Της Άννας-Νικολέτας Γρίβα,
Θα περίμενε κανείς ότι, εν έτει 2024, η ανθρωπότητα θα είχε εμπεδώσει την έννοια του γόνιμου διαλόγου και τη χρησιμότητά της, ιδίως, όταν συζητώνται θέματα πολιτικά. Και όμως, η έννοια αυτή φαίνεται να «απουσιάζει» από την καθημερινότητα πολλών, στους οποίους, δυστυχώς, ανήκουν και πολλοί νέοι. Οποιοσδήποτε Έλληνας φοιτητής διαθέτει λογαριασμό στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, είναι πολύ πιθανό, με αφορμή το «χοτ» θέμα του τελευταίου μήνα, το νομοσχέδιο περί των Ιδιωτικών Πανεπιστημίων, να έχει έρθει αντιμέτωπος με ανώνυμες δημοσιεύσεις σε φοιτητικές σελίδες, όπου εκφράζονται… διάφορες απόψεις, διόλου πολιτισμένα.
Την ιδιότητα των ατόμων αυτών, που βρίσκουν το θάρρος να εκφράσουν τις απόψεις τους με τρόπο υβριστικό και ανώνυμο, πίσω από μια οθόνη, μακριά απ’ τον κίνδυνο του διαλόγου με άλλα άτομα, εκφράζει, θεωρώ, καλύτερα ο αγγλικός όρος “keyboard warrior”. Οι μαχητές, λοιπόν, αυτοί του πληκτρολογίου, εκμεταλλεύονται την προστασία που παρέχει η ανωνυμία και δημοσιεύουν σχόλια επί των πολιτικών —και όχι μόνο— τεκταινόμενων, βρίζοντας και χρησιμοποιώντας χυδαίο λεξιλόγιο και χαρακτηρισμούς, όπως «φασίστας» και «ναζιστής», εναντίον των συμφοιτητών τους, που τολμούν να έχουν την αντίθετη γνώμη. Αυτό, φυσικά, υπονομεύει κάθε πιθανότητα διαλόγου που θα μπορούσε να υπάρξει μεταξύ των φοιτητών, αφού αυτός που συμμερίζεται την άποψη της μειοψηφίας φοβάται πλέον να μιλήσει. Φυσικά, όμως, ο διάλογος «πυρπολείται» καθημερινά με πολλούς ακόμη τρόπους, με κυριότερο, βεβαίως, το κλίμα που επικρατεί στις φοιτητικές γενικές συνελεύσεις. Οξύμωρο, θα έλεγε κανείς, αφού οι συνελεύσεις αυτές θα έπρεπε να έχουν στόχο τη συζήτηση και, τελικά, την ψήφιση ενός πλαισίου που εκφράζει την πλειοψηφία των φοιτητών κάθε σχολής.
Αυτό, βεβαίως, δεν θα μπορούσε να απέχει πιο πολύ από την πραγματικότητα, αφού στις συνελεύσεις των περισσότερων σχολών, όπως γίνεται και τις ημέρες αυτές, μπορεί να υπάρχει το δικαίωμα έκφρασης μιας άποψης —με την κατακραυγή που θα ακολουθήσει—, αλλά, δυστυχώς, δε συνοδεύεται πάντα από το δικαίωμα της υποστήριξης της άποψης αυτής με την ψήφο. Δεν υπάρχουν πλαίσια που να υποστηρίζουν και τις δύο αντίθετες απόψεις, με αποτέλεσμα ο φοιτητής να αναγκάζεται να ψηφίσει είτε το πλαίσιο, με το οποίο διαφωνεί, είτε λευκό, αφού το να κατεβάσει πλαίσιο ως ανεξάρτητο μέλος του φοιτητικού συλλόγου, χωρίς καμία προηγούμενη προετοιμασία ή υποστήριξη από παράταξη, είναι μάταιο.
Επίσης, σημαντικό είναι να σημειωθεί ότι και να μη συνέβαιναν τα παραπάνω, η έλευση «εξωσχολικών» ατόμων στις συνελεύσεις της κάθε σχολής, αλλά και η ακύρωση του αποτελέσματος των συνελεύσεων που δε συμφωνεί με τις απόψεις ορισμένων, αποτελεί συχνό φαινόμενο. Αυτά, σε συνδυασμό με τα φαινόμενα βίας που έχουν σημειωθεί, αλλά και την ψήφιση πλαισίων εν απουσία απαρτίας, υπονομεύουν πλήρως τον θεσμό της συνέλευσης και σκοτώνουν, περαιτέρω, την οποιαδήποτε ευκαιρία υπάρχει για γόνιμο διάλογο. Ελπίζω η κατάσταση που επικρατούσε στα φοιτητικά χρόνια των γονιών μου, και συνεχίζει να υφίσταται δυναμικά, να μη «διαιωνιστεί».
