Της Γεωργίας Σκαμπελτζή,
Οι υποθέσεις με την «Κιβωτό του Κόσμου», αλλά και με τον «Άλλο Άνθρωπο» προκάλεσαν «μούδιασμα» σε μεγάλο μέρος της κοινωνίας, αγγίζοντας ακόμη και τα όρια της απογοήτευσης ή του θυμού. Το γεγονός ότι υπάρχουν διάφοροι οργανισμοί ή φορείς που επιτελούν έργο και προσφέρουν ό,τι μπορούν σε κοινωνικές ομάδες που βρίσκονται σε ανάγκη, μας οδηγεί πολλές φορές σε μια διαδικασία κατά την οποία δημιουργείται ένας «μύθος» γύρω από τα πρόσωπα που ηγούνται τέτοιου είδους προσπαθειών.
Όταν, όμως, έρχονται στο φως της δημοσιότητας στοιχεία τα οποία καταδεικνύουν ότι πίσω από την οποιαδήποτε προσφορά κρύβεται κάποιο άλλο κίνητρο, συνήθως εις βάρος άλλων, ξεκινά η «αποκαθήλωση» του εκάστοτε προσώπου. Τότε εισερχόμαστε σε μια διαδικασία κατά την οποία αμφισβητούμε την κρίση μας και απογοητευόμαστε. Η απογοήτευση προκύπτει, γιατί έχουμε θέσει ορισμένες προσδοκίες για κάποιους ανθρώπους, οι οποίες κάποια στιγμή διαψεύδονται. Αυτό συμβαίνει και τις τελευταίες μέρες με τον ιδρυτή της κοινωνικής κουζίνας «Ο Άλλος Άνθρωπος», Κωνσταντίνο Πολυχρονόπουλο, λόγω της δημοσιοποίησης των δραστηριοτήτων του.
Για άλλη μια φορά έχει προκληθεί σάλος στην κοινωνία, στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, καθώς, επίσης, και στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, όπου έχει ξεκινήσει ένα τηλεοπτικό και διαδικτυακό λιντσάρισμα. Η πηγή του θυμού και της οργής βρίσκεται στις πράξεις που έχουν καταγγελθεί ή στην κατάρρευση του ιδανικού της αλληλεγγύης για άλλη μια φορά; Είναι, δηλαδή, το αίσθημα της απογοήτευσης αυτό που οδηγεί στον θυμό και στην αποτύπωση μιας σκληρότητας απέναντι σε κάθε παρόμοια κίνηση;
Το αν ευσταθούν ή όχι οι καταγγελίες και αν έχει τελεστεί κάποιου είδους απάτη θα το κρίνουν τα αρμόδια όργανα. Για πολλοστή φορά, όμως, έχουμε μπει στη διαδικασία της «ακύρωσης» διάφορων προσωπικοτήτων από τη στιγμή που άνοιξε ο ασκός του Αιόλου και τα social media έχουν κατακλυστεί από χιλιάδες μηνύματα που καταφέρονται εναντίον του εκάστοτε ανθρώπου. Και ναι, πρέπει να είμαστε ενήμεροι και να παίρνουμε θέση στα όσα λαμβάνουν χώρα δίπλα μας, όμως πολλές φορές το κλίμα πολώνεται λόγω της τοξικότητας που επικρατεί εκεί.
Μπορεί, μέσω της εν λόγω υπόθεσης, να ακυρώθηκε η ελπίδα μας για έναν καλύτερο κόσμο άλλη μια φορά, μπορεί και όχι. Είναι στο χέρι όλων να μην αφήσουμε την απογοήτευση να μας καταβάλει και να «χτίσουμε» εκ νέου προσδοκίες για ό,τι μας κάνει καλύτερους.
