Του Κωνσταντίνου Μπαρτζώκα,
Μια ιστορία από «καρδιάς», μια προσωπική εμπειρία από τα λημέρια του Βερολίνου, για να δούμε ότι όλα δεν είναι τέλεια, όπως νομίζουμε ή όπως παρουσιάζονται. Η προηγούμενη Δευτέρα ξεκίνησε με έναν πονόλαιμο, ο οποίος βέβαια έφυγε, δεν ήταν κάτι φοβερό. Πέμπτη μετά, έκλεισε εντελώς η φωνή μου. Δεν με πονούσαν οι αμυγδαλές, προερχόταν από τις φωνητικές χορδές το πρόβλημα. Φοβόμουν, μήπως είχα φαρυγγίτιδα και σκέφτηκα να πάω στο γιατρό, ώστε να προλάβω κάτι χειρότερο. Ήταν μέσα στην εξεταστική περίοδο, βέβαια και το αμέλησα, λόγω του διαβάσματος. Ξυπνάω την Παρασκευή πρωί σχετικά εντάξει, αλλά μετά τις δώδεκα το μεσημέρι νιώθω μια ζαλάδα και είπα να ξαπλώσω. Και τι δεν συνέβη αυτή τη μέρα. Το κεφάλι μου ήταν πολύ βαρύ, έβλεπα fever dreams, αυτά τα όνειρα που βλέπεις, μόλις κλείσεις τα μάτια σου, ακόμα και όντας ξύπνιος, σαν παραισθήσεις ένα πράγμα. Πέρα από αυτό, δεν μπορούσα να σταθώ στα πόδια μου, ήταν αδύναμα. Έκαιγα, ζαλιζόμουν, ήμουν αφυδατωμένος, αλλά με πονούσε και όλο το σώμα. Το κεφάλι, αυχένας, η μέση, τα χέρια και φυσικά η κοιλιά. Και «δεν είχα» και τη φωνή μου, μην το ξεχνάμε. Δεν είχα ξαναπάθει τέτοιο πράγμα στη ζωή μου, λέω θα πεθάνω. Δεν ήξερα τι είχα, τι μου συνέβαινε. Και αρχικά, σκεφτόμουν να το περάσω μόνος μου, αλλά μετά μου ήρθε η φαεινή ιδέα να ζητήσω βοήθεια από κάποιον συγκάτοικο.
Ο συγκάτοικος, μόλις ήρθε στο δωμάτιό μου πρόσεξε ότι είχα κάτι χαλασμένα καρότα σε μια σακούλα. Ορίστε, μάθαμε το πρόβλημα. Έπαθα δηλητηρίαση. Είχα φτιάξει μια σαλάτα με αυτά τα καρότα και δεν πρόσεξα ότι είχαν ένα παράξενο χρώμα. Ό,τι έγινε, έγινε, τώρα, όμως δεν ήξερα τι να κάνω, ήμουν σε μια απαίσια κατάσταση. Φυσικά, δε μπορούσα να σηκωθώ να πάω στο γιατρό. Οπότε, ο συγκάτοικός μου πήρε τηλέφωνο ένα ασθενοφόρο. Έφτασε εδώ το ασθενοφόρο, τέσσερις άνθρωποι ανέβηκαν μέχρι τον δέκατο όγδοο όροφο (μένω και ψηλά στην εστία π’ ανάθεμά με), και μόλις με βλέπουν… αρχίζουν να γελάνε. Λένε «όλα καλά θα πάνε, δεν είναι τίποτα, πήγαινε σε ένα φαρμακείο και πες τους τι έχεις». Και φεύγουν… Για την ακρίβεια, το έβγαλαν χιουμοριστικά, γιατί κατά βάθος τσατίστηκαν που καλέσαμε ασθενοφόρο για κάτι τόσο ασήμαντο. Στη Γερμανία, αν δεν πεθαίνεις κυριολεκτικά, αν δεν έχεις πάθει έμφραγμα ή εγκεφαλικό δεν σε παίρνουν σε ασθενοφόρο. Κι ας μην μπορείς να κουνηθείς από τη θέση σου προφανώς.
Μετά από αυτό, είπαμε να πάμε στο νοσοκομείο μόνοι μας. Καλέσαμε ταξί και πήγαμε, αλλά ήταν πολύ πιο δύσκολο απ’ όσο ακούγεται. Με προειδοποίησε ο συγκάτοικός μου ότι, όταν κι αυτός έπαθε δηλητηρίαση, δεν τον δέχτηκαν, του είπαν να περάσει την επόμενη μέρα. Το λένε αυτό πολλές φορές όταν έχει πολύ κόσμο. Ήταν και Παρασκευή βράδυ (και φυσικά, αφού ο κόσμος δεν έχει να δουλέψει το Σαββατοκύριακο λέει, «τι να κάνω; Ας περάσω μια βόλτα από το νοσοκομείο, άλλη δουλειά δεν έχω!»). Και αυτό ήταν το θέμα, ότι δεν σε πιστεύουν κιόλας! Οι πιθανότητες εγώ, ένας απατεώνας, ψευτράκος, drama queen φοιτητής που αντί για κλαμπ αποφάσισε να πάει στο νοσοκομείο ήταν πολύ υψηλές, όπως φαίνεται! Έπρεπε να κάνω εμετό πάνω στην κυρία στο γραφείο, για να καταλάβει ότι είναι σοβαρό και να μου κλείσει ραντεβού ή αυτό που κλείνουν στα νοσοκομεία.
Ήμουν τυχερός, όμως, και με καλέσανε σε μια ώρα, ενώ θα μπορούσα να περιμένω ώρες. Με καλέσανε, και εν ολίγοις μου βάλανε δυο ορούς και κάτι άλλα υγρά, μου έκαναν εξετάσεις αίματος και μετά από μερικές ώρες με «έστειλαν» στην ευχή του Θεού. Τις επόμενες μέρες βελτιώθηκε απότομα η κατάσταση, με τρόπο που με έκανε να νιώθω ότι ήταν ένας εφιάλτης της μιας μέρας απλά και ότι συμπεριφέρθηκα δραματικά εκείνη τη μέρα (που δεν έκανα όμως). Παρ’ όλα αυτά, αποφάσισα να πάω στο γιατρό, λόγω της φωνής και, επειδή άρχισα να βήχω και έτρεχε η μύτη μου. Στη Γερμανία υπάρχουν κάτι ιατρεία παθολόγων/οικογενειακών γιατρών, οι οποίοι λέγονται Hausarzt. Και πας εκεί, δίχως να έχεις κλείσει ραντεβού και παίρνεις θέση, περιμένεις και δυο ώρες το ελάχιστο. Και η γιατρός δεν μου είπε κάτι τρελά κατατοπιστικό, απλά να πίνω υγρά, μου κοίταξε τις αμυγδαλές (αντί των φωνητικών χορδών) και τις είδε μια χαρά (που το ήξερα και εγώ δηλαδή). Και μου είπε ότι αυτά τα συμπτώματα που είχα μπορεί να είναι και από κάποια ίωση ή γρίπη. Και τσουπ, μπαίνει ένας ακόμη παράγοντας στο παιχνίδι. Ότι τα συμπτώματα μπορούν να «χτυπήσουν» στο στομάχι. Για να μην τα πολυλογώ, μέχρι και σήμερα δεν ξέρω τι έπαθα δηλαδή, δεν υπήρξε διάγνωση. Παραμένει ένα όμορφο μυστήριο.
Κάτι που θα πρέπει να παραδεχτώ στο σύστημα υγείας της Γερμανίας είναι ότι είναι δωρεάν. Και στο νοσοκομείο και στον γιατρό, ο λογαριασμός αποστέλλεται στην ασφάλεια και δεν επιβαρύνεται οικονομικά ο ασθενής. Το οποίο είναι πολύ σημαντικό, σε σύγκριση για παράδειγμα με την Αμερική που «φεύγουν» τα χιλιάρικα για «ψύλλου πήδημα». Επίσης, δεν αξιοποίησα όλες τις υπηρεσίες του γερμανικού νοσοκομείου, δεν έχω εικόνα του τι προσφέρει και γιατί κατέχει τόσο καλή θέση σε παγκόσμιο επίπεδο.
Αυτό στο οποίο θα ήθελα να σταθώ είναι ότι δεν έλαβα πολύ καλή αντιμετώπιση. Από τους προσβεβλημένους τυπάδες που έφυγαν, την αγένεια από την πλευρά τους, όταν δεν καταλάβαινα την περίεργη γερμανική διάλεκτο, στην οποία μιλούσαν, και τους ζητούσα να επαναλάβουν το ότι δεν έμαθα τι έχω εν τέλει, ούτε έλαβα κάποια ουσιαστική καθοδήγηση ή συμβουλή. Έχω τρία πράγματα κατά νου. Ένα, το ότι μπορεί, ίσως, κατά κάποιον τρόπο, λέμε τώρα, να εμπλέκεται κάπως το ρατσιστικό στοιχείο σε όλο αυτό (κι ας είναι περήφανα ανοιχτοί πολυπολιτισμικοί) για έναν Έλληνα και τον Παλαιστίνιο συγκάτοικό του… ε δεν θα τρελαθούν κιόλας. Το δεύτερο πράγμα είναι ότι μπορεί να μην πίστεψαν την ιστορία με τα καρότα, ειδικά, όταν έβλεπαν τέτοια συμπτώματα και νόμιζαν ότι τους έκρυβα ότι ήμουν λιώμα και ότι είχα πάρει κάτι. Και γι’ αυτό ίσως έκαναν αιματολογικές (-τοξικολογικές;) εξετάσεις; Και στο Βερολίνο, που πολλά συμβαίνουν, και τέτοια πράγματα που βλέπουν τα μάτια τους καθημερινά… πάλι, δεν θα πολυασχοληθούν. Τέλος, προφανέστατα, το σύστημα υγείας δεν λαμβάνει όλα τα απαραίτητα κονδύλια και γι’ αυτό λείπει το προσωπικό, τα οχήματα και όλα τα άλλα τα απαραίτητα. Είναι δύσκολο να ανταποκρίνονται αποτελεσματικά στο πρόβλημα του καθενός.
Ωραία, να τα καταλάβουμε όλα αυτά και να δείξουμε κατανόηση, αλλά και εμείς τι φταίμε; Δεν χρειαζόμαστε γιατρό κάθε μέρα, από τον Σεπτέμβριο που είμαι εδώ, δεν χρειάστηκα ποτέ τίποτα. Αλλά, όταν τύχει κάτι, είναι σημαντικό να ξέρεις ότι μπορείς να απευθυνθείς κάπου. Και ενώ δεν με απέρριψαν, για κάποιο λόγο δεν νιώθω πλέον την ασφάλεια που ένιωθα πριν. Γιατί δεν ξέρω αν σε κάτι πιο σοβαρό θα υπάρξει ανταπόκριση. Ξέρω ιστορίες γνωστών μου που έσπασαν χέρι ή πόδι και ήταν πολύ μη εξυπηρετικοί στο νοσοκομείο. Εν τέλει, αυτό που πρότειναν στη Γερμανία ήταν να κάνουν εγχείρηση (!), ενώ μόλις πήγαν στην Ελλάδα, έκριναν ότι αυτό που χρειαζόταν μόνο ήταν ένας γύψος και θεραπεύτηκαν πολύ γρήγορα τα κατάγματα. Είναι τραγικό. Λένε, επίσης, πως υπάρχει μια άτυπη «προτίμηση» προς αυτούς που έχουν ιδιωτική ασφάλιση σε κάποιες περιπτώσεις, μιας και αυτές πληρώνουν πιο γρήγορα και είναι πιο «αξιόπιστες». Και οι ιδιωτικές δεν κλείνουν εύκολα συμβόλαια αν δεν έχει κανείς υψηλό εισόδημα. Αυτά συμβαίνουν, όταν εμπλέκεται ο οικονομικός παράγοντας και υπάρχουν συμφέροντα, η ιατρική τα ακολουθά. Και η Ευρώπη δείχνει να «βαδίζει» σε μια πολύ λεπτή γραμμή. Και η Ελλάδα «ακολουθεί» κι αυτή.
Άρα, συνειδητοποιώντας ότι η κατάσταση δεν είναι και πολύ καλύτερη από την Ελλάδα, σκέφτομαι πόσο σημαντικό είναι το σύστημα υγείας να είναι δωρεάν και προσβάσιμο σε όλους. Πρέπει να παλέψουμε για τα δικαιώματά μας και να τα κρατήσουμε δωρεάν. Δεν πρέπει να τίθενται υπό αμφισβήτηση οι πιο βασικές υπηρεσίες μας! Ελπίζω μόνο μέχρι να έρθω στην Ελλάδα ξανά να βρω το σύστημα που υπήρχε, όταν έφυγα. Γιατί πολλά ακούγονται και ο κόσμος δεν παίρνει χαμπάρι και ασχολείται μόνο με το αν πρέπει να παντρεύονται οι γκέι ή όχι. Επίσης, σαν συμβουλή για τα παιδιά που πάνε Εράσμους ή όποιον πάει να ζήσει στο εξωτερικό: Έχετε κάποιους γιατρούς σε περίπτωση ανάγκης, μην περιμένετε τελευταία στιγμή να ψάξετε, γιατί, ίσως να μη μπορείτε. Ακόμη, είναι καλό να έχετε άτομα, στα οποία μπορείτε να στραφείτε, σε περίπτωση που συμβεί κάτι.
