Της Κατερίνας Ζευγίτη,
«Έπεσε η νύχτα… η ώρα είναι 12:00. Γιατί δεν κοιμάσαι; Τι σου «κόβει» την ανάσα; Μην μου πεις… φοβάσαι το σκοτάδι;» κάθε βράδυ μια «τσιριχτή» και «ενοχλητική» φωνή σου «κάνει» ακριβώς την ίδια ερώτηση… Σαν ένα ζουζούνι που στριφογυρνά πάνω από το κεφάλι σου και το βουητό του είναι τόσο δυνατό που δε μπορείς να ησυχάσεις.
Και τι να του απαντήσεις; Και να θες να μιλήσεις μαζί του, θα είσαι ο «τρελός» της παρέας. Μαζί με το «χλωμό» φεγγάρι, λοιπόν, αρχίζει και ο μονόλογος. Κι έτσι, ξεκινάς κι εσύ να «βουλιάζεις» μέσα στην παγωμένη λίμνη των ερωτηματικών σου. Σίγουρα, είναι αμέτρητα, το καταλαβαίνω, γιατί σου μοιάζω. Δεν θα σε κρίνω, ούτε θα αμφιβάλλω για εσένα. Είμαι κι εγώ ένα νούφαρο «τσαλαπατημένο» που ξενυχτά μαζί σου, χάρη στα τερατάκια που άλλοι θα ονομάσουν ανασφάλειες, κάποιοι σκέψεις και οι υπόλοιποι παράνοια. Όχι, μην τους ακούς, μην πιστεύεις τα «φίδια» που απλώς ζουν για να μολύνουν τα δικά σου «νερά». Η ζωή είναι μόνο δική σου μαζί με τα μυρωδάτα λουλούδια, αλλά και με τα ξερά χορτάρια της. Δεν γίνεται να τα αποφύγεις. Μην φοβάσαι! Και θυμήσου το εξής: «Δεν έρχονται όλες οι καταιγίδες, για να χαλάσουν τη ζωή σου, κάποιες έρχονται, για να καθαρίσουν το μονοπάτι σου». Θα πρέπει να «αγκαλιάσεις» τον αδύναμο και φοβισμένο εαυτό σου, προκειμένου να νικήσεις όλα εκείνα τα πλάσματα που θέλουν να «ρουφήξουν» τη ψυχή σου.
Ποια είναι αυτά; Άραγε, οι τύψεις που αισθάνεσαι κάθε φορά που αναπνέεις; Που θες να γελάσεις με όλη σου την καρδιά; Που θες να αγαπήσεις και να αγαπηθείς αληθινά; Εκείνες οι ενοχές, όταν θα ταξιδέψεις για τον άνθρωπο που σε περιμένει; Ποια είναι τα πλάσματα που σε «κυνηγούν» τις νύχτες; Είναι εκείνες οι επιλογές του παρελθόντος; Τα πληγωμένα γόνατά σου, αφού «γλίστρησες» στα λιθόστρωτα καλντερίμια, με σκοπό να ανέβεις στο λευκό άλογο του πρίγκιπα; Τι σε βασανίζει; Το να είσαι ο εαυτός σου; Το να τρως παγωτό και να το βλέπεις να λιώνει στα χέρια σου κάτω από τις ζεστές ακτίνες του ήλιου; Γιατί «ποτίζεις» το μαξιλάρι σου δάκρυα; Επειδή ανέβηκες σε ένα βουνό που σε περίμεναν «μπουκέτα» από μαχαίρια, ενώ σου έταξαν κόκκινα τριαντάφυλλα; Γελάς, μοιράζεσαι, αισθάνεσαι ένα χάδι και μετά το μετανιώνεις; Τότε; Ποιος είναι ο λόγος που υπάρχεις; Νιώθεις απαίσια που πήρες τις δικές σου αποφάσεις και δεν έγινες το «πιόνι» κανενός; Ξέρω, είναι πολλά τα ερωτήματα. Όμως, είναι τα δικά σου, τα δικά μου, του διπλανού σου, ο οποίος παλεύει να διώξει τους εφιάλτες που τον «επισκέπτονται», μόλις δύσει ο ήλιος. Τους εφιάλτες που κάποιος άλλος προσκάλεσε κι εμείς φιλοξενούμε. Μέχρι πότε;
Σε παρακαλώ, βγες από τον λαβύρινθο, μην μένεις στο σκοτάδι. Αντιθέτως, πολέμησέ το. Κάνε τη νύχτα μέρα στο μυαλό σου. Μην επιτρέπεις σε κανέναν να σε «σπρώχνει» όλο και πιο βαθιά. Έχεις τη δύναμη να βγεις από τον λαβύρινθο των αρνητικών σκέψεων και των άδικων για εσένα τύψεων που σε ταλανίζουν. Τα πράγματα είναι απλά. Σου λείπει κάποιος, τηλεφώνησέ του, έχεις κάποια απορία, ζήτα βοήθεια, αν δεν συμφωνείς, πες το ευγενικά, αν θες να σε καταλάβουν, εξήγησε και τέλος, όταν αγαπάς, να το λες. Μόνο, φρόντισε να επιλέγεις ό,τι σου χαρίζει φως και αγαλλίαση. Θα τα καταφέρεις! Δεν είσαι μόνος, δεν είσαι ο μόνος!
Να γελάς… σε ομορφαίνει!
Να τολμάς… τα εμπόδια σε κάνουν πιο δυνατό!
Να ονειρεύεσαι… σου αξίζει!
Κι αν όλα πάνε στραβά… μη φοβηθείς!
Θα έρθουν καλύτερες μέρες…
