Της Κατερίνας Ζευγίτη,
Ξημέρωσε… η ώρα είναι 7:00 και ο ήλιος «απλώνει» δειλά δειλά τις ακτίνες του πάνω από όλη τη πλάση, η δροσούλα «κάθεται» στα λουλούδια, δίνοντάς τους ένα «βλέμμα» «ζωηρό» και το «αγαπημένο» σου ξυπνητήρι είναι εδώ, για να σου «υπενθυμίσει» ότι πρέπει να αφήσεις το πουπουλένιο σου πάπλωμα, να σηκωθείς από το «γλυκό» σου στρώμα, να φας βιαστικά μια μπουκιά ψωμί, η οποία είναι «βυθισμένη» μέσα στο μέλι, να πιείς μια γουλιά ζεστό καφέ και να τρέξεις να προλάβεις τις πολλές υποχρεώσεις που σε «πνίγουν». Άλλες φορές, μέσα στον πανικό σου ξεχνάς να φας, γιατί «συγκατοικείς» με τη μοναξιά σου και δεν έχεις το χρόνο να ετοιμάσεις και πρωινό. Άλλες φορές, όμως, είτε αυτός είναι ο άνθρωπος που σε έφερε στη ζωή είτε εκείνος που διάλεξες να είναι δίπλα σου στις εύκολες και δύσκολες στιγμές, θα σου έχει ετοιμάσει με πολλή αγάπη και μεράκι ένα «πλούσιο» γεύμα, για να ξεκινήσεις με δύναμη τη μέρα σου. Αν είσαι τυχερός και δεν σε έχει «επισκεφθεί» ακόμη η πίεση και το στρες, θα πεις ένα «ευχαριστώ» μαζί με ένα «πλατύ» χαμόγελο. Αν, όμως σε έχει, ήδη «επισκεφθεί» το άγχος του να τα προλάβεις όλα, θα φύγεις, χτυπώντας δυνατά τη πόρτα, δίχως να πεις «αντίο».
Η ώρα «κυλά» αργά και βασανιστικά… Μόλις, λοιπόν, η νύχτα «ξετυλίξει» το γεμάτο από αστέρια πέπλο της, θα επιστρέψεις κουρασμένος στη «φωλιά» σου. Ούτε τα άστρα ούτε το φεγγάρι σε «συγκινούν», αφού σε έχει «τυφλώσει» ο θυμός, μιας και όλοι όσοι πέρασαν από δίπλα σου σήμερα ήταν ενοχλητικοί, δε σου έδειξαν τη κατανόηση που είχες ανάγκη, σε απέρριψαν, σε αδίκησαν…με λίγα λόγια σου φέρθηκαν με άσχημο τρόπο. Κι εσύ; Με το που μπεις στο σπίτι, θα πετάξεις τα κλειδιά και θα αρπάξεις όποιο λευκό φύλλο χαρτί βρεις μπροστά σου. Είσαι τόσο οργισμένος. Αρχίζεις να φωνάζεις, το γεμίζεις μελάνι, το μουτζουρώνεις, το τσαλακώνεις με τα δυο σου χέρια, το πατάς κάτω και το κάνεις χίλια μικρά κομματάκια, προκειμένου να «ξεσπάσεις». Κάθε φορά, ακολουθείς την ίδια τακτική. Τα νεύρα σου τα «βγάζεις» πάνω σε ένα κομμάτι χαρτί. Ξανά και ξανά. Το γεμίζεις μελάνι, το μουτζουρώνεις, το τσαλαπατάς, επειδή δεν έχει «φωνή», δε «μπορεί» να «αντισταθεί» και δεν «έχει» τα όπλα να σε «πολεμήσει». Το χαρτί, απλώς σε «κοιτάζει» κατάματα, χωρίς να «μιλά». «Βλέπει» να το γεμίζεις χιλιάδες «ρωγμές» και να το καις, γελώντας ειρωνικά. Δε σε κρατά κανείς, δε δείχνεις κανένα έλεος. Τι είναι για εσένα; Ένα φύλλο πάνω στο οποίο γράφεις ό, τι σε ταλανίζει, ό, τι σε χαροποιεί, ό,τι «τραβά η όρεξή σου». Είναι δικό σου και μόνο δικό σου. «Έχει» άλλη επιλογή; Η απάντηση είναι απλή. Ναι, το φύλλο «έχει» «στόμα», «φωνή», «χέρια», «πόδια» και «μπορεί» να «φύγει», να «τρέξει» μακριά από εσένα και να μη «ξαναγυρίσει», γιατί δε θα αλλάξεις όσες φορές κι αν δείξεις ότι μετανιώνεις για τις πράξεις σου. Το αποτέλεσμα; Αυτό το φύλλο όσοι άνθρωποι κι αν προσπαθήσουν να το «σιδερώσουν» με τα πιο όμορφα λόγια, θα έχει πάνω του «χαραγμένο» τις «γραμμές» που άφησε το δικό σου «μολύβι». Δεν θα είναι ποτέ ξανά, όπως ήταν στο παρελθόν. Θα «κουβαλά» τα λόγια που είπες σε μια στιγμή μέθης, σε μια «ανεξέλεγκτη» ζάλη, εξαιτίας του θυμού που «πότισε» τη γλώσσα σου.
Αυτή είναι η πραγματικότητα… «Ξεσπάμε» πάνω στα άτομα που μας αγαπούν αληθινά και μας υποστηρίζουν. Είτε αυτοί είναι οι γονείς μας είτε οι συνεργάτες μας είτε οι φίλοι μας είτε ο σύντροφος μας, τους θεωρούμε «δεδομένους» και πιστεύουμε ότι θα είναι πάντα «εδώ» και ότι δε θα μας εγκαταλείψουν, ότι θα μας αντέχουν και ότι δε θα βαρεθούν να είναι «ο σάκος του μποξ!» Τέτοιες συμπεριφορές δε δικαιολογούνται, ακόμη κι αν έχεις χιλιάδες έγνοιες και προβλήματα. Δεν είναι ο άλλος ο «κάδος», μέσα στον οποίο θα πετάξεις τα «σκουπίδια» σου. Κατάλαβέ το και σταμάτα, επιτέλους, να του δημιουργείς τύψεις, σταμάτα να είσαι ο κεντρικός «ήρωας» σε ένα του άρθρο, να κλείνει τα μάτια και να βλέπει μπροστά του το δικό σου πρόσωπο. Ευτυχώς, θα υπάρχουν και εξαιρέσεις, διότι αναπνέουν ακόμα άνθρωποι, για τους οποίους δε θα είσαι ένα «λευκό φύλλο χαρτί» που θα βγάλουν πάνω του όλα τους τα απωθημένα, ούτε ένα «πιόνι», αλλά όλος τους ο «κόσμος», τον οποίο θα θέλουν να «ζωγραφίσουν» με τα πιο «έντονα» και «εξωτικά» «χρώματα». Δε θα έρθουν να «μαυρίσουν» την ύπαρξή σου, παρά μόνο να σε κάνουν να δεις τη ζωή με άλλο «μάτι». Να είσαι, λοιπόν, προσεκτικός. Να «ξυπνάς» και να «κοιμάσαι» κοντά στους «υγιείς» ανθρώπους, όχι στους «τοξικούς».
