Του Γιώργου Σαλπιγγίδη,
Νερό, η ζωοδόχος πηγή που κρατά ζωντανά τα έμβια όντα, που δροσίζει τον κόσμο τις καυτές μέρες, που εξαγνίζει και καθάρει όσους το έχουν ανάγκη. Ένα στοιχείο απαραίτητο για τη ζωή, που ευτυχώς βρίσκεται σε αφθονία στον πλανήτη μας, αποτελώντας, μάλιστα, και στοιχείο που τον χαρακτηρίζει –καθώς η Γη αποκαλείται από πολλούς και ως «Μπλε πλανήτης». Άλλωστε, μην ξεχνάμε πως από την πρώτη στιγμή της σύλληψής μας βρισκόμαστε σε ένα υγρό περιβάλλον στην κοιλιά της μητέρας μας, όπου για 9 μήνες κολυμπάμε εκεί με ζωηρό τρόπο, ενώ στις μέρες μας μερικά από τα μεγαλύτερα μαιευτήρια επιλέγουν να βάζουν τις μητέρες να γεννήσουν μέσα στο νερό, έτσι ώστε να μην είναι μεγάλο το σοκ που θα υποστεί το έμβρυο, όταν θα έρθει στον κόσμο.
Το κολύμπι, λοιπόν, φαίνεται πως είναι μέσα στο DNA του ανθρώπου, με πολλούς να το αναπτύσσουν ιδιαίτερα και στη μετέπειτα ζωή τους. Αφορμώμενο από την επαφή του ανθρώπου με το νερό, το μυθιστόρημα της Τζούλι Οτσούκα Κολυμπώντας (πρωτότυπος τίτλος The Swimmers), που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πατάκη, σε μετάφραση του Θωμά Σκάσση, ασχολείται με μια υπόγεια πισίνα, στην οποία οι τακτικοί επισκέπτες της, όταν πηγαίνουν για να κολυμπήσουν, φαίνεται πως αποκόπτονται από τον έξω κόσμο, αφήνοντας πίσω τους τα προβλήματα της καθημερινότητας.
Η συγγραφέας, τώρα, με καταγωγή από την Ιαπωνία γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Καλιφόρνια, και σήμερα ζει στη Νέα Υόρκη. Στα πρώτα χρόνια της ζωής της ασχολήθηκε με τη ζωγραφική, ενώ στα τριάντα της έπιασε και τη συγγραφική πένα, εκδίδοντας το 2002 το When the Emperor Was Divine και έντεκα χρόνια αργότερα –το 2013– το The Buddha in the Attic, τα οποία άγγιξαν τους αναγνώστες ανά τον κόσμο. Στην πορεία της έχει λάβει αρκετές διακρίσεις και βραβεία, ενώ το Κολυμπώντας τιμήθηκε με το Andrew Carnegie Medal for Excellence in Fiction.
Γυρνώντας στο έργο, βλέπουμε στην αρχή να μας παρουσιάζει το μέρος όπου βρίσκεται η υπόγεια πισίνα, την οποία επιλέγουν άνθρωποι όλων των ηλικιών και των κοινωνικών στρωμάτων για να αποδράσουν από την πνιγερή επιφάνεια. Αρχίζει, λοιπόν, με έναν περίτεχνο τρόπο να μας εντάσσει σταδιακά στον κόσμο της πισίνας, αναφέροντας, μεταξύ άλλων, τους κανόνες που πρέπει να ακολουθεί, τα είδη των κολυμβητών, τον διαχωρισμό των διαδρόμων κολύμβησης, αλλά και μερικά από τα τακτικά μέλη αυτής της μεγάλης οικογένειας, όπως η Άλις, μια συνταξιούχος τεχνικός μικροβιολόγος εργαστηρίου, η οποία, όμως, πάσχει από αρχή άνοιας, αλλά κάθε φορά που επισκέπτεται την αγαπημένη της πισίνα αναζωογονείται. Με το πέρασμα των σελίδων ξετυλίγει και τη δική της ιστορία, γυρίζοντας στις αναμνήσεις της από την παιδική της ηλικία όπου έζησε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης των Ιαπώνων της Αμερικής κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η αγαπημένη, όμως, ρουτίνα των κολυμβητών θα αλλάξει, όταν ξαφνικά από το πουθενά θα εμφανιστεί μια ρωγμή στον πυθμένα της πισίνας. Έτσι, κάθε ένα από τα μέλη της πισίνας, διακατεχόμενο από το έντονο αίσθημα του φόβου, θα αρχίσει να δημιουργεί τη δική του θεωρία για το πώς προέκυψε αυτή η ρωγμή που αναστάτωσε τις ζωές τους. Ήταν «μια απλή επιφανειακή γρατζουνιά», ήταν «μήπως στίγμα», ήταν «το ιδιωτικό μας ρήγμα του Αγίου Ανδρέα», ή με βάση κάποιους πιο τολμηρούς ήταν «μια σπάνια και ατυχή ευθυγράμμιση των πλανητών» ή «το έκαναν οι Σαουδάραβες» κ.α.
Μέσα, λοιπόν, από όλα αυτά δημιουργείται ένα κολάζ από τις μικρές στιγμές και απόψεις διάφορων προσώπων με πολλαπλές οπτικές γωνίες, με την αφήγηση να κινείται αριστοτεχνικά στο πρώτο πληθυντικό –εντάσσοντας τον αναγνώστη στον κόσμο τους. Εσείς θα κολυμπήσετε στα νερά που σας φέρνει η Τζούλι Οτσούκα;
