Του Ηλία Βασιλειάδη,
Το «σαράκι» της αρθρογραφίας είναι μέγιστον απόσπασμα από τις έγνοιες της ζωής. Ανεξίτηλο και χαραγμένο στα «κιτάπια» της καρδιάς. Χορός μυστικός κάτω από τη λάμπα της γραφής. Σκέψεις λύπες αναμνήσεις χωρατά είναι ένα ξέφρενο πάρτι μέσα σε εκείνο το κλειστό κλουβί που λέγεται μυαλό. Εκείνη η ασταμάτητη ροή γεγονότων που θέλει να ξεπηδήσει από τα έγκατα της ψυχής σου. Μέγας εξομολόγος η αρθρογραφία. Βιωματική και ανεπανάληπτη εικόνα μιας λυπημένης ψυχής που βοά και στενάζει. Εκείνο το ημερολόγιο που έρχεται να γεμίσει με τη σκοτεινιά της καθημερινότητας. Μια επιθυμία για μια κουβέντα με εκείνο το μικρό παιδί που κρύβεται μέσα μας και αποζητά την προσοχή των γονιών του και μια ζεστή αγκαλιά.
Η αρθρογραφία μας υπενθυμίζει το σκληρό και απόμακρο πρόσωπο της καθημερινότητας που μας διασπά σε μικρά κομμάτια και εμείς καλούμαστε να τα συναρμολογήσουμε. Καθημερινότητα δύσκολη και τραχιά, γεμάτη έγνοιες και σκοτούρες. Όλα αυτά που ζούμε και καλούμαστε να τα μοιραστούμε. Βιώματα κοινά που πολλές φορές είναι η αγκαλιά που ζητά κάποιος μέσα στο κρύο της ζωής.
Ο πρίγκιπας αυτού του παραμυθιού γεννήθηκε μια φθινοπωρινή μέρα κάποιας άγνωστης εποχής με αυτήν την πετριά ήδη από τα σπλάχνα της μητέρας του. Η πένα του ήταν η μικρή κόρη και η καλύτερη φίλη που ήταν αγγελιοφόρος και συμπαραστάτης. Στα χρόνια της ζωής, τα απωθημένο της γραφής έγινε μια ασβέστη φλόγα που ζέσταινε το κρύο της καρδιάς του, μα συνάμα έκαιγε την ίδια του την ύπαρξη. Ήδη από μικρό παιδί έγραφε και έγραφε. Έσβηνε και έσβηνε προσπαθώντας να γράψει τα μικρά του παραμύθια της ζωής. Ένα ανθολόγιο καλά κρυμμένο μέσα στις σελίδες της ζωής του. Μεγάλωσε με τη συντροφιά της πένας του που ήταν και είναι η καλύτερη συμπαραστάτρια του. Αυτό το βήμα ζωής ήταν ένα ξεκίνημα ενός ανέλπιστου τέλους που με την σειρά του τελειώνει και αυτό. Διαρκείς κύκλοι που έρχονται και κλείνουν και ξαναέρχονται μέσα στο ρου της ζωής. Αυτή η πορεία ήταν η καλύτερη παρέα σε ένα σκληρό κύκλο ζωής και ένα αίσθημα ανακούφισης. Τα τελευταία χρόνια, νομίζω, όλοι μας ζήσαμε πολλά και πρωτόγνωρα πράγματα. Αλλά το μεγαλύτερο πράγμα που νιώσαμε ήταν ο φόβος. Μα, η ζωή δεν θέλει φόβο, αλλά μια αίσθηση κατάκτησης μικρών στόχων που θα γίνουν παζλ αναμνήσεων και θα μας κρατούν συντροφιά στο πέρασμα των χρόνων.
Ευχαριστώ όλους αυτούς τους ανθρώπους που άκουσαν τα μικρά μου παραμύθια και κρατήσαμε μια συγκινητική σχέση. Μα ο πρίγκιπας κουράστηκε και αποφάσισε αποκαμωμένος να αποσυρθεί στην ερημιά του εαυτού του για να μπορέσει να προχωρήσει. Φαίνεται η μοίρα να του επιφυλάσσει μακρύ ταξίδι. Μαζί του θα έρθει και η μικρή του φίλη, η πένα. Θα χαθεί και αυτή μαζί του στα πέρατα του κόσμου μακριά από τους δράκους των παραμυθιών. Θέλω να έχω εκείνη την πίστη, ότι ο μικρός ήρωας μας αποτέλεσε στήριγμα στα δύσκολά σας. Ότι αισθανθήκατε εκείνο το χέρι που σας δίνει μια αγκαλιά ανακούφισης. Όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν και τα παραμύθια είναι να λέγονται και να διδάσκουν. Σήμερα, κρυφά από τον ήρωα μας η μικρή του πένα αποφάσισε να αφήσει ένα γράμμα ευγνωμοσύνης προς όλους. Μια μικρή ιστορία ενός απωθημένου που τείνει να γίνει πεπρωμένο στο «ρου» της ιστορίας.
