Του Χάρη Χρυσανθόπουλου,
Αμέτρητες τραγωδίες απαρτίζουν το χρονικό του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Πολλές από αυτές δεν πρόκειται να γίνουν ποτέ γνωστές στο ευρύ κοινό και θα παραμείνουν θαμμένες στην ιστορία. Σχετικά άγνωστη στο ελληνικό κοινό είναι η ιστορία του USS Ινδιανάπολις. Λίγοι γνωρίζουν πως το πλοίο που μετέφερε τα κομμάτια του little boy –της ατομικής βόμβας που ισοπέδωσε τη Χιροσίμα– στη ναυτική βάση στην Τινιάν, βρήκε τραγικό τέλος αμέσως μετά την παράδοση της βόμβας. Την βύθισή του ακολούθησε η μεγαλύτερη καταγεγραμμένη μαζική επίθεση από καρχαρίες στην ανθρώπινη ιστορία και ο φρικτός θάνατος της πλειοψηφίας του πληρώματος.
Στις 26 Ιουλίου 1945, το USS Ινδιανάπολις ολοκλήρωσε με επιτυχία τη μεταφορά των κομματιών της ατομικής βόμβας στο νησί Τινιάν. Η ρίψη της βόμβας λίγες μέρες αργότερα στη Χιροσίμα, μαζί με αυτήν που έπεσε στο Ναγκασάκι, οδήγησε στη συνθηκολόγηση της Ιαπωνίας και στο τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Μετά την παράδοση, το Ινδιανάπολις κατευθύνθηκε προς τις Φιλιππίνες προκειμένου να βοηθήσει στις προετοιμασίες για μια επικείμενη εισβολή στην ιαπωνική χερσόνησο. Λίγο μετά τα μεσάνυχτα, στις 30 Ιουλίου, το Ινδιανάπολις εντοπίστηκε από ένα ιαπωνικό υποβρύχιο. Δυο τορπίλες χτυπήσαν το Ινδιανάπολις κόβοντάς το στα δυο. Αμέσως το πλήρωμα διατάχθηκε να εγκαταλείψει το πλοίο, καθώς όμως αυτό είχε χτυπηθεί άσχημα, χρειάστηκαν μόλις 12 λεπτά για να βυθιστεί. Υπολογίζεται ότι 300 περίπου ναύτες δεν προλάβαν να βγουν έξω και παγιδευτήκαν μέσα στο πλοίο, πεθαίνοντας από πνιγμό. 879 επιζώντες βρέθηκαν έτσι στο νερό, πολλοί από αυτούς έχοντας σοβαρά τραύματα. Καύσιμα από το πλοίο είχαν καλύψει πολλούς ναύτες, ενώ μόνο λίγοι από αυτούς είχαν κατορθώσει να πάρουν σωσίβια. Οι υπόλοιποι έπρεπε να δίνουν μια διαρκή μάχη, προκειμένου να κρατηθούν στην επιφάνεια.
Μέσα σε αυτά τα 12 λεπτά που χρειάστηκαν για να βυθιστεί το Ινδιανάπολις, το πλήρωμα κατόρθωσε να στείλει σήματα κινδύνου. Αυτά όμως, για άγνωστους λόγους, αγνοήθηκαν. Ακόμη και όταν το Ινδιανάπολις δεν έφθασε στον προορισμό του εγκαίρως, κανένας δεν το αναζήτησε.
Κατά το ξημέρωμα, το αίμα που βρισκόταν στο νερό άρχισε να προσελκύει τους πρώτους καρχαρίες. Στις θάλασσες εκείνες υπάρχουν τεράστια κοπάδια από καρχαρίες. Οι επιζώντες αρχίσαν να σχηματίζουν μικρές ομάδες για να προστατευθούν. Οι πιο απομονωμένοι είχαν περισσότερες πιθανότητες να δεχθούν επίθεση. Επιζώντες της τραγωδίας έχουν μιλήσει για φριχτές κραυγές που τις ακολουθούσε μια ανατριχιαστική σιωπή, καθώς το άτυχο θύμα τραβιόταν στον βυθό. Σωτήριο για τους επιζώντες ήταν το ότι πολλά από τα πτώματα που είχαν παγιδευτεί στο πλοίο, αρχίσαν να βγαίνουν στην επιφάνεια. Οι καρχαρίες τα προτιμούσαν, καθώς αποτελούσαν ευκολότερη λεία.
Πολλές φορές οι καρχαρίες ακουμπούσαν κάποιον ναύτη χωρίς να τον δαγκώνουν, προκειμένου να του δώσουν μια αίσθηση ασφάλειας πριν του ορμήσουν. Οι καρχαρίες δεν ήταν το μόνο πρόβλημα που αντιμετώπιζαν οι ναύτες. Η πείνα, η εξάντληση και η δίψα οδήγησαν επίσης σε πολλούς θανάτους. Όποιος έπινε θαλασσινό νερό τρελαινόταν από τις παραισθήσεις.
Τέσσερις ημέρες μετά τη βύθιση του Ινδιανάπολις, οι επιζώντες εντοπίστηκαν τυχαία από ένα αμερικανικό βομβαρδιστικό που πραγματοποιούσε περιπολία ρουτίνας. Το USS Cecil J. Doyle που βρισκόταν σχετικά κοντά, ενημερώθηκε και κατευθύνθηκε προς τους επιζώντες. Παράλληλα, ένα υδροπλάνο τους βοηθούσε ρίχνοντάς τους προμήθειες. Όταν ο πιλότος μάλιστα παρατήρησε ότι καρχαρίες σκότωναν μαζικά τους άνδρες στο νερό, κατόρθωσε και μάζεψε όσους περισσότερους μπορούσε. Προτεραιότητα δόθηκε στους πιο βαριά τραυματισμένους μέχρι που το αεροπλάνο δεν χωρούσε άλλους. 56 άνδρες σώθηκαν με την πράξη αυτή του πιλότου Άντριαν Μαρξ. Από τους 879 αρχικούς επιζώντες, μόνο 317 κατόρθωσαν να βγουν από το νερό. Οι υπόλοιποι βρήκαν βασανιστικό θάνατο από τους καρχαρίες και τις άλλες κακουχίες.
Το αρχικό πλήρωμα αποτελείτο από 1.196 άνδρες. Λαμβάνοντας υπόψιν ότι η ύπαρξη της ατομικής βόμβας ήταν μυστική, η αμερικανική κυβέρνηση κράτησε το περιστατικό κρυφό για δυο ολόκληρες εβδομάδες, ενημερώνοντας το κοινό στις 15 Αυγούστου. Η αυτοκρατορία της Ιαπωνίας συνθηκολόγησε την ίδια μέρα, επομένως το χαρμόσυνο αυτό γεγονός επισκίασε την τραγωδία του Ινδιανάπολις. Ο καπετάνιος του πλοίου, Charles McVay, πέρασε από στρατοδικείο. Η κατηγορία εναντίον του ήταν ότι δεν είχε κατευθύνει το πλοίο σε ζιγκ ζαγκ πορεία, κάνοντάς το έτσι πιο εύκολο στόχο για το υποβρύχιο. Ο κυβερνήτης του υποβρυχίου που βύθισε το Ινδιανάπολις δήλωσε αργότερα πως κάτι τέτοιο δεν θα άλλαζε κάτι. Ο Charles McVay δεν είχε λάβει ενημέρωση ότι ιαπωνικό υποβρύχιο δρούσε στην περιοχή. Αν και οι κατηγορίες εναντίον του καταρρίφθηκαν, αυτός αυτοκτόνησε το 1968. Ο McVay ήταν ο μόνος καπετάνιος του αμερικανικού ναυτικού που πέρασε σε στρατοδικείο, επειδή έχασε πλοίο, σε όλη τη διάρκεια του πολέμου.
Το ναυάγιο του Ινδιανάπολις εντοπίστηκε, ύστερα από δεκαετίες ερευνών, το 2017, σε βάθος 5μιση χιλιομέτρων, στη βόρεια θάλασσα των Φιλιππίνων. Λόγω του βάθους, βρίσκεται σε αρκετά καλή κατάσταση.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
- USS Indianapolis Survivor Relives Horrifying Experience | Memoirs Of WWII #38, youtube.com, διαθέσιμο εδώ
- USS Indianapolis, britannica.com, διαθέσιμο εδώ
