Της Γεωργίας Διπλού,
Την έλεγαν Γεωργία. Ήταν 41 χρονών. Είχε ένα παιδί 13ων ετών και κυοφορούσε το 3ων μηνών έμβρυο της. Δολοφονήθηκε βάναυσα από τον σύζυγό της, ο οποίος έβγαινε στα κανάλια και ζητούσε με δάκρυα να βρεθεί… Άσχημο ποδαρικό για μια νέα χρονιά. Διπλό το έγκλημα, μάνα και παιδί. Δεν θέλω να θίξω ζητήματα βιοηθικής για το αν το έμβρυο θεωρείτο ολοκληρωμένος άνθρωπος. Είχε αποφασίσει να το φέρει στον κόσμο. Αυτός ο «άνδρας» σκότωσε τη γυναίκα και το αγέννητο παιδί του. Τέλος. Στο μυαλό μου τα πράγματα είναι πολύ απλά. Θες έναν άνθρωπο, τον διεκδικείς, είστε μαζί. Όταν θες κάποιον, θες να είναι καλά. Χαίρεσαι με τη χαρά του και λυπάσαι με τη στενοχώρια του. Υποφέρεις, όταν νιώθεις ότι μπορεί να μην είναι καλά. Θεωρητικά, μάλιστα, όταν ο άνθρωπος που «αγαπάς» κουβαλάει ένα κοινό σας πλασματάκι, τον αγαπάς πιο πολύ και από τη ζωή σου.
Επιλέγεις να είσαι με έναν άνθρωπο, όχι επειδή δεν αγαπάς εσένα ή επειδή δεν έχεις αυτοπεποίθηση ή το οτιδήποτε. Επιλέγεις να είσαι με έναν άνθρωπο, γιατί έχεις φτάσει σε τέτοιο σημείο αποδοχής του «είναι» σου, που θες να δώσεις αγάπη και σε κάποιον άλλον. Αυτό το είδος αγάπης που μπορεί να βλέπει τα ελαττώματά του και να τα χαίρεται. Αυτό το είδος που το άτομο απέναντι σου «λατρεύει» τις ατέλειές σου και εσύ τις δικές του. Ένα «βαθύ» δέσιμο, όσο και αν κρατήσει. Δεν μπορεί ούτε καν να φτάσει η λογική μου και η σκέψη μου στο πώς δολοφονείς έναν άνθρωπο, αφαιρείς μια ζωή και μετά θάνατον τη «βανδαλίζεις», τοποθετώντας τη σε ένα μπαούλο.
Ας αναλύσουμε λίγο σε αυτό το σημείο την ιστορία της Μέδουσας και την ευτέλεια της γυναικείας υπόστασης. Ο πρώτος που ασχολήθηκε με την ιστορίας της Μέδουσας ήταν ο Οβίδιος στο έργο του «Μεταμορφώσεις» τον 8ο αιώνα π.Χ. Η Μέδουσα ήταν μια πανέμορφη κοπέλα με υπέροχες μπούκλες. Ήταν θνητή, ενώ οι αδελφές της ήταν οι γνωστές Γοργόνες. Μια οπτασία, η οποία τράβηξε το ενδιαφέρον ενός Θεού. Στο μυαλό μας ευθύς αμέσως έρχεται ο Δίας, αλλά όχι σε αυτή την περίπτωση. Οι προβολείς πέφτουν στον Ποσειδώνα, τον Θεό της Θάλασσας. Τη βίασε, λοιπόν, στον ιερό ναό της Αθηνάς. Για τη βλασφημία αυτή, η Αθηνά έκανε τη Μέδουσα ένα τέρας. Οι κάποτε τέλειες μπούκλες της αντικαταστάθηκαν από φίδια. Η κατάρα αυτής; Να πετρώνει όποιον την κοιτάζει κατάματα. Ας μη λησμονήσουμε και τον μύθο του Περσέα. Η Μέδουσα, λοιπόν, έγινε συνώνυμο της φρίκης σε δύο μύθους που έχουν ως επίκεντρο τον ήρωα-άντρα.
Φτάνοντας στο τωρινό 2024… Ο γυναικοκτόνος-ανθρωποκτόνος δεν ξύπνησε μια μέρα και είπε «Εγώ σήμερα θα σκοτώσω τη σύζυγο μου». Ξεκινάει από μια φωνή… «δεν θα το ξανά κάνει με αγαπάει…» Συνεχίζει με ένα χαστούκι… «Εγώ τον έφτασα στα άκρα του, από αγάπη το κάνει…» Τέρμα! Έχουμε φωνή και δύναμη. Οτιδήποτε και αν συμβεί, θα κατηγορηθεί και θα «πληρώσει» τις συνέπειες η γυναίκα. Όσο λυπηρό και αν ακούγεται, καλύτερα να σε φοβούνται παρά να σε θεωρούν άβουλο ανθρωπάκι. Ο κόσμος είναι άσχημος και, ιδίως, για τις γυναίκες. Χρειάζεται τόλμη, θράσος και τσαγανό. Στο πρώτο σημάδι φεύγεις μακριά, άσε τους συναισθηματισμούς και την αγάπη. Φύγε προτού γίνεις ένα παρελθόν, το οποίο συγκλονίζει ένα έθνος.
Είναι ωραία η αγάπη και όλες θέλουμε να τη ζήσουμε κάποια στιγμή, ΑΛΛΆ ποτέ εις βάρος της ψυχικής και σωματικής μας υγείας.
