Της Μαρίας Βέργου,
Η ευσυνείδητη κοινωνική και ανθρωπιστική δράση ενός ατόμου, καθώς και προσφορά βοήθειας και ενίσχυση ανθρώπων που το έχουν ανάγκη «μαρτυρά» πολλά για το ηθικό και πνευματικό του επίπεδο ως άνθρωπος και ως πολίτης σε μια κοινωνία που αντιμετωπίζει πολλά δεινά και δυσκολίες. Ζούμε σε μια κοινωνία που «νοσεί»… Ο πόνος και η δυστυχία των ατόμων που βιώνουν τον πόλεμο και την πείνα, τα επίπεδα εκμετάλλευσης και διακρίσεων που οξύνονται και πολλά κοινωνικά φαινόμενα, όπως το προσφυγικό ζήτημα, βρίσκονται σε έξαρση. Ο άνθρωπος του σήμερα από την άλλη πλευρά, «εστιάζει» στον εαυτό του και τις προσωπικές του ανάγκες, γεγονός που τον οδηγεί στην απάθεια σε κοινωνικό επίπεδο. Σε μια τέτοια κοινωνία, λοιπόν, που χαρακτηρίζεται από ιδιοτέλεια και ατομικιστικές αντιλήψεις, είναι απαραίτητο να αναλαμβάνονται πρωτοβουλίες από τον καθένα μας ξεχωριστά στο επίπεδο που είναι δυνατό και να αρχίσουμε να προσφέρουμε ανθρωπιστική βοήθεια και στήριξη, όπου χρειάζεται. Ο εθελοντισμός μπορεί να δώσει έμπνευση στους ανθρώπους και να τους προσφέρει ένα πιο ελπιδοφόρο αύριο.
Η επιθυμία για εθελοντική δράση και η ανάγκη για κοινωνική προσφορά «πηγάζουν» από τον άνθρωπο και «καλλιεργούνται» σταδιακά καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του, μέσω των αντιλήψεων, με τις οποίες έρχεται σε επαφή και ενστερνίζεται και μέσω των εμπειριών που τον «συνοδεύουν» και «σκιαγραφούν» σε έναν πολύ μεγάλο βαθμό τον χαρακτήρα, την ενσυναίσθηση του και τον τρόπο σκέψης του. Η αρχή των πάντων είναι η παιδική και εφηβική μας ηλικία και τα ερεθίσματα που λαμβάνουμε από το οικογενειακό, το σχολικό και το κοινωνικό μας περιβάλλον. Τα παραπάνω σχετίζονται άμεσα, λοιπόν, με την επίδραση που έχει η παιδεία στην καλλιέργεια της ανθρωπιστικής συνείδησης και στην επαφή με τον εθελοντισμό. Η διαρκής ενημέρωση του παιδιού για τη σύγχρονη πραγματικότητα και τις ανάγκες της κοινωνίας, η διοργάνωση και η συμμετοχή σε εθελοντικές δράσεις με προτροπή τον γονέων ή του σχολείου, η μύηση σε αξίες, όπως η αλληλεγγύη και η συμπαράσταση, αποτελούν την απαρχή «ανάπτυξης» εθελοντικού πνεύματος.
Μεγαλώνοντας και προχωρώντας τη ζωή μας η κοινωνική προσφορά αποτελεί πλέον προσωπικό ζήτημα του καθενός. Πολλοί μεγαλώνουμε και μαθαίνουμε να ξεχνάμε, να προσπερνάμε γεγονότα και ανθρώπους που ζητούν βοήθεια, να προχωράμε, χωρίς να κοιτάμε δίπλα μας. Αυτές οι παρωπίδες του «σκληρού» ανθρώπου που «εστιάζει» στο εγώ του «πηγαίνουν» την κοινωνία πίσω. Είναι, λοιπόν, σημαντικό να αντιληφθούμε το γεγονός ότι δεν είναι αρκετό να διδασκόμαστε θεωρία κατά την παιδική μας ηλικία, αλλά όσο μεγαλώνουμε τη «θεωρία» αυτή να την κάνουμε πράξη. Είναι μείζονος σημασίας να προσφέρουμε στο κοινωνικό σύνολο και ταυτόχρονα με τις πράξεις αγάπης και συμπαράστασης να προσφέρουμε στον εαυτό μας το αίσθημα της αγαλλίασης, της ηθικής ικανοποίησης και της πληρότητας.
Ο κόσμος, στον οποίον μεγαλώνουμε, είναι γεμάτος προσκόμματα και δύσβατους δρόμους, «γεμάτος» πόνο, πίκρα και αδικίες. Όλοι μας λοιπόν, πρέπει να «βάλουμε ένα λιθαράκι» και να δώσουμε ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο. Το χρωστάμε πρώτα στον εαυτό μας και μετά σε όλους τους ανθρώπους που υποφέρουν δίπλα μας. Αρκεί να σκεφτούμε ότι αύριο υπάρχει πιθανότητα να βρισκόμαστε στη δική τους θέση…
