Της Σόνιας Βαλαβανίδη,
Ο Άλκης Καμπανός και ο Μιχάλης Κατσούρης δεν είναι τα μοναδικά θύματα μιας μακράς λίστας δολοφονιών με πρωτοστάτες φερόμενους οπαδούς που μετατρέπονται σε στυγνούς δολοφόνους. Εγκληματικές ενέργειες οι οποίες χρησιμοποιούν το οπαδικό πνεύμα σαν μανδύα κάλυψης, φαίνεται να διαδραματίζονται στη χώρα μας από το 1983, με θύμα τον Άρη Δημητριάδη, δεκαοχτώ χρονών τότε. Σήμερα, σαράντα ένα χρόνια αργότερα, τίποτα δεν φαίνεται να έχει αλλάξει. Οι ανθρωποθυσίες συνεχίζονται με τον ίδιο ρυθμό, δίχως αυτό να απασχολεί σε βάθος την Κοινωνία.
Οι επιφανειακές προσεγγίσεις πολλές, οι γρήγορες λύσεις ακόμη περισσότερες, μα κανείς δεν συζητά το θέμα σε βάθος. Ποια είναι η αιτία που η οπαδική βία δεν εξαλείφεται στις μέρες μας; Ποια μέτρα λαμβάνει η Πολιτεία για να αποσοβήσει τα φαινόμενα αυτά; Αν λαμβάνονται μέτρα, γιατί δεν είναι αποτελεσματικά; Προφανώς, δεν θα μακρηγορήσω αναλύοντας λεπτομερώς τις αιτίες που οδηγούν σε αυτού του είδους τη βία και τη συσχέτισή αυτών με τους σημαντικότερους φορείς κοινωνικοποίησης. Δεν είναι αυτός ο σκοπός του άρθρου. Ωστόσο, είναι αδύνατον να μην αναφέρω, έστω σύντομα, πόσο σημαντικός είναι ο παράγοντας της οικογένειας για την ορθή ανάπτυξη της προσωπικότητας του παιδιού και για τη δημιουργία ενός προστατευτικού «πέπλου» που θα απορροφά τους εκάστοτε κραδασμούς. Πολλά παιδιά που συμμετέχουν σε επεισόδια βίας συνιστούν κινητούς φορείς θυμού. Επιπλέον, το εκπαιδευτικό σύστημα οφείλει να λειτουργεί συμβουλευτικά και ταυτόχρονα να πληροφορεί τα παιδιά για τους κινδύνους που εγκυμονεί η ανάμειξη τους σε τέτοιου είδους πράξεις και για το ποιες είναι οι ποινικές κυρώσεις που θα τους επιβληθούν.
Η αρμόδια Αρχή που υποχρεούται να ενσκήψει στο πρόβλημα αυτό και να το ξεριζώσει είναι το κράτος. Κατά καιρούς γίνονται προσπάθειες, δίχως όμως, ουσία και βάση για τον περιορισμό της αθλητικής βίας. Και τονίζω πως δίχως ουσία και βάση, γιατί οι κυβερνήσεις διαχρονικά, δεν εφάρμοζαν σκληροπυρηνικά μέτρα για την αποσόβηση του φαινομένου, μιας και πίσω από τέτοιες ενέργειες κρύβονταν ισχυρά οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα.
Η οπαδική βία σε μεγάλο βαθμό αναζωπυρώνεται με τη βοήθεια των αθλητικών ομάδων. Οι αθλητικές ομάδες, με τη σειρά τους, ξέρουν καλά να οχυρώνονται! Μια ακόμα προσπάθεια καταστολής γίνεται με το Νομοσχέδιο που κατατέθηκε από την Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Κεντρικός άξονας του Νομοσχεδίου, η τοποθέτηση καμερών στα γήπεδα και η εφαρμογή της ταυτοπροσωπίας. Η τοποθέτηση καμερών θα επιβαρύνει οικονομικά τις ομάδες, ενώ για τον τρόπο και τόπο εγκατάστασης θα λαμβάνεται υπόψιν η γνώμη της Πολιτείας. Απαραίτητη για την είσοδο των οπαδών στα γήπεδα θα είναι η ταυτοποίηση των ενήλικων θεατών, ενώ σε παιδιά κάτω των δεκαπέντε ετών την εποπτεία θα αναλαμβάνουν οι γονείς. Με αυτά τα μέτρα η Κυβέρνηση επιδιώκει να περιορίσει τις εκρήξεις βίας που έγιναν πια μάστιγα σε αθλητικές οργανώσεις. Ο έλεγχος μέσω καμερών και η ταυτοπροσωπία στόχο έχουν να λειτουργήσουν αποτρεπτικά σε κάθε είδους εγκληματική πράξη. Αν τα μέτρα αυτά, τελικά, θα εφαρμοστούν στο σύνολό τους και θα αποδώσουν, θα το δείξει ο χρόνος. Το σχέδιο νόμου υπερψηφίστηκε την 1η Φεβρουαρίου από τη Νέα Δημοκρατία, το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και την Πλεύση Ελευθερίας, ενώ «παρών» ψήφισαν Σπαρτιάτες, Ελληνική Λύση και ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Το Νομοσχέδιο καταψήφισαν το Κ.Κ.Ε., η Νέα Αριστερά και η Νίκη. Νωρίτερα την ίδια μέρα, ο Γιάννης Βρούτσης, αναπληρωτής Υπουργός Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού ανακοίνωσε πως η μέρα αυτή καθιερώνεται ως «Πανελλήνια Ημέρα Φιλάθλου».
Είναι σαφές ότι η βία που αναπτύσσεται στους κόλπους του Αθλητισμού μπορεί να παταχθεί εάν το κράτος φροντίσει να δράσει αποτελεσματικά. Τα μέτρα που έλαβε αποτελούν μια βάση, μα κρίνονται ελλιπή. Ο Αθλητισμός έχει «βαφτεί» με αίμα αθώων ανθρώπων και δεν μπορεί να εξυγιανθεί με αυτόν τον τρόπο.
