Της Κατερίνας Ζευγίτη,
Οι άνθρωποι από την πρώτη στιγμή που αναπνέουμε ανήκουμε σε μια ομάδα. Πρώτος και σημαντικός «πυλώνας» της ύπαρξής μας είναι η οικογένεια. Δηλαδή, μέσα σε ένα σπίτι αρχίζουμε δειλά δειλά να μιλάμε, να αναπτυσσόμαστε και ύστερα ανακαλύπτουμε «άγνωστα μέρη», τα οποία συμβάλλουν κι αυτά στη «διαμόρφωση» της προσωπικής μας ταυτότητας. Με άλλα λόγια, είμαστε «κομμάτι» ενός συνόλου μέσα στο οποίο «εξελισσόμαστε» ηθικά και πνευματικά, μαθαίνουμε, ανακαλύπτουμε τον κόσμο που μας περιβάλλει, κάνουμε σχέδια για ένα καλύτερο μέλλον και φυσικά είτε είμαστε είτε δεν είμαστε εξωστρεφείς πρέπει να επικοινωνούμε με όσους η μοίρα επιλέγει να βρίσκονται γύρω μας, να συνεργαζόμαστε και να δημιουργούμε. Εν ολίγοις, σύμφωνα με το σπουδαίο φιλόσοφο, Αριστοτέλη «Ο άνθρωπος είναι ον κοινωνικό κι αν μπορεί να μείνει μόνος του, τότε δεν είναι άνθρωπος, αλλά ζώο ή Θεός». Επομένως, εύλογα, καταλαβαίνουμε ότι ακόμη κι αν θέλουμε να «κλειστούμε στο καβούκι μας», θα μας αποκαλούν αντικοινωνικά πλάσματα. Κι αυτό είναι το λιγότερο. Άραγε, μπορούμε, έστω και για ένα μικρό χρονικό διάστημα, να επιβιώσουμε, χωρίς τους άλλους; Και γιατί, πολλές φορές, παίρνουμε την απόφαση να μείνουμε μόνοι στο σύντομο ταξίδι της ζωής;
Είναι αλήθεια ότι πολύ συχνά βρισκόμαστε ευάλωτοι μπροστά σε καταστάσεις, οι οποίες όσο περίεργο κι αν ακούγεται, στο τέλος μας «βγάζουν» νικητές κι ας πονέσαμε, κι ας κλάψαμε, κι ας ουρλιάξαμε, κι ας θέλαμε να τα παρατήσουμε. Αρχικά, σίγουρα έχουμε παρατηρήσει ότι, σχεδόν πάντα, πληγωνόμαστε όχι τόσο εξαιτίας εκείνων των «αρπακτικών» που θέλουν να φάνε μέχρι και το τελευταίο «ψίχουλο» της ψυχούλας μας, πριν «πάρουν το καπελάκι» τους και φύγουν, αλλά, λόγω της δικής μας φαντασίας και των προσδοκιών που «τρέφουμε» και «μεγαλώνουμε» στο μυαλό μας. Κανείς δεν φταίει, πέρα από τη τάση που έχουμε να ωραιοποιούμε την ασχήμια που κυκλοφορεί ανάμεσά μας και να «πλάθουμε» μια ουτοπία, η οποία μόνο παραμυθένια δεν είναι. Συνεπώς, «απομακρυνόμαστε» όλο και περισσότερο από τη δύναμη που έχει η εμπιστοσύνη και αισθανόμαστε ότι στη γωνία κρύβεται άλλος ένας «δήμιος», στον οποίο θα δώσουμε όλα μας τα υπάρχοντα και μετά θα μας «σκοτώσει». Όχι, δεν θα μας κάνει κακό. Αντιθέτως, θα μας κάνει πιο «ανθεκτικούς», προκειμένου να αντιμετωπίζουμε τους αχάριστους και τους υποκριτές, που ίσως μας πλησιάσουν ξανά κάποια στιγμή. Όμως, σε καμία περίπτωση, δεν θα πρέπει να μας «τυφλώνει» η καχυποψία και ο τρόμος, επειδή εκεί έξω περπατούν άνθρωποι, χάρη στους οποίους θα νιώσουμε πιο δυνατοί και ασφαλείς, αφού πρώτα είμαστε καλά με τον εαυτό μας και μπορούμε να «συνυπάρξουμε» αρμονικά μαζί τους. Έτσι, λοιπόν, αν νιώθουμε «πλήρεις» με το να είμαστε ανεξάρτητοι και «αποπνέουμε» έναν αέρα σιγουριάς, θα μας προσεγγίζουν μόνο «υγιείς» προσωπικότητες και όχι τοξικοί άνθρωποι, που πιθανόν «πάτησαν» πάνω στις ανασφάλειες και στο φόβο που δείξαμε σε κάθε είδος απόρριψης.
Παράλληλα, καλό θα ήταν να σημειωθεί ότι κάθε φορά που επιδιώκουμε να γίνουμε αποδεκτοί και να μας δίνεται η προσοχή που έχουμε ανάγκη, απογοητευόμαστε. Αυτό συμβαίνει, διότι «κυνηγάμε» άτομα-«φαντάσματα», τα οποία, από τη μια πλευρά, δεν είναι υποχρεωμένα να μας φέρουν την ευτυχία σε ένα καλαθάκι κι εμείς να μην κάνουμε την οποιαδήποτε προσπάθεια. Αλλά από την άλλη, οι υποσχέσεις που δίνουν είναι «γλυκές» και δημιουργούν την ανάγκη να «πάρουν σάρκα και οστά», ώστε να «ζωγραφιστεί» το χαμόγελο στα χείλη μας. Άρα, η στεναχώρια μάς χτυπά τη πόρτα, αφού καταλάβουμε ότι όλα ήταν ψεύτικα και ότι αυτά τα άτομα είναι συναισθηματικά κενά. Και πάντα, θα ερχόμαστε σε αυτή τη θέση, καθώς θα τους «ελκύει» το γεγονός ότι δε προσφέρουμε στον εαυτό μας την απαραίτητη αγάπη. Και για αυτό το λόγο, θα έρθουν οι «ήρωες» να μας σώσουν από τον κακό δράκο, «ήρωες» για τους οποίους δε θα γίνουμε ποτέ μα ποτέ προτεραιότητα και δε θα τους ενδιαφέρει η δική μας εσωτερική γαλήνη. Οπότε, μήπως, έχει έρθει η ώρα να πιστέψουμε ότι αξίζουμε όνειρα αληθινά και να παλέψουμε μόνοι μας, προκειμένου να φτάσουμε στη κορυφή των δικών μας στόχων, να είμαστε αυτόνομοι και να μην ακολουθούμε τα δικά τους «βήματα», για να επιβιώσουμε; Κι αν υπάρξουν κι αυτοί που θα μας προστατεύσουν και δε θα μας «τσακίσουν» τα φτερά, θα είμαστε λίγο πιο ήρεμοι.
Τέλος, ένα κοινό γνώρισμα αρκετών συνανθρώπων μας, οι οποίοι δε θέλουν να «στηρίζονται» ή, μάλλον, δειλιάζουν να στηριχθούν στα πόδια τους είναι το να συνάπτουν μια ερωτική σχέση από την ανασφάλεια που τους «κατακλύζει». Αυτό αποτελεί ένα πολύ συχνό φαινόμενο, το οποίο έχει τις «ρίζες» του στα πρώτα πρόσωπα, από τα οποία το παιδί δεν έλαβε τη σωστή συναισθηματική κάλυψη και κατανόηση, από τους γονείς, που δε του στάθηκαν στις εύκολες και δύσκολες στιγμές. Τέτοια λάθη, λοιπόν, έχουν ως αποτέλεσμα να «γαντζωνόμαστε» πάνω σε ένα σύντροφο και να αναζητούμε την ασφάλεια που δεν είχαμε στη παιδική μας ηλικία. Βέβαια, με αυτό το τρόπο, δεν είμαστε ελεύθεροι και αρκετές φορές δύναται να πέσουμε θύματα εκμετάλλευσης από το σύντροφο ή τη σύντροφο μας. Επομένως, ζούμε κάτω από μια στέγη, δίχως να υπάρχουν κοινοί στόχοι, ζεστασιά και θαλπωρή μόνο και μόνο από το «μικρόβιο» που έχει «εισχωρήσει» στον οργανισμό μας, αυτό της υποταγής στον άλλο, μιας και φαντάζει τεράστια στα μάτια μας η έννοια της «αυτοφροντίδας» και της «απόλαυσης» των καρπών του προσωπικού κόπου και αγώνα. Ας σκεφτούμε το εξής: Τι πιο ωραίο από το να ενώνουμε τις ζωές μας με τον άνθρωπο που δεν θα είναι το «δεκανίκι» μας παρά εκείνος, ο οποίος θα «συμπληρώνει» το χαμόγελο μας κι όχι την ανάσα μας.
Συμπερασματικά, από όσα προαναφέρθηκαν καταλαβαίνει κανείς ότι η αυτοαγάπη, η αποδοχή της εικόνας μας και η «πληρότητα» που νιώθουμε, όταν κοιταζόμαστε στον καθρέφτη, είναι τα «όπλα», με τα οποία θα πολεμήσουμε τις «αδυναμίες» που συναντάμε στη καθημερινότητά μας. Ανθρώπους, οι οποίοι θα θέλουν να είναι ο καθένας ξεχωριστά ο «βασιλιάς» στη «σκακιέρα» της ζωής μας. Κανείς δεν αντιλέγει, πρέπει να είμαστε κοινωνικοί και να έχουμε καρδιά που να τους «χωρά» όλους, όμως θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί στις επιλογές που κάνουμε όσον αφορά τους συνοδοιπόρους μας, γιατί δεν θα ζήσουμε δεύτερη φορά.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Ψυχική ανθεκτικότητα: Τι είναι και γιατί όταν τη κατακτήσεις ζεις καλύτερα, proionta-tis-fisis.com. Διαθέσιμο εδώ
- Πια δεν έχω κανέναν ανάγκη για να είμαι καλά. Μονάχα εμένα., awakengr.com. Διαθέσιμο εδώ
