Του Γιώργου Κοσματόπουλου,
Η πλειοψηφία των συνέδρων του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. επιβεβαίωσε την εμπιστοσύνη της στο πρόσωπο του Στέφανου Κασσελάκη, αποτρέποντας την άμεση προσφυγή στις κάλπες ανάδειξης νέας ηγεσίας. Οι κομματικοί συσχετισμοί αναδιατάχτηκαν, με νέα στρατόπεδα και πόλους εξουσίας να αναδεικνύονται. Αυτό που, πάντως, ακόμη δεν έχει αποκωδικοποιηθεί είναι τι θέλει ο Αλέξης Τσίπρας…
Η εύκολη κι επιφανειακή ανάγνωση, στην οποία επιδόθηκε η συντριπτική πλειοψηφία των συστημικών Μ.Μ.Ε. και των προβεβλημένων δημοσιολογούντων, οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ο Τσίπρας επιχείρησε να προκαλέσει την καθαίρεση Κασσελάκη και την αντικατάστασή του από τη Γεροβασίλη. Δεν το κατόρθωσε και πλέον βρισκόμαστε ενώπιον μιας συγκυρίας που προσομοιάζει στην αποκαθήλωση του δικού του προκατόχου, Αλέκου Αλαβάνου, από τον ίδιο. Τα πράγματα, όμως, δεν είναι πάντα όπως φαίνονται ή όπως θέλουν κάποιοι να τα δουν.
Στην ανάρτηση που αποτέλεσε το έναυσμα της σύγκρουσης στο εσωτερικό του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., αναφέρεται «μια εσωτερική διαπάλη που αφορά περισσότερο προσωπικές σκοπιμότητες και λιγότερο την κοινωνία». Προφανώς και η παρατήρηση ότι κάτι τέτοιο συμβαίνει σε ένα κόμμα αφορά πρωτίστως την ηγεσία του. Η διαπάλη, όμως, προφανώς χρειάζεται περισσότερους του ενός για να λάβει χώρα. Αυτό ισχύει και σχετικά με την αναφορά του σε «Φαινόμενα ιδιοτέλειας, ναρκισσισμού, παραβίασης των αρχών της συλλογικότητας και της συντροφικότητας…». Ακόμη κι αν ναρκισσισμός μπορεί να καταλογιστεί στον Κασσελάκη, τα λοιπά «αμαρτήματα» βαραίνουν κι άλλους. «Οι ηττημένοι των εσωκομματικών εκλογών έφυγαν ήδη από το κόμμα, επειδή έχασαν την μάχη για την ηγεσία του», αποφαίνεται ο Τσίπρας, μόνο που αυτή η αναφορά είναι δικαίωση του Κασσελάκη, μιας και αναγνωρίζει ότι δεν ήταν η δική του συμπεριφορά που οδήγησε την Αχτσιόγλου, τον Τσακαλώτο και τους υπολοίπους να φύγουν από το κόμμα, αλλά η άρνηση να σεβαστούν την ετυμηγορία της βάσης του.
«Ο νικητής φέρεται να ζητά λευκή επιταγή τριετίας, ανεξαρτήτως αποτελέσματος στις Ευρωεκλογές. Προεξοφλώντας έτσι την εκλογική αποτυχία και αδιαφορώντας και αυτός για τις συνέπειές της», εδώ έχουμε προφανέστατα προσωπική αιχμή για τον Κασσελάκη, μόνο που αμέσως μετά ο Τσίπρας κόβει στα δύο το… καρπούζι: «Ενώ άλλοι διαφωνούν στο παρασκήνιο, αλλά σιωπηλά περιμένουν να έρθει η εκλογική αποτυχία, ώστε να του τη χρεώσουν. Αδιαφορώντας για το τί αυτό θα σημαίνει για την παράταξη και τη χώρα». Επομένως, αναγνωρίζει ο Τσίπρας την ύπαρξη υπονομευτών εντός του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., που επιθυμούν την ήττα του προκειμένου να αμφισβητήσουν τον νυν Πρόεδρό του! Σε ό,τι αφορά την εμπιστοσύνη στο πρόσωπο Κασσελάκη, ο Τσίπρας υποστηρίζει ότι «ορθώς» έθεσε το ζήτημα ο διάδοχός του. Διατυπώνει, βέβαια, εν συνεχεία την άποψη ότι οφείλει να ζητήσει την ψήφο εμπιστοσύνης από τα μέλη που τον εξέλεξαν κι όχι από το κομματικό όργανο. Καλεί δε, όσους έχουν διαφορετική άποψη από τον Κασσελάκη να τη διατυπώσουν «Τώρα ανοιχτά και δημοκρατικά».
Βάσει των ανωτέρω, πόθεν προκύπτει ότι θέλει ο Τσίπρας να καθαιρέσει τον Κασσελάκη; Είδαμε ότι η ανάρτησή του περιλαμβάνει κριτική, πλην του νυν Προέδρου και σε όσους αντιπαρατίθενται σε αυτόν εντός ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Γράφει κι αυτός για υπονομευτές, την ύπαρξη των οποίων κατήγγειλε κι ο Κασσελάκης. Προτείνει μια εσωκομματική διαδικασία, στην οποία ακόμα και οι μεγαλύτεροι εχθροί του σημερινού Προέδρου του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. αναγνωρίζουν ότι θα την κέρδιζε άνετα. Πιστεύει κάποιος ότι ο Τσίπρας, ένας άνθρωπος που από την εφηβεία μέχρι τα 50 του ασχολείται με το εσωκομματικό παρασκήνιο, δεν μπορούσε να το αντιληφθεί; Ακόμα κι αν ο τέως Πρωθυπουργός είναι τόσο προβληματισμένος από τα δημοσκοπικά ποσοστά του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., είναι δυνατόν να πιστεύει κάποιος στα σοβαρά ότι η Γεροβασίλη μπορεί να τα βελτιώσει θεαματικά; Πώς εξηγείται το γεγονός ότι προβεβλημένα άτομα της απολύτου επιρροής του Τσίπρα στέκονται στο πλευρό του Κασσελάκη (Παππάς, Πολάκης, Γ. Τσίπρας κ.ά.); Μήπως, λοιπόν, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά και ξεκάθαρα; Μήπως, τελικά, ο Τσίπρας δεν επιδιώκει την ανατροπή Κασσελάκη; Μήπως, τελικά, πρόκειται για μια τεχνητή κρίση που την προκάλεσε ο τέως Πρόεδρος του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. για να βγει ωφελημένος ο νυν;
Ας θυμηθούμε εδώ ότι ο Κασσελάκης εξελέγη στη θέση του Προέδρου του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., λίαν προσφάτως και με την υπόγεια, πλην απόλυτη, υποστήριξη Τσίπρα. Ο πρωτοεμφανιζόμενος πολιτικός είχε, άλλωστε, όλα εκείνα τα προσόντα που έκαναν τα μεγάλα συμφέροντα εντός κι εκτός κόμματος, εντός κι εκτός Ελλάδος, να ποντάρουν σε αυτόν. Διακηρύσσοντας το όραμά του για τη μετεξέλιξη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. στην ελληνική εκδοχή του Δημοκρατικού Κόμματος των Η.Π.Α., ήταν ο εγγύτερος όλων των υποψηφίων στην άποψη Τσίπρα, ότι η σημερινή Αξιωματική Αντιπολίτευση πρέπει να μετακινηθεί στον χώρο της Κεντροαριστεράς, προκειμένου να έχει μέλλον. Αυτός ήταν ο μεγάλος στόχος του Τσίπρα και αυτό ήταν και το μεγαλύτερο σημείο τριβής του με την παλαιά γραφειοκρατία του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., η οποία στήριξε την Αχτσιόγλου. Όχι μόνο ηττήθηκε κατά κράτος η πλευρά της λεγομένης ιδεολογικής καθαρότητας, αλλά βρέθηκε γρήγορα κι εκτός κόμματος.
Πέραν τούτου, ο Κασσελάκης είναι ο ιδανικός «μπροστινός» των αμερικανικών συμφερόντων στην Ελλάδα και ο Τσίπρας διατηρεί στενές επαφές με αυτά τα κέντρα εξουσίας, από τις οποίες μπορεί να προκύψει αμοιβαίο όφελος: Στόχος των Αμερικάνων είναι η επαναφορά της Ελλάδος σε συνθήκες ισχυρού δικομματισμού: Δύο μεγάλα κόμματα, το ένα, τυπικά, κεντροδεξιό και το άλλο, τυπικά, κεντροαριστερό, τα οποία στα κρίσιμα ζητήματα δεν θα έχουν ουσιώδεις διαφορές και δεν θα παρεκκλίνουν της γραμμής των Η.Π.Α. Στην εξωτερική πολιτική, έχουμε μπροστά μας εξελίξεις στο Αιγαίο και στην Κύπρο, πλην των γενικότερων ανοιχτών ζητημάτων σε Ουκρανία και Γάζα. Στην οικονομική πολιτική, ουδεμία αμφισβήτηση υφίσταται, ούτως ή άλλως, σχετικά με το μοντέλο της Οικονομίας και το νόμισμα της χώρας. Το βασικό είναι η προαγωγή συγκεκριμένων ξένων συμφερόντων στο επίπεδο των επενδύσεων στην Ελλάδα. Στο επίπεδο της κοινωνικής οργάνωσης, σταθερός στόχος είναι η προώθηση των σημερινών Δυτικών πολιτισμικών προτύπων και κυρίως της κουλτούρας της πολιτικής ορθότητας, με τη διάρρηξη βασικών σταθερών που εξασφάλιζαν την κοινωνική συνοχή της χώρας μας για αιώνες: Λ.Ο.Α.Τ.Κ.Ι. ατζέντα, ανοχή στην παράνομη μετανάστευση, περιθωριοποίηση της Ορθοδοξίας κ.ά.
Ο ένας πόλος αυτού του συστήματος έχει ήδη βρεθεί: Η Ν.Δ. του Κυριάκου Μητσοτάκη! Ο άλλος πόλος; Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. δεν μπορεί μόνος του να διαδραματίσει αυτόν τον ρόλο. Πριν την κατάρρευση, όμως, ο Τσίπρας είχε καταφέρει να δώσει τα διαπιστευτήριά του στον εξωτερικό παράγοντα: «Έλυσε» το Σκοπιανό με τον τρόπο ακριβώς που εξυπηρετούσε τα συμφέροντα των Η.Π.Α. και της Ε.Ε. εις βάρος αυτών της Ελλάδας. Δημιούργησε το Υπερταμείο, υποθηκεύοντας τη δημόσια περιουσία της χώρας για έναν αιώνα. Έφερε τα funds για τα «κόκκινα» δάνεια, προχώρησε ιδιωτικοποιήσεις, έκανε μια woke επίθεση στην ελληνική Εκπαίδευση.
Μιας, λοιπόν, κι ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. κατέρρευσε και η Αντιπολίτευση, εν γένει, είναι κατακερματισμένη, προκύπτει το σχέδιο για ένα συμμαχικό σχήμα τύπου ΚΙΝ.ΑΛ., το οποίο θα παίξει τον ρόλο του έτερου μέλους του δικομματικού συστήματος. Ήδη μεγάλα συμφέροντα προωθούν ποικιλοτρόπως τη συνεργασία ΣΥ.ΡΙΖ.Α.-ΠΑ.ΣΟ.Κ. (ή ενός μεγάλου τμήματος αυτού κατόπιν διασπάσεως)-Νέας Αριστεράς. Μετά τις εκλογές, η πίεση από ελεγχόμενα Μ.Μ.Ε., από στελέχη των τριών κομμάτων σε διατεταγμένη υπηρεσία, αλλά κι από… χρήσιμους ηλίθιους θα ενταθεί με επίσημη δικαιολογία την ανάγκη συγκρότησης ενός αντι-δεξιού, αντι-μητσοτακικού μετώπου. Πολλοί εξ αυτών που κινούν τα νήματα του παρασκηνίου θα έβλεπαν τον Τσίπρα στη θέση του επικεφαλής ενός τέτοιου σχήματος. Πιθανότατα να βλέπει κι ο ίδιος τον εαυτό του σε αυτόν το ρόλο. Είναι, άλλωστε, πολύ νέος για να συνταξιοδοτηθεί πολιτικά, ενώ είναι πασιφανής η ακόρεστη δίψα του για εξουσία. Μάλλον, λοιπόν, οι επιδιώξεις του Τσίπρα ευνοούνται αυτήν τη στιγμή από την παραμονή Κασσελάκη στην ηγεσία του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. παρά το αντίθετο…
Ας μη βιάζονται, λοιπόν, κάποιοι να βγάλουν συμπεράσματα. Η Πολιτική δεν είναι ευθεία γραμμή. Όσο πιο σύνθετη είναι η εποχή τόσο πιο δύσκολο είναι να προβλέψεις τις πολιτικές εξελίξεις. Το βέβαιον είναι ότι οι διεργασίες στο εσωτερικό του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., στον χώρο της λεγομένης Κεντροαριστεράς, στο σύνολο του πολιτικού συστήματος προοιωνίζουν βλαπτικές για την Πατρίδα εξελίξεις…
