα σε ένα πρόσωπο, το οποίο πάντα θα «μεταμορφώνει» τα λόγια του σε πράξεις και όχι στο πλευρό ενός ρήτορα, ενός κόλακα, που ζει ανάμεσά μας και του αρέσει να «ντύνει» τις λέξεις με τα πιο φανταχτερά ρούχα και όταν έρθει η στιγμή να μας «φέρει τον ουρανό με τ’ άστρα», εξαφανίζεται. Φυσικά, δεν έχουμε ανάγκη τέτοιου είδους άτομα, αλλά μόνο τις έντιμες και ειλικρινείς ψυχές, οι οποίες θα είναι ένα κομμάτι από το παζλ της ζωής μας.
Σε αυτό το σημείο, ήρθε η ώρα να δώσουμε τα βασικά υλικά, προκειμένου να χτίσουμε ένα «σπίτι» γεμάτο αγάπη, κατανόηση, όνειρα και ζεστασιά. Ποια είναι τα υλικά, τα οποία θα χρησιμοποιήσουμε, για να φτιάξουμε μια «φωλιά», όπου θα «βασιλεύει» η εμπιστοσύνη; Πρώτο και βασικό είναι η επικοινωνία, το πιο «γερό τσιμέντο». Χωρίς αυτό δεν μπορούμε να έχουμε το δικό μας «καταφύγιο». Δηλαδή, αν δεν ακούμε τον διπλανό μας, αν αποφεύγουμε να ερχόμαστε σε επαφή με τις δυσκολίες που θα μας χτυπήσουν την πόρτα, τότε, κάτι δεν πάει καλά. Αν κλείνουμε τα αυτιά κάθε φορά που ο άλλος είτε αυτός είναι ο γονιός μας είτε ο φίλος είτε ο συνεργάτης μας είτε ο σύντροφός μας, προσπαθεί να μας εξηγήσει τι του συμβαίνει, όταν για παράδειγμα παρατηρούμε κάποια αλλαγή στη συμπεριφορά του και εμείς δεν μπαίνουμε στον κόπο να ακούσουμε τι τον κάνει χαρούμενο ή λυπημένο, βγάζουμε, δυστυχώς, τα δικά μας συμπεράσματα κι έτσι, «σκοτώνουμε» σιγά σιγά την εμπιστοσύνη που βλέπουμε στο απέναντι πρόσωπο. Άρα, η ακρόαση και η υποστήριξη είναι τα κατάλληλα συστατικά μιας υγιούς σχέσης.
Επιπλέον, η ειλικρίνεια αποτελεί τους «τοίχους» των διαπροσωπικών μας αλληλεπιδράσεων και συμβάλλει στη διασφάλιση της αιωνιότητάς τους. Δίχως διαφάνεια και ακεραιότητα, το σπίτι θα κατεδαφιστεί με το πρώτο «αεράκι» ψέματος που θα φυσήξει ο παγωμένος Βοριάς της πονηριάς. Είναι γεγονός ότι «διαλύουμε» με μεγάλη ευκολία οποιαδήποτε σχέση μας, εξαιτίας της δειλίας να παραδεχθούμε τα ανθρώπινα λάθη που όλοι κάνουμε. Και η ανειλικρίνεια μόνο μπελάδες φέρνει, επειδή αργά ή γρήγορα, θα καταλάβουμε τι συμβαίνει «κάτω από τη μύτη» μας και με αυτό τον τρόπο θα έρθει και το τέλος, εάν τα ψέματα είναι «βαριά». Κανείς δεν θέλει να ζει μέσα σε ένα παραμύθι, πόσο μάλλον, αν η πλοκή αυτού του παραμυθιού του «στήνει» μια μεγάλη παγίδα. Επομένως, καταλαβαίνουμε ότι εάν θέλουμε να μας περιτριγυρίζουν άνθρωποι και όχι δράκοι, θα πρέπει να έχουμε δυο αγαθά στο παραθύρι μας, την αθωότητα και την εντιμότητα.
Τέλος, η κατανόηση είναι η «πόρτα» και η αποδοχή του «διαφορετικού» τα «αλουμίνια» μιας «κατοικίας». Αυτό σημαίνει ότι θα εμπιστευτούμε μια προσωπικότητα και θα θέλουμε να βρίσκεται στο πλάι μας, από τη στιγμή που θα μας θέλει, όπως ακριβώς είμαστε. Με τα καλά και τα στραβά μας, με τα προτερήματα και τα ελαττώματά μας, με τη δική μας «αυθεντική» ταυτότητα. Όποιος μας νοιάζεται και του αρέσει να καθόμαστε στον ίδιο καναπέ, δεν θα δοκιμάσει να μας βάλει στα δικά του καλούπια, ώστε να συνυπάρξουμε αρμονικά. Είναι απλό. Ο άνθρωπος που δεν θα μας «πνίγει» με ανασφάλειες για το αν πρέπει ή όχι να ζούμε σε αυτόν τον κόσμο, ο άνθρωπος με τον οποίο θα τρώμε στο ίδιο τραπέζι και θα είμαστε ο εαυτός μας, εκείνος που θα μας κρατά σφιχτά σε μια κατάσταση αμηχανίας ή φόβου και δεν θα μας δημιουργεί ενοχές, αυτή η σπάνια ύπαρξη αξίζει την εμπιστοσύνη και την αγάπη μας. Συνεπώς, γίνεται αντιληπτό ότι μόνο ο σεβασμός είναι το «κλειδί» που ανοίγει την «πόρτα» της ψυχής, ο σεβασμός που θα οδηγήσει και στον μυστικό κήπο της εμπιστοσύνης.
Συμπερασματικά, από όσα προαναφέρθηκαν, εύλογα, καταλαβαίνουμε ότι προκειμένου να εμπιστευτούμε και να μας εμπιστευτούν οι συνάνθρωποί μας, θα πρέπει να μας «διακατέχει» η ωριμότητα, η εντιμότητα και η «καθαρή» συνείδηση. Δε θα πρέπει να πιέζουμε ούτε τον εαυτό μας ούτε όσους νοιαζόμαστε να γίνουν ένας άλλος άνθρωπος, αν δεν είναι αυτή μια εσωτερική επιθυμία και να «αγκαλιάσουμε», επιτέλους, τις αδυναμίες μας, όχι να τις «πολεμάμε». Ας γίνουμε, λοιπόν, η αφορμή που κάποιος θα εμπιστευτεί ξανά τους ανθρώπους!
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Εμπιστοσύνη: το συναίσθημα που συγκρατεί και προάγει τις ανθρώπινες σχέσεις, psychologynow.gr. Διαθέσιμο εδώ
- Η σημασία της εμπιστοσύνης στις σχέσεις, therapia.gr. Διαθέσιμο εδώ
- ”Εμπιστοσύνη”, ποίημα της Μαρίας Παπαδοπούλου, palmografos.com. Διαθέσιμο εδώ
