Του Ηλία Βασιλειάδη,
Το ποιητικόν αποτελεί το υψηλότερον της ψυχής και το ευγενέστερον της ανθρώπινης ύπαρξης. Μια διαλεκτική αναμέτρηση σκότους και φωτός. Το απάγκιο λιμάνι της ανθρώπινης ύπαρξης απέναντι στον πόνο. Μια βιωματική φιλοσοφία της ίδιας της υπάρξεώς μας.
Η ποίηση είναι η καταγραφή ενός εσωτερικού ημερολογίου, μιας φωνής που ουρλιάζει μέσα μας, μια δύναμη που μας πληγώνει και η ποίηση τη γιατρεύει, το βάλσαμο μιας πληγωμένης ψυχής. Ένας προσωπικός διάλογος ανάμεσα στο έξω και στο έσω του ανθρώπου, ο συνδετικός κρίκος που ενώνει τον διασπασμένο άνθρωπο. Ένας σπλαχνικός έρωτας ανάμεσα στον κόσμο και τον ποιητή. Το λάβαρο μιας πληγωμένης ψυχής που ψάχνει με αγωνία μια επανάσταση. Μια ζωή γεμάτη συναισθήματα και αισθήματα.
Διαλογικότερον της ψυχής και ένα μακρύ ταξίδι ξεκινά για ένα άγνωστο σκοπό, μα τόσο σημαντικό. Ο ποιητής αφήνει να ξεχυθούν οι νότες του μέσα στο χαρτί και εκείνες, σαν μικρές κόρες, να παίξουν με τα γράμματα και να τα ανακατέψουν. Τώρα πειράζουν τη μητέρα τους, την πένα, που πριν από λίγο πήραν πνοή από εκείνη και βγήκαν στη ζωή. Τόσο χαριτωμένα πλάσματα οι νότες, που γεμίζουν φως όλο τον κόσμο. Σαν άστρο εκεί ψηλά, αποτελούν φάρο νιότης για τον καθένα μας.
Οι νότες χορεύουν έναν εξωτικό χορό μέσα στα μονοπάτια που χαράσσει ο δημιουργός τους. Μικρά πλάσματα κλεισμένα μέσα σ’ ένα χαρτί περιμένοντας το χάδι της πένας, της μονάκριβης μητέρας τους που έρχεται να τους δώσει ζωή. Απλώνει τις νότες προσεκτικά, με μια ιδιαίτερη ευλάβεια, πάνω στο χαρτί. Το εσωτερικό φως του ποιητή, οδοδείκτης για το πού θα φτάσουν. Τα αγαπημένα αναγνώσματα ενός μοναχικού άστρου, κάπου ψηλά, που μαζί με εκείνες χορεύει τον χορό που ξεκίνησαν μέσα στις σελίδες ενός ποιήματος. Μια σιωπή, μια αιωνιότητα αισθήσεων και συναισθημάτων.
Η ζωή όλη του ποιητή παίζει κρυφτό με τις σκέψεις, σκιές ενός παρελθόντος, που θέλει να ξεχάσει. Αλλά με τόση βία, εκείνο θέλει να γεννηθεί και να μιλήσει για όλα όσα το πιέζουν. Έρωτας η ποίηση, σαγηνευτικός μα τόσο συνταρακτικός… Οι φωνές των ποιημάτων σκίζουν τον Κυριακάτικο ουρανό και αναστατώνουν την ηρεμία των άστρων που παρακολουθούν προσεκτικά την πορεία αυτή. Μια διαδήλωση διαφορετική, μια πράξη επαναστατική η ποίηση. Βουβά τα μάτια, κλειστά τα αφτιά μας, τα χέρια ελεύθερα από κάθετί που φυλακίζουν τη σκέψη.
Έτσι, λίγο πριν το φινάλε ενός εκρηκτικού χάους, τα δάκρυα ενός ποιητή κατακλύζουν τα ποιήματά του. Ήρθε η αρχή του τέλους, όπου η σάρκα θα πει το μεγάλο αντίο στην ψυχή που φεύγει. Σήμερα, σιωπά η πένα του και οι καμπάνες χτυπούν πένθιμα. Πάνω στο γραφείο του απλωμένη σαν φιλμ όλη του η ζωή. Η πένα του, σύμβολο ειρήνης και ελευθερίας. Η φωνή της επανάστασης. Ένα αναμενόμενο αντίο και η συνάντηση με την αθανασία. Η ψυχή σήμερα απολαμβάνει το νέκταρ της νίκης. Μια μέρα, που τα γράμματα βουβάθηκαν και οι διανοούμενοι στέρεψαν από ιδέες. Ένα ταξίδι με γεμάτες αποσκευές με το άρωμα της ελευθερίας, στερεωμένο πάνω τους. Κόσμος βουβός, μάτια δακρυσμένα. Η ποίηση έχασε τον μονάκριβο γιο της και τον χρυσαφένιο κύρη της. «Καλό ταξίδι αγαπημένε μου» του φωνάζει. Ο κύρης της, η μοναδική της συντροφιά τον τελευταίο αιώνα. Σήμερα οι ουρανοί γεμίζουν με λιγάκι ακόμα φως και εμείς εδώ σκοτεινιάζουμε όλο και πιο πολύ. Και οι μπάντες, το τελευταίο αναμνηστικό μιας ζωής που φεύγει, παίζουν χαρούμενους και λυπητερούς σκοπούς.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
-
Η εξαγνιστική δύναμη της ποίησης, γράφει η Αλεξάνδρα Μπακονίκα, thebook.gr, διαθέσιμο εδώ.
