Της Γεωργίας Σκαμπελτζή,
Η ανθρώπινη ζωή είναι γεμάτη από ανατροπές συγκυριακές, που μας εντάσσουν, αναπόδραστα, σε μία συνθήκη αναστοχασμού ιδιαίτερη. Μία συνθήκη που επιτάσσει από μέρους μας μία θαρραλέα αποτίμηση, απόρροια μίας ενδοσκόπησης ενδελεχούς και επίπονης που μας οδηγεί σε αποφάσεις καθοριστικής σημασίας. Αποφάσεις που μας δίνει την ευκαιρία να… «ξεκινήσουμε τη ζωή από την αρχή». Στο βιβλίο Υπεραστικός Σταθμός του Νίκου Χριστόπουλου, που διατίθεται από τις Εκδόσεις Αλεξάνδρεια, ο συγγραφέας παρουσιάζει εικόνες ενός σύγχρονου ανθρώπου που διεξάγει το δικό του «ταξίδι» έως ότου να αφιχθεί στον προορισμό του.
Ο Νίκος Χριστόπουλος, γεννημένος στη Μελβούρνη της Αυστραλίας, μεγάλωσε στην Καλαμάτα. Μετά την ενηλικίωσή του μετέβη στην Αθήνα, όπου και ξεκίνησε την επαγγελματική του σταδιοδρομία, αναπτύσσοντας ποικίλες δραστηριότητες. Το ενδιαφέρον του για τη Λογοτεχνία τον οδήγησε στη μελέτη και τη μετάφραση της αγγλικής ποίησης, ενώ το συγγραφικό του ντεμπούτο πραγματοποιήθηκε με το βιβλίο που παρουσιάζουμε σήμερα.
Περνώντας στην υπόθεση του εν λόγω βιβλίου, παρακολουθούμε τον ήρωά μας να περιπλανιέται στους δρόμους της πρωτεύουσας στην προσπάθειά του να μεταβεί στον υπεραστικό σταθμό των λεωφορείων. Η νυχτερινή του διαδρομή είναι μεγάλη και επίπονη, ενώ πλαισιώνεται από επεισόδια που λαμβάνουν χώρα σε καθημερινή βάση και ανθρώπους που συνθέτουν το ψηφιδωτό της κοινωνίας: εργάτες, άστεγους, οδηγούς. Η τροπή που θα πάρει σταδιακά η εξέλιξη της πλοκής, καθώς επιλέγει, τελικά, να φτάσει στο χωριό του με όποιο μέσο –συγκεκριμένα είτε με ωτο-στοπ είτε διανύοντας μεγάλες αποστάσεις πεζός– τον οδηγεί να συναντήσει διάφορους τύπους ανθρώπων: έναν ευκατάστατο γιατρό που έχει άλλου είδους σχέδια για τον νεαρό συνεπιβάτη του, έναν οδηγό νταλίκας, που έχει βάψει τα χέρια του με αίμα, αλλά ενδιαφέρεται για τον ήρωα και προσπαθεί να τον βοηθήσει για τη συνέχεια του ταξιδιού του, και τρεις οπαδούς μια ομάδας που έχουν απογοητευτεί από την ήττα. Έρχεται σε επαφή, δηλαδή, με διαφορετικούς χαρακτήρες, οι οποίοι αποτελούν ένα είδος συνοδοιπόρου και προκαλούν στον πρωταγωνιστή διάφορες σκέψεις σχετικά με την πορεία που θα μπορούσαν να είχαν πάρει τα γεγονότα.
Καθώς διασχίζει τη διαδρομή προς τον προορισμό του, κάνει μια αναδρομή στο ταξίδι της δικής του ζωής, όταν ακόμη βρισκόταν στην επαρχία και η ζωή του ήταν ενταγμένη σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο: ζώντας με δύο γονείς που είχαν άλλες φιλοδοξίες για την πορεία του –και για τον αντίκτυπο που, κατ’ επέκταση, θα επέφερε στους ίδιους– και οι οποίες, στη συνέχεια, διαψεύστηκαν, ήταν αποδέκτης της απογοήτευσης που τους είχε προκαλέσει. Ο ερχομός, λοιπόν, στη μεγάλη πόλη θα ήταν η διαφυγή του, προκειμένου να ανακαλύψει νέους ορίζοντες, ενώ, παράλληλα, θα βίωνε τον έρωτά του με τη Δώρα, άλλο ένα όνειρο που δεν είχε για τον ίδιο ευτυχή κατάληξη. Εντούτοις, πλέον αυτό που αποζητά είναι η επιστροφή στα πατρογονικά εδάφη, ώστε να «ανασάνει τον αέρα της άνοιξης έξω απ’ τα σαπισμένα σωθικά της μεγαλούπολης».
Η επιλογή της χρήσης του α’ προσώπου προσδίδει ζωντάνια στην αφήγηση της ιστορίας, ενώ η παραστατικότητα του λόγου οδηγεί τον αναγνώστη να πλάσει εικόνες της μεγάλης πόλης και των συνθηκών που βίωσε ο ήρωας. Πρόκειται για μία νουβέλα που αναδεικνύει στοιχεία της σύγχρονης ζωής και την επίδρασή τους σε κάθε άνθρωπο. Αναμφισβήτητα, αξίζει να διαβαστεί από το κοινό.
