Της Κατερίνας Ζευγίτη,
Οι καλοκαιρινές διακοπές με τα παγωτά και τις βουτιές «έφυγαν» κι «έδωσαν» τη θέση τους σε ένα Φθινόπωρο λίγο διαφορετικό από τα υπόλοιπα. Εκείνο το Φθινόπωρο τα παιδιά αντί να ετοιμάζουν τη λίστα με τα σχολικά είδη εξακολουθούσαν να παίζουν με τους φίλους τους, να βγάζουν φωτογραφίες και να είναι ανέμελα. Περπατούσαν στους δρόμους της πόλης, δίχως έγνοιες και άγχος, ψάχνοντας παιχνίδια, για να περάσουν τον χρόνο τους ήρεμα στο σαλόνι με τους δερμάτινους καναπέδες. Έτσι, οι καταστηματάρχες είχαν στολίσει τις βιτρίνες τους με λουλούδια και μπαλόνια, προκειμένου να τις δουν οι μαθητές και να αγοράσουν όσα περισσότερα παιχνίδια μπορούσαν.
Ένα βράδυ όλα τα παιχνίδια ήταν «φοβισμένα» και «συζητούσαν» μεταξύ τους, διότι την επόμενη μέρα, θα άνοιγαν οι πύλες και θα έμπαιναν οι «εισβολείς». Ήταν «τρομαγμένα», γιατί μόλις τα άρπαζε ένα παιδικό και απαλό χεράκι, δεν θα «είχαν» πολλές μέρες ζωής στη διάθεσή τους. Όλα, εκτός από μια πορσελάνινη μπαλαρίνα με αγγελικό πρόσωπο, η οποία δεν ήταν «ανήσυχη». Αντιθέτως, ήταν πολύ «χαρούμενη» και «ανυπομονούσε» να «ζήσει» σε ένα σπίτι, όχι σε σκονισμένα ράφια. Το ίδιο απόγευμα, καθώς «κοιτούσε» τον πασπαλισμένο από αστέρια ουρανό «είχε» ένα καλό προαίσθημα και «πίστευε» ότι το παιδάκι που θα τη «διάλεγε», θα της «φερόταν» όμορφα και θα την πρόσεχε. Ξημέρωσε… η ώρα περνούσε και οι μαθητές είχαν βγει για ψώνια με τους γονείς τους, κάποιοι ήταν μόνοι και άλλοι με τους συμμαθητές τους. Έτσι, λοιπόν, μπήκε ένα αγόρι στο μαγαζί, όπου ζούσε το κορίτσι και κοίταζε γύρω του, για να διαλέξει μια κούκλα. Αφού έψαχνε, την είδε και την κοιτούσε προσεκτικά, επειδή του άρεσε αυτό το παιχνίδι και το ήθελε κοντά του. Η μικρή κούκλα δεν μίλησε, τον κοίταζε κι αυτή και τα μάτια της «έλαμπαν» από χαρά. Ήθελε κι η ίδια να τον «ακολουθήσει». Και το έκανε. Όμως, για αυτόν δεν ήταν πάρα ένα κομμάτι από πορσελάνη, ένα άψυχο πλάσμα, το οποίο έσπασε σε χίλια μικρά κομματάκια και το πέταξε, αφού βαρέθηκε.
Όχι… οι άνθρωποι δεν είμαστε «παιχνίδια», έχουμε συναισθήματα, πονάμε, όταν μας «τσακίζουν» τη ψυχή. Δεν είμαστε μια κούκλα στη βιτρίνα, με την οποία μπορεί να παίζει κάθε κακομαθημένο παιδάκι! Όλοι αξίζουμε μια όμορφη ζωή. Ηλιόλουστα φθινοπωρινά πρωινά, «γαλήνια» δειλινά και όνειρα αληθινά. Αν δε μπορείς να είσαι «χαμόγελο», «χέρι», «δάκρυ» και «αγκαλιά» σε έναν άνθρωπο… γίνε «ησυχία» και μην τον ενοχλείς!
