Του Θανάση Μάριζα,
Δεν έχει υπάρξει χειρότερη περίοδος στον 21ο αιώνα, για να είσαι Συντηρητικός στο Ηνωμένο Βασίλειο. Η επί –σχεδόν– 14 συναπτά έτη (!) κυριαρχία τους δείχνει όχι απλώς να φτάνει στο τέλος της, αλλά να καταρρέει και ολοκληρωτικά στην πορεία. Έπειτα από τις πολύκροτες περιπέτειες του Boris Johnson και την ολοτελώς αποτυχημένη προσπάθεια (η οποία κράτησε 50… ολόκληρες ημέρες) της Liz Truss να προσφέρει την οποιαδήποτε σταθερότητα, το Κόμμα ετοιμάστηκε, επιτέλους, να αφήσει έναν «αναστεναγμό ανακούφισης», με την άνοδο του Rishi Sunak.
Ο τελευταίος φαινόταν να διαθέτει, στα χαρτιά τουλάχιστον, όλα τα απαραίτητα προσόντα ενός μοντέρνου και ελκυστικού συντηρητικού ηγέτη: νέος (ειδικά για τα στάνταρ της πολιτικής) σε ηλικία, με εντυπωσιακές σπουδές σε κορυφαία πανεπιστήμια, πολύ καλή πορεία σε όλα τα επίπεδα του Κόμματος, κορυφωμένη με υπουργική εμπειρία και, φυσικά, αλλοδαπή καταγωγή. Ο Sunak, θεωρητικά πάντα, προσωποποιούσε την πεπατημένη της ανάδειξης από το «τίποτα» και το στερεότυπο του «καλού και σκληρά εργαζομένου» μετανάστη. Τι πήγε, λοιπόν, τόσο στραβά;
Για αρχή, το ουσιαστικό πρόβλημα δεν βρισκόταν στο ακρόπρωρο του πλοίου, αλλά στον αέρα που ωθούσε τα μεταφορικά του πανιά. Το Brexit, παρουσιαζόμενο ως το “magnum opus” της Κυβερνήσεως Johnson, κατέληξε να αποτελεί όχι απλώς πυροβολισμό στο πόδι, αλλά οριακή απόπειρα «πολιτικής αυτοκτονίας». Αντί ο Sunak να μάθει από τα λάθη του πραγματικού προκατόχου του (η θητεία της Truss δεν αρκούσε ούτε για… ξενάγηση στο νούμερο 10 της Downing Street), αποφάσισε να ποντάρει μεγάλο μέρος των πολιτικών του «μαρκών» σε ένα τόσο ηχηρό όσο και ευτελές εγχείρημα: τη μεταναστευτική συμφωνία με τη Ρουάντα, περί απέλασης μεταναστών στην τελευταία.
Κι ενώ η βρετανική Κυβέρνηση προετοιμάζεται μέσω χαριτωμένα οργουελικών κινήσεων, όπως την ενοικίαση υποστέγων και ατράκτων αεροπλάνων, ώστε οι υπεύθυνοι ασφαλείας να εξασκηθούν στην εξαναγκαστική τοποθέτηση απελαθέντων μεταναστών σε πτήσεις επιστροφής, ο Paul Kagame, Πρόεδρος της ανωτέρω αφρικανικής χώρας, άρχισε να «αλλάζει τροπάρι». Η ψυχρή απροθυμία του Kagame να συνεχίσει τις πολυκαιρισμένες διαπραγματεύσεις, σε συνδυασμό με την εσωτερική ανταρσία ορισμένων σημαινόντων Συντηρητικών, σημαίνει πως το ζήτημα πλησιάζει επικίνδυνα στο να αποδειχθεί αντίστοιχο του Brexit, για τον Sunak. Μόνο που, αυτή τη φορά, η μόνη έξοδος θα είναι του ιδίου, από την εξέχουσα καρέκλα της βρετανικής πολιτικής.
Το υπόλοιπο Κόμμα δεν τα πάει ιδιαιτέρως καλύτερα. Μέσα στην επικρατούσα ατμόσφαιρα αβεβαιότητας και επικείμενης εκλογικής ήττας, πολλοί το θεώρησαν σοφότερο να εγκαταλείψουν το «πλοιάριο», προτού αυτό υπερχειλίσει με νερό και βυθιστεί. Τουλάχιστον 50 βουλευτές έχουν δηλώσει πως δεν σκοπεύουν να συμμετάσχουν στις επερχόμενες εκλογές, κάτι που αποδυναμώνει σημαντικά το κομματικό ανθρώπινο δυναμικό, ειδικά και σε συνδυασμό με τις προαναφερθείσες παραιτήσεις. Όσοι επιλέγουν να μείνουν και υψώνουν χαρακτηριστικά τη φωνή τους, σε μια ύστατη απόπειρα αποφυγής του αναπόφευκτου, είναι κι εκείνοι που μάλλον δεν θα είχαν καμία πολιτική ελπίδα αλλού.
Πιο συγκεκριμένα, η Υπουργός Πολιτισμού, Lucy Frazer, γελοιοποιήθηκε επανειλημμένως στους τηλεοπτικούς δέκτες, επιχειρώντας μια «σταυροφορία» έναντι του «αριστερού» BBC. Αντίστοιχα, η Συντηρητική υποψήφια για τη δημαρχία του Λονδίνου, Susan Hall, ομολόγησε την άγνοιά της σε βασικά καθημερινά θέματα, όπως το κόστος ενός εισιτηρίου λεωφορείου στην πόλη, την οποία επιθυμεί να διοικήσει. Τέλος, το πολυετές μέλος των Συντηρητικών και πρώην υψηλόβαθμη Υπουργός, Thérèse Coffey, φάνηκε να πιστεύει πως η Ρουάντα και το Κιγκάλι είναι δυο ξεχωριστές κρατικές οντότητες (το δεύτερο είναι πρωτεύουσα του πρώτου). Ποιος μπορεί, λοιπόν, να κατηγορήσει τον (κατά τ’ άλλα Δικτάτορα) Kagame, εάν δεν επιθυμεί να έχει καμία πολιτική σχέση με τα εν λόγω πρόσωπα;
Ύστατο «καρφί» στο μεταφορικό φέρετρο της Κυβέρνησης Sunak αποτελεί η (έως τώρα) ευρύτερη σε διάσταση και αναλυτικότερη σε αποτελέσματα δημοσκόπηση, που προβλέπει μια ολική ήττα για τους Συντηρητικούς. Ακόμα και παραδοσιακά τους προπύργια, όπως η κεντρική / βόρεια Αγγλία και το Λονδίνο, φαίνεται να τους εγκαταλείπουν, πάντα βάσει της συγκεκριμένης απεικόνισης των χειρότερών τους εκλογικών φόβων. Τα «φαντάσματα» των εκλογών του 1997, που είχαν αποτελέσει την εκκίνηση μιας δεκατριετούς Κυβέρνησης από το Εργατικό Κόμμα, έχουν ήδη αρχίσει να «στοιχειώνουν» τους Tories.
Ως εκ τούτου, το καίριο ερώτημα παραμένει: θα καταφέρει ο Sunak να αλλάξει πορεία στο καταστροφικότερο κεφάλαιο του κόμματος και, κατ’ επέκταση, της δικής του πολιτικής κληρονομιάς ή έχει ήδη εγκαταλείψει το «πηδάλιο», αφήνοντας το «πλοίο» του να προσκρούσει στο αναμενόμενο «κόκκινο» παγόβουνο;
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Tory MPs are too busy saving their skin to save Rishi Sunak’s, Politico, διαθέσιμο εδώ
- The Tories send in the clowns, and bashing the BBC has never been so laughable, The Guardian, διαθέσιμο εδώ
- It’s the latest episode of The Tories – and it makes Squid Game look like the Brownies, The Guardian, διαθέσιμο εδώ
- Tories facing 1997-style general election wipeout, The Telegraph, διαθέσιμο εδώ
