Της Ελένης Καραγιάννη,
Μήνες πριν, ένας ηλικιωμένος κύριος, μπροστά στην παλιά Βουλή, που αφοσιωμένος διάβαζε ένα κίτρινο φυλλάδιο, θα γινόταν η δική μου αφορμή να γνωρίσω τα παράξενα στοιχεία του Αθηναϊκού κέντρου. Το φυλλάδιο δεν ήταν κάτι άλλο απ’ την προωθητική ενέργεια κάποιων μπαντών για τη συναυλία τους στο θρυλικό An club των Εξαρχείων. Ως γνωστή μυθοπλάστης, στο μυαλό μου άκουσα ζωντανά τη συνομιλία του κυρίου με τον έφηβο εαυτό του να πανηγυρίζει στην ιδέα ότι υπάρχουν, ακόμη, παιδιά που μέσα σε όλα τα «όχι» της κοινωνίας στη metalcore-punk κουλτούρα, βρίσκουν τους λόγους να φωνάξουν «ναι»! Αποφάσισα να πάω σε αυτήν τη συναυλία και –αν και μόνη– πήρα μαζί μου όλους τους έφηβους που δεν μπορούν, πλέον, να νιώσουν την αδρεναλίνη της σκηνής και όλους τους σύγχρονους έφηβους που νιώθουν ότι δεν υπάρχει κανείς εκεί έξω να νιώθει ό,τι αυτοί.
Μουσική, πολύχρωμα led σε ένα αχανές μαύρο υπόβαθρο, piercing, μαύρα μπλουζάκια με αχτίδες φωτός, μακριά μαλλιά και μπύρες ήταν τα πρώτα ερεθίσματα που πήρα από τον χώρο του live. Εκεί, αναμεμειγμένη με ένα τόσο διαφορετικό από εμένα κόσμο, ένα τραγούδι με έκανε να νιώσω… οικεία. Κάποιοι φώναξαν ότι μέσα τους είχαν μεγάλο κενό και εγώ σταμάτησα να νιώθω τόσο μόνη. Ήταν οι Over9000 και, γράφοντας αυτό το άρθρο, ελπίζω να γίνω ό,τι έγιναν εκείνοι για εμένα: η είσοδος προς το διαφορετικό, το παράξενο, το ανοίκειο και το στιγματισμένο.
Over9000: Σκισμένα Παπούτσια στα στενά του Πειραιά
Τέσσερις ενήλικες σε εφηβικές μορφές και κάποια βαμμένα νύχια, μας προτρέπουν να νιώσουμε παιδιά σε μια εποχή που όλα απαιτούν ενήλικες ευθύνες. Μιχάλης, Πάνος, Γιάννης, Γιώργος. Τέσσερα από τα πιο συνηθισμένα ελληνικά ονόματα σε τέσσερα διαφορετικά, αλλά με κάποιο τρόπο ίδια μυαλά, που συνένωσαν την ανάγκη της δημιουργίας με την αποφασιστικότητα και, από το 2016, διεκδικούν τη δική τους θέση στην Αθηναϊκή μουσική σκηνή. Μια μπάντα με δικό της στίχο, δική της εικονογράφηση, δικό της μοντάζ και δική της μουσική, τραγουδά για τη δική της πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που για την ηλικία των 18-25 έχει έναν κοινό παρονομαστή: πώς από παιδί γίνομαι ενήλικας; Κανένας εμπορικός στόχος, παρά μόνο μια εφηβική κραυγή ελευθερίας, καμουφλαρισμένη με λίγες μελωδίες και πολύ αυθορμητισμό. Μεγαλώνοντας στην «επαρχιακή» πλευρά της Αθήνας, κάπου στον Πειραιά, χωρίς να εκλείπει το χάος της αστικής βοής, οι Over9000 βρήκαν μια ταυτότητα να τους ταιριάζει, ενώ, περιτριγυρίζονταν από ανθρώπους να τους κοιτούν περίεργα που είχαν μακριά μαλλιά. Γι’ αυτό, παρατηρούμε παρεΐστικα video clips και ανάλαφρο, με λανθάνον νόημα, στίχο, γιατί, δεν τραγουδούν για εμάς, αλλά… για αυτούς. Ο ένας για τον άλλον έγινε ο πρώτος φίλος, ο πρώτος θεατής, το πρώτο χειροκρότημα. Δεν τους ενδιαφέρει να πουλήσουν τρελά νούμερα, ούτε να φιλοξενηθούν σε κρύα ηχεία στα club. Θέλουν, απλώς, να γελούν ο ένας με τον άλλον και όλοι μαζί με την πραγματικότητα. Και μέσα σε αυτά, καμιά φορά, να μας υπενθυμίζουν ότι, όσο τρελό το παιδικό μας όνειρο, άλλο τόσο δικό μας. «Σκισμένα Παπούτσια», ιστορίες για τα «Χειρότερα Χριστούγεννα» και μερικές θεωρίες περί «Ζωντανών Νεκρών» μας καλούν να κλείσουμε τα μάτια και να γυρίσουμε στα γραμμένα με στυλό all-stars μας και στα παιδικά μας όνειρα.
Οι Chlorini μας υπόσχονται ότι Όλα είναι ΟΚ!
Σχεδόν τίποτα στον κόσμο μας δεν είναι ΟΚ και, ευτυχώς, γιατί αλλιώς δε θα είχαμε αυτήν την αστείρευτη ανάγκη ενασχόλησης με την τέχνη. Αλλά ο Στράτος, ο Μάνος και οι δύο Νίκοι επιλέγουν με τη μουσική τους να μας θυμίσουν πως μπορεί τίποτα να μην είναι εντάξει, αλλά αυτό είναι εντάξει! Με μια πρόχειρη ματιά, οι Over9000 και Chlorini μοιάζουν τόσο πολύ: δυνατοί ήχοι, ανεμελιά και παιδικότητα. Αλλά για τους ανθρώπους –σαν και εμένα– που δεν έχουν ιδέα από ένα συγκεκριμένο είδος μουσικής, το συναίσθημα είναι ο μόνος τρόπος διαχωρισμού των μουσικών και αυτό έχει μια ειδοποιό διαφορά στις δύο μπάντες. Οι Chlorini, πράγματι, σε παρασύρουν στην ουτοπία του «Όλα Οκέυ», σε κάνουν να δεις έναν κόσμο με πιο όμορφα χρώματα και, για λίγο, το πιστεύεις. Οι Over9000 σε γυρνάνε χρόνια πίσω, όταν εμείς, η generation Z, διαβάζαμε το «Ημερολόγιο ενός Σπασίκλα», βλέπαμε Nickelodeon και ακούγαμε Avril Lavigne. Οι πρώτοι είναι όντως νεαροί ενήλικες που δίνουν χαρούμενα vibes, οι δεύτεροι είναι η προσπάθεια των εφήβων Πάνου, Μιχάλη, Γιώργου, Γιάννη να ξεχάσουν την ενήλικη ζωή τους.
Αν θέλετε να νιώσετε «μικροί» ακούστε τους Kiss me Cleopatra!
Η μπάντα που με εξέπληξε περισσότερο, μιας και η metalcore είναι ένα είδος μουσικής στο οποίο έχω δώσει προσωπικό ban, καθώς από μικρή με τρόμαζαν οι δυνατοί ήχοι και οι εναλλασσόμενες εικόνες, είναι οι Kiss me Cleopatra. Έτσι, γνωριστήκαμε μέσω της διασκευής του «Μια φορά» του Κοργιαλά, και αν σε αυτό δεν εμπλεκόταν ο Μιχάλης από Over9000, πιθανόν να μην τους γνώριζα ποτέ (και αυτό δεν θα ήταν Οκέυ). Χρίστος, ναι με «ι», Κώστας, Βαγγέλης, Παντελής είναι η σύνθεση της μπάντας που, από το 2022, δηλώνει ευθαρσώς ότι ο μόνος στόχος της είναι να βγει εκτός μόδας ξανά το metalcore. Η μουσική τους θυμίζει παραγωγές εξωτερικού και, ταυτόχρονα, αναβλύζει μυρωδιές γειτονιάς. Τα τραγούδια τους μας προβληματίζουν αφήνοντάς μας να αναλογιστούμε πώς νιώθουν οι αληθινοί πιστοί αυτής της κουλτούρας βλέποντας το «σπίτι» τους να εμπορευματοποιείται.
Morphing Jar: Η grunge πλευρά της μουσικής σκηνής
Τρία παιδιά: Αντώνης, Μπίλυς, Νότης αποτελούν τη μελοποίηση του hashtag #grunge του εφηβικού μου Tumblr. Αν κάτι καλό έφερε ο COVID-19 και η καραντίνα του, ήταν η γέννηση των Morphing Jar: η απομόνωση δημιούργησε δημιουργία, έφερε στο φως τα σκοτεινά σημάδια της εφηβείας του Αντώνη και του Νότη, και ο Μπίλυς με το μπάσο του έδωσε στο «σκοτάδι» μουσική. Εντάξει, προφανώς και δε θα συμπεριληφθεί αυτή η συνέπεια σε καμία έρευνα για την επίδραση της καραντίνας, αλλά πάντα πρέπει να δίνουμε ένα νοητό χειροκρότημα στα παιδιά που, μέσα στις δυσκολίες, βλέπουν ευκαιρίες και μέσα στις ευκαιρίες, όνειρα! Τρεις ξεχωριστοί άνθρωποι, δύο μακριά μαλλιά και ένα κρανίο, μια μίξη θλίψης και ονείρου, δοσμένη με ηχηρές μουσικές και πολύ ταλέντο, μας προβληματίζει για το αν “We can have it all” και κατά πόσο, τελικά, αυτός είναι ο σκοπός. Προσωπικά, σκέφτηκα μια ελληνική μορφή των Linkin Park, αλλά με την «καταχνιά» των Evanescence, ωστόσο, η πλευρά του συγκροτήματος αναφέρει πιο στοχευμένες επιρροές μουσικών, όπως Nirvana, Alice in Chains, κ.ά. Οι Morphing Jar είναι μια ζωντανή απόδειξη ότι οι ιδέες που εκφράζονται ως πλάκα: «δε φτιάχνουμε μια μπάντα;», τελικά, γίνονται οι εξελίξεις μιας μουσικής δεκαετίας.
Θα μπορούσα να γράφω αδιαλείπτως για το συγκεκριμένο θέμα, αλλά, νομίζω, ότι οι περιορισμένες γνώσεις μου για αυτό το είδος μουσικής με συγκρατούν από την πολυλογία. Οι σκέψεις μου, ωστόσο, αναδύονται με κάποια ερωτήματα, που με ταλανίζουν καιρό: Ποιος επιβάλλει μουσικά πρότυπα και κλείνει απ’ έξω χιλιάδες πρωτότυπες φωνές; Πόσα εφηβικά ταλέντα δεν πέρασαν ποτέ το κατώφλι της απήχησης λόγω των κοινωνικών επιταγών; Σε ποια κοινωνία μπορούμε να μετακομίσουμε όσοι επιβιώσαμε από την εφηβεία μας λόγω της τέχνης; Ποιος θα πει σε αυτά τα παιδιά ότι, έστω και ένας άνθρωπος, πίστεψε λίγο παραπάνω στον εαυτό του και στον κόσμο ακούγοντάς τους; Πώς μπορώ να πω σε όλα τα παιδιά της γης να κάνουν τρελά όνειρα και μακροπρόθεσμους στόχους; Το να ακούσετε αυτές τις μπάντες, σίγουρα, δε θα σας δώσει απαντήσεις για τέτοιου είδους ερωτήματα, αλλά θα σας γεννήσει ακόμα περισσότερα. Αυτός, άλλωστε, είναι ο σκοπός της Τέχνης.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Over9000 band, instagram.com, διαθέσιμο εδώ.
- Chlorini band, instagram.com, διαθέσιμο εδώ.
- Kiss me Cleopatra, instagram.com, διαθέσιμο εδώ.
- Μorphing jar, instagram.com, διαθέσιμο εδώ.
- Εναλλακτικές μπάντες, rockway.com, διαθέσιμο εδώ.
