Της Νικόλ Καστόρα,
Κάθε ιστορία έχει τον πρωταγωνιστή, αλλά έχει και τον δευτερεύοντα ρόλο. Ο πρωταγωνιστής, πάντα, έχει τα φώτα στραμμένα στο πρόσωπό του, ενώ ο δευτερεύων ρόλος της ιστορίας μένει σιωπηλός, μειλίχιος και ακτινοβολεί εσωτερικά. Το ίδιο ισχύει και στο love story του Elvis με την Priscilla. Δεν χρειάζεται καν να αναφέρω το ποιος ήταν ο πρωταγωνιστής στην προκειμένη περίπτωση –τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται– αρκεί να σκεφτούμε πως το παρατσούκλι: «βασιλιάς», την περίοδο που μεσουρανούσε ο Elvis, άνηκε αποκλειστικά και μόνο σε εκείνον.
Παρόλα αυτά, η Coppola στη νέα της ταινία, αποφασίζει να αντιστρέψει τους ρόλους και να στρέψει όλα τα βλέμματα στην Priscilla. Ρηξικέλευθη επιλογή εκ μέρους της, αφού πρώτη φορά επιχειρείται να παρουσιαστεί η ζωή του Elvis μέσα από τα μάτια της συζύγου του και, μάλιστα, με τον ίδιο να αποτελεί απλά διακοσμητικό στοιχείο στο όλo plot. Tαυτοχρόνως, καθόλου τυχαία επιλογή της σκηνοθέτη, αφού μέσα από τη λαμπερή ζωή του ζευγαριού, αυτό που επιδιώκει δεν είναι να παρουσιάσει για μία ακόμη φορά τη ζωή του «βασιλιά του Rock n Roll», αλλά να εμφυσήσει σε όλους μας ένα βαθιά φεμινιστικό μήνυμα.
Η ταινία απέσπασε πολύ καλές κριτικές και σχόλια επιδοκιμασίας, με πιο χαρακτηριστικό: «Η Coppola στα καλύτερά της». Η Coppola με τον πάντοτε εκλεπτυσμένο, ήρεμο και φινετσάτο τρόπο της, επιλέγει να σκηνοθετήσει μια βιογραφική ταινία αυτή τη φορά. Έχοντας ήδη στη φιλμογραφική της καριέρα, το πολυβραβευμένο «Χαμένοι στη μετάφραση», η Coppola αποφασίζει για δεύτερη φορά να αναδείξει τα αισθήματα, τους φόβους, τις σκέψεις, τις ανησυχίες και τις απογοητεύσεις δύο ανθρώπων που συμπορεύονται στη ζωή. Στο “Prisilla”, βέβαια, το κατορθώνει με πιο συνειδητοποιημένο και ουσιαστικό τρόπο και, φυσικά, η ευθύνη της στην προκειμένη περίπτωση είναι πολύ μεγαλύτερη, αφενός γιατί αφηγείται τη ζωή δύο ανθρώπων που υπήρξαν στην πραγματικότητα –εκ των οποίων ο ένας ζει ακόμα– και αφετέρου, γιατί η κοινωνία στην οποία απευθύνεται, μαστίζεται από κακοποιητικές συμπεριφορές απέναντι στο γυναικείο φύλο. Για αυτό και η ζωή της Priscilla, είναι πιο επίκαιρη από ποτέ!
Πριν όμως αναφερθώ στις ερμηνείες και στην πλοκή της ταινίας, θα ήθελα να ξεκινήσω από τη μουσική επένδυση της ταινίας, η οποία δεν είναι καθόλου τυχαία! Μεγάλη εντύπωση δημιουργεί το ότι καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας ο θεατής δεν ακούει καθόλου τη χαρακτηριστική φωνή του «βασιλιά του Rock n Roll». Με άλλα λόγια, παρουσιάζεται η ζωή του Elvis, χωρίς την ψυχή του, αφού το μόνο που του έδινε ζωή, ή ίσως αυτό που τον οδήγησε στον θάνατο, ήταν η ασύλληπτη καριέρα του στον χώρο της μουσικής, κυρίως, αλλά και κάποια στιγμή στο φαντασμαγορικό Hollywood. Τα τραγούδια, φυσικά, που επιλέγει η σκηνοθέτης είναι «θηλυκά», υπαινικτικά κομμάτια, όπως το “How you satisfied me” των Spectrum, το “Forever” των The Little Dippers, το “You baby” των The Ronettes και φυσικά, το αξεπέραστο “I Will always love you” σε εκτέλεση Dolly Parton (γεγονός το οποίο θα αναλυθεί στο τέλος του άρθρου, καθώς συνδέεται άμεσα με την τελευταία σκηνή της ταινίας). Η Coppola εσκεμμένα, φροντίζει ο Elvis να μην επισκιάσει με κανέναν απολύτως τρόπο την πρωταγωνίστρια, η οποία δεν άλλη, από το «μωρό του», τη «Σίλα του», ή όποια τέλος πάντων ήθελε να είναι την εκάστοτε στιγμή η γυναίκα που τον συντρόφευσε σχεδόν σε όλη του τη ζωή.
Ποια όμως ήταν στην πραγματικότητα η Priscilla, όταν βρίσκονταν μόνη με τον εαυτό της; Γεγονός το οποίο συνέβαινε, κυρίως, καθώς ο Elvis έλειπε το μεγαλύτερο διάστημα σε γυρίσματα, περιοδείες και κάθε είδους happenings και ατασθαλίες. Άραγε η Pricilla ήταν η πιο τυχερή γυναίκα στον πλανήτη, αφού παντρεύτηκε τον πιο περιζήτητο άνδρα εκείνη την εποχή; Δικαίως δηλαδή κάθε γυναίκα τη ζήλευε για την τύχη της; Ή μήπως καμιά φορά τα φαινόμενα απατούν και η «ιδανική ζωή» δεν είναι τίποτα παραπάνω από μία χρυσή φυλακή και ο ιδανικότερος άνδρας δεν είναι τίποτα παραπάνω από τον θύτη της υπόθεσης; Όλα αυτά τα ερωτήματα καλείται να απαντήσει και να αναδείξει η Coppola στη νέα της ταινία. Και με τις δύο εξαιρετικές της επιλογές στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, το αποτέλεσμα είναι καθηλωτικό.
Η Cailee Spaeny είναι εξαιρετική επιλογή για τον ρόλο της Priscilla, αφού τα χαρακτηριστικά του προσώπου της και ο σωματότυπός της μπορούν να την μεταμορφώσουν από δεκατετράχρονο κορίτσι –όταν γνώρισε τον Presley– στην αψεγάδιαστη γυναίκα που απαιτούνταν να βρίσκεται στο πλάι του αιώνιου σταρ. Η Priscilla ήταν ανήλικη, όταν γνώρισε τον Presley, και όπως ήταν αναμενόμενο μαγεύτηκε κεραυνοβόλα από την εκτυφλωτική του προσωπικότητα. Εκείνος πάλι συγκινήθηκε από την τρυφερότητά της, καθώς, ήταν η μόνη που μπορούσε να μιλάει για εκείνο που του έλειπε περισσότερο –αν και είχε τα πάντα– το οποίο δεν ήταν άλλο, από την πατρίδα του. Έτσι, ξεκινάνε μια σχέση στην οποία φαινομενικά εκείνη είχε τα πάντα, χωρίς να έχει εκείνον. Στην αρχή, έπρεπε να συζεί μαζί του, κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες μέχρι να ενηλικιωθεί. Αφού ενηλικιώθηκε, έπρεπε να τον περιμένει μέχρι να γυρίσει από τις περιοδείες και να εκφράζει την τρυφερότητά της, όποτε και όπως εκείνος επιθυμούσε. Ύστερα, ήρθε ο γάμος που τόσο επιθυμούσε, χωρίς φυσικά να γνωρίζει πως ήταν υποχρεωμένη να ανέχεται τις απιστίες του, τις κρίσεις του και το χειρότερο, την κακοποιητική του συμπεριφορά. Κάποια στιγμή ήρθε και το παιδί. Χωρίς να είναι βέβαιη για το πώς αισθανόταν, έπρεπε να το αντιμετωπίσει μόνη της, αφού ο Presley ήταν και σε αυτό απών.
Ως μητέρα, πλέον, βάζει το παιδί της πάνω από τον εαυτό της και προσπαθεί να το μεγαλώσει όσο καλύτερα μπορεί, χωρίς να καταλάβει το τι βίωνε η ίδια! Κάποιες φορές ένιωθε φοβισμένη, άλλες ανήμπορη, κάποιες ελάχιστες ερωτευμένη και τον περισσότερο καιρό βρίσκονταν σε αδιέξοδο. Σε όλη αυτή την διαδρομή της ταινίας ο Jacob Elordi είναι φοβερός στον ρόλο του Elvis, όχι μόνο γιατί τον θυμίζει απόλυτα κάτω από τις περιορισμένες σκηνές που καλείται να αναδείξει την περσόνα του Elvis, αλλά και επειδή με την ερμηνεία του αποδεικνύει πως μπορεί να προσφέρει περισσότερα, ερμηνευτικά, από την μοντελίστικη ιδιότητά του.
Η τελευταία σκηνή, στην οποία η Priscilla αποφασίζει να αφήσει τον Presley, είναι μακράν η καλύτερη! Η Spaeny αρχικά με τη συγκρατημένη υποκριτική της και ύστερα με το χαμόγελο στα χείλη, τη στιγμή που προσπερνά οδηγώντας τις πύλες της φυλακής της, θυμίζει σε κάθε γυναίκα πως δεν είναι μόνη και πως ποτέ δεν είναι αργά να κάνει το μεγάλο βήμα και να ελευθερωθεί από μια σχέση που δε σέβεται τα συναισθήματα και την ψυχή της! Στη σκηνή αυτή, βέβαια, η Spaeny δεν είναι μόνη, αφού έχει συνοδηγό, τη φωνή της Dolly Parton μέσα από το τραγούδι της “I Will always love you”. Το τραγούδι, φυσικά, δεν επιλέχθηκε από την Coppola, γιατί είναι μοναδικό, αλλά γιατί η Dolly Parton στην πραγματική της ζωή, ήταν ακόμη μία γυναίκα, η οποία εναντιώθηκε στην χειριστική συμπεριφορά του Elvis, όταν θέλησε να ηχογραφήσει μαζί της το συγκεκριμένο κομμάτι της, ζητώντας σχεδόν όλο το μέρος των εσόδων. Όπως θα φαντάζεστε, η Dolly βρήκε το θάρρος να πει το «όχι», όπως η Priscilla βρήκε το θάρρος να πει το «αντίο». Δύο γυναίκες συνομιλούν μέσα από ένα και μόνο τραγούδι. Ό,τι και να ειπωθεί για την κινηματογραφική ματιά της Coppola στη σκηνή αυτή, θα είναι λίγο!
Η ταινία σίγουρα θα σας εντυπωσιάσει, αλλά ταυτοχρόνως θα σας τονίσει πως κανένας άνθρωπος δεν έχει το δικαίωμα να δρα ως θύτης, καθώς η ψυχή και η προσωπικότητα του κάθε ανθρώπου δεν είναι κτήμα κανενός! Ποτέ δεν είναι αργά για καμία και κανέναν να πει το όχι και να κάνει το επόμενο βήμα, που θα τον ελευθερώσει! Κάτι που η “Priscilla” φροντίζει να περάσει στο πετσί του θεατή!
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- Priscilla, youtube.com, διαθέσιμο εδώ.
