Της Γεωργίας Διπλού,
Βγαίνεις με νέους ανθρώπους, νέα άτομα στη ζωή σου. Μιλάς, γελάς και σκέφτεσαι πως έτσι πρέπει να είναι η ζωή, έτσι πρέπει να κυλά… Με ανούσιες κουβέντες και λόγια. Λόγια που όλοι γνωρίζουν ότι είναι απλές λέξεις, χωρίς κανένα απολύτως νόημα. Εξάλλου, ο άνθρωπος χρειάζεται φασαρία, για να ευτυχήσει, έτσι δε λένε;
Να που υπάρχει και η άλλη «πλευρά». Άτομα, λίγα μεν, τα οποία «γεμίζουν» τα κενά σου «στην εντέλεια». Ουσιαστικές συζητήσεις που έχουν ένα κάποιο νόημα και το νιώθεις. Λίγα άτομα που κάνουν τεράστια διαφορά σε έναν «γκρίζο» κόσμο. Η επικοινωνία είναι το παν, όχι τόσο με τη μορφή του κουτσομπολιού, αλλά με μια βαθύτερη έννοια, πιο ουσιαστική και αληθινή. Κοιτάω τα μάτια των δικών μου ανθρώπων και ξέρω πότε είναι και πότε δεν είναι καλά. Ωραία και θεμιτή η «άνευ λόγου» κουβέντα και η παράθεση προβλημάτων και ανησυχιών, το βάθος, όμως, κρίνεται στις λεπτομέρειες. Στο τέλος της ημέρας, είναι κρίμα να συζητάς με τους φίλους σου τις ζωές των άλλων, μόνο και μόνο, για να μην πάει χαμένος ένας καφές ή ένα ποτό.
Αφού εστιάσαμε στην πληρότητα που σου προσφέρει μια καλή και σταθερή φιλία, τώρα ας «ρίξουμε» τους προβολείς στη χημεία μεταξύ δύο ανθρώπων. Ερωτήσεις με νόημα και ουσία. Απάντηση στην απάντηση και όχι ακατάσχετη πολυλογία. Ερωτήσεις που όντως σε κάνουν να γνωρίζεις ουσιαστικά το άλλο άτομο. Μιλάμε για αγνή και απόλυτη εγκεφαλική χημεία και όχι εντυπωσιασμό βάσει εξωτερικών χαρακτηριστικών. Πόσο σπάνιο και πόσο ωραίο να συναναστρέφεσαι με ανθρώπους που λένε κάτι και σε εντυπωσιάζουν με το μυαλό και όχι με την εμφάνιση! Κλείνεις κινητά, social media, smart watches και απλά συγκεντρώνεσαι στον άνθρωπο που είναι απέναντί σου και έχει να σου προσφέρει κάτι ουσιαστικό.
Τι πιο ωραίο; Δύο νέοι άνθρωποι, δύο μπουκάλια μπύρες και ώρες ατελείωτης συζήτησης. Να περνάει η ώρα και ο χρόνος και να μην καταλαβαίνεις πώς έγινε αυτό. Ο άνθρωπος, που αξίζει, θα σε κάνει να αναλογιστείς μια, δυο, τρείς και δεκατρείς φορές. Η κουβέντα με έναν τέτοιον άνθρωπο δεν θα περάσει στα «αζήτητα», αλλά θα «ταλανίζει» το μυαλό του άλλου αρκετά. Ζούμε στις εποχές που το πληκτρολόγιο «παίρνει φωτιά» και όχι τα λόγια. Όταν βρεις αυτόν που θα γελάς μαζί του και εκτός οθόνης —τόσο όσο δείχνεις στην οθόνη— τότε κάτι καλό πάει να γίνει. Κάνε μια προσπάθεια! Κάτι μικρό, που μπορεί να χτίσει κάτι όμορφο.
Σκέφτομαι να κλείσω το εν λόγω άρθρο με την ιστορία του «Έρωτα και της Ψυχής». Περιληπτικά, η ιστορία είναι η εξής: Η Ψυχή ήταν μια πανέμορφη πριγκίπισσα που την ήθελαν όλοι. Η Αφροδίτη, ζηλεύοντας την ομορφιά αυτή, ήθελε να την ταπεινώσει. Ζήτησε από τον Έρωτα να την κάνει να ερωτευτεί τον πιο άσχημο του κόσμου όλου. Μόλις την είδε, όμως, τον τράβηξε η γλυκύτητα και η ομορφιά της. Την πήρε σε ένα χρυσό παλάτι. Τον αγαπούσε, χωρίς να τον έχει δει. Χωρίς πολλές λεπτομέρειες, ένα βράδυ τον είδε που κοιμόταν. Ο Έρως, απογοητευμένος που τον παράκουσε, απομονώθηκε και η Αφροδίτη υπέβαλλε το νεαρό κορίτσι σε επίπονες δοκιμασίες. Ο Έρως τη λυπήθηκε και κατάλαβε την αγάπη που τρέφει γι’ αυτόν η κοπέλα. Αφότου ζήτησε την άδεια του Δία, την παντρεύτηκε. Η απόλυτη αποτύπωση της ιστορίας αυτής προέρχεται από το κλασικιστικό έργο του Antonio Canova. Το έργο είναι βασισμένο στις αρχές της αναπαράστασης του ανθρώπινου σώματος από τον Πραξιτέλη και από τις επιρροές του 18ου αιώνα. Φιλοξενείται στο Μουσείο του Λούβρου στο Παρίσι.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- Έρωτας και Ψυχή: Η πιο συγκλονιστική ιστορία αγάπης όλων των εποχών, postmodern.gr, Διαθέσιμο εδώ
