Του Δημήτρη Μάνδαλου,
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η 25η Σεπτεμβρίου 2023 αποτέλεσε εφαλτήριο για μια διαρκή και συνεχιζόμενη έως και σήμερα αναταραχή στην πολιτική σκηνή της χώρας μας. Τα ηνία του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. έκτοτε ανέλαβε ο νεοφερμένος από τις Η.Π.Α., Στέφανος Κασσελάκης, με αποτέλεσμα να ξεκινήσει μια εσωκομματική, αλλά και διακομματική πάλη στη Βουλή των Ελλήνων. Δεν θα σταθώ τόσο στη διάσπαση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., στην ανεξαρτητοποίηση βουλευτών του ή στη δημιουργία νέων κομμάτων από τα παλαιότερα στελέχη του. Ας δούμε τη σχέση που έχει αναπτύξει (ή και όχι) ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. με τα υπόλοιπα κόμματα, τα οποία, μάλιστα, θα ανταγωνιστεί εν όψει των Ευρωεκλογών του Ιουνίου.
Δεδομένης της κυριαρχίας του Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη και της Ν.Δ., ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. έχει πλέον εγκαταλείψει οποιαδήποτε προσπάθεια να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας μας, με αποτέλεσμα να έχει στραφεί στην καταπολέμηση των «κατώτερων» μέχρι τώρα αντιπάλων του, οι οποίοι όμως, όπως φαίνεται, θα καταφέρουν να «δανειστούν» από αυτόν τον ρόλο της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης για την επόμενη τετραετία.
Ο λόγος, λοιπόν, γίνεται για το ΠΑ.ΣΟ.Κ., το οποίο φαίνεται να γίνεται διαρκώς δημοφιλέστερο στους πολίτες, με τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. να καταλαμβάνει την τρίτη, ακόμη και την τέταρτη θέση σε δημοσκοπήσεις. Η προεκλογική αυτή αναμέτρηση έχει προκαλέσει αναβρασμό τόσο στην Κουμουνδούρου όσο και στη Χαριλάου Τρικούπη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η συνάντηση των δύο αρχηγών στο Φανάρι της Κωνσταντινούπολης εν όψει του εορτασμού των Θεοφανείων. Δεν χαιρετήθηκαν, δεν συνομίλησαν, δεν αντάλλαξαν ούτε βλέμμα! Η αντίδραση αυτή εν μέρει θα λέγαμε ότι είναι φυσιολογική. Οι πολιτικοί τους στόχοι συγκρούονται. Και οι δύο διεκδικούν τον πρώτο λόγο στην Κεντροαριστερά. Και οι δύο θέλουν να δουν τα κόμματά τους να καταλαμβάνουν τη δεύτερη θέση στην αναμέτρηση των Ευρωεκλογών.
Φημολογείται έντονα τις τελευταίες μέρες ότι εκ μέρους του Στέφανου Κασσελάκη υπάρχει επιθυμία για συνάντηση των δυνάμεων της Κεντροαριστεράς. Ο Πρόεδρος του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. δεν έχει καταφέρει ακόμη να εδραιωθεί στον πολιτικό στίβο και να αντιμετωπίσει την εσωκομματική αμφισβήτηση, η οποία υπήρξε μεγάλη. Απεναντίας, ο Νίκος Ανδρουλάκης με την αυτοπεποίθηση ότι πολύ πιθανώς θα είναι ο δεύτερος νικητής στις επερχόμενες Ευρωεκλογές, δεν έχει τις ίδιες επιδιώξεις. Στοχεύει στη δεύτερη θέση, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι παρουσιάζει προοπτικές για τη διεκδίκηση της Πρωθυπουργίας.
Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. πλέον έπαψε να είναι ένα καθαρά αριστερό κόμμα. Κατατάσσεται στις δυνάμεις της Κεντροαριστεράς. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το «χτύπημα της πόρτας» ορισμένων μεγάλων στελεχών του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. Ο Διονύσης Τεμπονέρας, για παράδειγμα, πρότεινε μια σύμπλευση των προοδευτικών δυνάμεων της Κεντροαριστεράς. Σε τηλεοπτικό πάνελ, ο ίδιος δήλωσε ότι «ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. δεν κλείνει την πόρτα σε κανέναν». Η Κουμουνδούρου, ωστόσο, είναι απρόθυμη για διάλογο και σύμπλευση.
Συνοψίζοντας, το μόνο σίγουρο είναι ότι ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. μετά την αποχώρηση του Αλέξη Τσίπρα και την άνοδο του Στέφανου Κασσελάκη θα έχει φθίνουσα πορεία. Είναι δυνατόν έναν χρόνο αργότερα να εμφανιστεί ο Στέφανος Κασσελάκης ως το πρόσωπο που μπορεί να ενώσει και να ηγηθεί του κεντροαριστερού χώρου; Η απάντηση είναι πως (μάλλον) όχι. Οτιδήποτε, βέβαια, και αν συμβεί, η τακτική των δυο αυτών κομμάτων στην προκειμένη περίπτωση είναι μια: καταβάλλουν οποιαδήποτε προσπάθεια μπορούν για να διεκδικήσουν… την πολυπόθητη δεύτερη θέση.
