Της Κατερίνας Σφυράκη,
Βρισκόμαστε λίγες μέρες μετά την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, την περίφημη και ξακουστή σε όλους/ες μας «γιορτή των ερωτευμένων». Τέτοια άρθρα είθισται να γράφονται και να διαβάζονται, κυρίως, πριν κι όχι μετά την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, αλλά είπα φέτος να επιχειρήσω μια αλλαγή, μια απόπειρα παρατήρησης και καταγραφής των συναισθημάτων όχι μόνο των δικών μου, αλλά και των λοιπών σκέψεων που «τριγυρνούν» έντονα στο μυαλό φίλων, γνωστών, συγγενών. Πώς αντιμετωπίζεται αυτή η μέρα από τους έχοντες και μη έχοντες ταίρι; Τι συναισθήματα μας προκαλούνται και τελικά, πότε (δεν) «γιορτάζει» ο έρωτας; Η ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου είναι μια μέρα κατ’ εξοχήν συνδεδεμένη με το κόκκινο χρώμα και τις γνωστές σε όλους/ες εμάς του Δυτικού Κόσμου, μια μέρα συνδεδεμένη με καρδούλες, κεράκια, μπαλόνια, αρκουδάκια, ανθοδέσμες και όλες τις συναφείς εκδηλώσεις αγάπης που σε πολλούς/ές φαντάζουν γλυκανάλατες και μελό, μα στην πραγματικότητα, η συντριπτική πλειοψηφία κάπως τα αποζητά, κάπως έχει «υπερεπηρεαστεί» από τη δημοφιλή κουλτούρα και τα social media και κάπως παραπονιέται αν δε λάβει έστω ένα λουλουδάκι από το ταίρι της, κάτι να θυμίζει ίσα ίσα ότι «γιορτάζει» ο έρωτας βρε αδερφέ.
Αδιαμφισβήτητα, η ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου είναι μια ημέρα εμπορική, όπως εξάλλου έχουν καταλήξει να είναι και οι περισσότερες, εορταστικές και μη, ημέρες της ζωής μας. Είναι γεγονός ότι οι άνθρωποι στη σύγχρονη εποχή «διακατέχονται» από μια υπερκαταναλωτική μανία, στην οποία υποκύπτουν με οποιαδήποτε αφορμή, οπότε δε τίθεται καν θέμα συζήτησης για το αν «εορτάζεται», πράγματι, ο έρωτας ή αν απλά όλο αυτό το αφήγημα εξυπηρετεί πλέον τις καπιταλιστικές κοινωνίες και το πώς οι επιχειρήσεις θησαυρίζουν από πωλήσεις αντικειμένων, τα οποία, προφανώς, έχουν πολύ μικρότερη οικονομική αξία από την τιμή που καταλήγουν να πωλούνται στα ράφια των καταστημάτων. Πέρα από τους ερωτευμένους (αληθινά ή όχι, αυτό είναι άλλη συζήτηση) που γιορτάζουν και πιθανότατα, όλο και σε κάποια μικρο-αγορά θα προβούν, υπάρχει και μια μερίδα ανθρώπων που μπορεί να μην έχει σύντροφο, αλλά επιλέγει επίσης να προχωρήσει σε αγορές γλυκών, δώρων, λουλουδιών, γιατί όπως είπαμε, το επιτάσσει η μέρα. Είναι κάτι σαν τα Χριστούγεννα και τη Πρωτοχρονιά· όλο και κάτι θέλουν να έχουν οι περισσότεροι/ες κάτω από το δέντρο. Ωστόσο, αξίζει να αναρωτηθούμε και το άλλο: Είναι, πράγματι, τόσο κακό να υποκύπτει κανείς στις αγορές δώρων, στα ρομαντικά ραντεβού, σε ένα ανθοστολισμένο σπίτι γεμάτο κεριά; Ακόμη και το θέμα των αγορών να πιάσουμε, μήπως στην «κατατρεγμένη» Ελλαδίτσα, για παράδειγμα, είναι μια πολύ καλή ευκαιρία να «κινηθεί» λίγο η αγορά, τα τοπικά συνοικιακά καταστήματα; Για άλλη μια φορά συμπεραίνουμε ότι το θέμα είναι πολύπλευρο και δεν υπάρχει μία μόνο απάντηση, μία μόνο λύση.
Ο έρωτας, εξάλλου δε «περίμενε» ποτέ μια μόνο μέρα του χρόνου για να «εορταστεί». Τι να σου κάνει η 14η του Φλεβάρη αν δε γιορτάζεις κάθε μέρα, αν όλη η υπόλοιπη χρονιά «περνά» αδιάφορα, αν το «σ’ αγαπώ» δεν το λες με κάθε ευκαιρία κι όχι μόνο μέσα από τούρτες κι αρκουδάκια με τυπώματα; Πώς να «χωρέσει» ακόμα κι η πιο έντονα κόκκινη καρδιά τη μουντάδα και τα «ξεθωριασμένα» «χρώματα» της υπόλοιπης χρονιάς; Πώς να φτάσει μια μέρα του χρόνου, για να κάνεις σε αυτήν ό,τι δεν έκανες όλες τις προηγούμενες; Πώς «επιζεί», άραγε, ο έρωτας αν δεν τον «γιορτάζεις» στα μικρά και στα μεγάλα, με ήσυχες βραδινές βόλτες κάτω απ’ τα αστέρια, ηλιοβασιλέματα δίπλα στην ακροθαλασσιά κι ατελείωτα χουζουρέματα αγκαλιά; Ο έρωτας πρέπει να είναι πάντα εκεί, ανεξαρτήτως Αγίου Βαλεντίνου, «στις βραδινές περιπλανήσεις μας, στις καρδιές τις διαδρομές» που λέει κι η Ελένη Τσαλιγοπούλου. Στις αγκαλιές που «κουμπώνουν», στα βλέμματα που «συναντιούνται» ακόμα και μέσα σε τεράστια πλήθη, στα ψιθυριστά «σ’ αγαπώ» που «βροντοφωνάζουν», σε εκείνα τα δώρα και τα λουλούδια, δίχως αιτία, στα «εξομολογητικά» γράμματα, στα ατελείωτα «να προσέχεις» σε μηνύματα.
Ο έρωτας «γιορτάζει» κάθε μέρα, «γιορτάζει», λοιπόν, και στις 14 Φλεβάρη, μια μέρα που είπαμε· όσο εμπορική κι αν είναι, είναι μια αφορμή για γιορτή, παιχνίδι, ανανέωση. Μια μέρα που είναι απορίας άξιο το πώς τη γιορτάζουν όσοι/ες δε φροντίζουν τα ταίρια τους καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς, μα, ταυτόχρονα, μια μέρα που σηκώνει το λουλουδάκι της. Όχι πολλά αναίτια έξοδα και πομπώδεις εκδηλώσεις αγάπης, αλλά αυτές τις μικρές κινήσεις θυμηθείτε τις αν τις επιζητάτε εσείς και οι σύντροφοί σας, ίσα ίσα για να μη σκάσετε τις αγκαλιές και τα φιλιά σας «σκέτα», κι ας είναι στην πραγματικότητα αυτά τα «σκέτα», πάντοτε τα πιο «γεμάτα».
