Της Νικόλ Καστόρα,
Το θέατρο μοιάζει με αερικό. Σε ανυψώνει από τη γη και σε ταξιδεύει σε άλλους αιθέρες. Το ταξίδι είναι μαγικό, γιατί είναι απρόβλεπτο και αδάμαστο. Δε διστάζει, δεν περιορίζεται, απλά ελευθερώνεται και ελευθερώνει και το πνεύμα μας μαζί του! Μας θυμίζει πως πρέπει να ονειρευόμαστε και να μη σταματάμε ποτέ να ελπίζουμε! Αυτή είναι η τέχνη του θεάτρου! Είναι δημιουργική, θαρραλέα και, το πιο σημαντικό, είναι αληθινή, γιατί, αν δεν πρεσβεύει την αλήθεια, κρατάει τον θεατή στο σκοτάδι και τον απομακρύνει από την αλήθεια και την ουσία της θεατρικής τέχνης, η οποία, δυστυχώς, πολλές φορές αμαυρώνεται και καταπατάται! Οι άνθρωποι έχουν την ανάγκη να βιώσουν τη μαγεία του ονείρου με ανοιχτά μάτια. Και φυσικά, ο μόνος τρόπος, για να το κατορθώσουν, είναι μέσα από τη μυρωδιά του σανιδιού! Έτσι, λοιπόν, θα παρουσιαστούν δύο αξιόλογες παραστάσεις, η κάθε μία για τους δικούς της λόγους, οι οποίες μάς ταξίδεψαν στη μαγεία του θεάτρου.
“Closer”
Πρόκειται για τη μεταφορά της ομώνυμης ταινίας Closer του 2004. Σίγουρα, η μεταφορά μιας χολιγουντιανής ταινίας, η οποία, μάλιστα, είναι ιδιαίτερα γνωστή στο κοινό για την πρωτοτυπία της, αλλά και για το καστ της, είναι ένα δύσκολο εγχείρημα για τον σκηνοθέτη που θα τολμήσει να την ανεβάσει στο θέατρο, καθώς η σύγκρισή της με την πρωτότυπη ταινία είναι βέβαιη. Ως προς την πλοκή, ο σκηνοθέτης Δημήτρης Αγιοπετρίτης-Μπογδάνος ακολουθεί πιστά το πρωτότυπο σενάριο: Ο ιδιόρρυθμος Λάρι και η προκλητική και διαταραγμένη ψυχικά Άλις ερωτεύονται και γίνονται ζευγάρι. Παρόλο που υπόσχονται πως θα αγαπιούνται για πάντα, ο Λάρι δεν κρατάει την υπόσχεσή του και ερωτεύεται παράφορα την Άννα, την οποία άθελά του οδηγεί στην αγκαλιά του γιατρού Νταν. Τα ζευγάρια αυτά θα πληγώσουν και θα πληγωθούν σε έναν «χορό» τριγώνου που θα καταλήξει επιβλαβής για άλλους, αλλά ταυτοχρόνως διδακτικός. Μήπως, τελικά, ο άνθρωπος που έχουμε δίπλα μας είναι ένας ξένος που δε μάθαμε ποτέ; Μήπως πάλι η ζήλεια, η εκδίκηση, η απληστία και ο εγωισμός δεν αφήνουν κανέναν να αγαπήσει πραγματικά; Ο Σπύρος Σταμούλης υποδύεται εσωτερικευμένα, προσεγμένα και άκρως μελετημένα τον δύσκολο ρόλο του Λάρι (που στην ταινία υποδύεται ο Τζούντ Λο). Ο Μιχάλης Λεβεντογιάννης είναι ο καταλληλότερος για τον ρόλο του γιατρού Νταν. Η Ναταλία Σουίφτ σίγουρα είναι θαρραλέα για τις δύσκολες και τολμηρές ερωτικές σκηνές που καλείται να υποδυθεί στον ρόλο της Άλις. Ωστόσο, μιλάει δυνατά και εκφράζεται πολύ επιτηδευμένα. Οι επιλογές των ρούχων της είναι εξαιρετικές, καθώς μόνο αυτές θυμίζουν τη Νάταλι Πόρτμαν. Όσο για τη Βίκυ Παπαδοπούλου, ό,τι και να ειπωθεί σίγουρα είναι λίγο. Είναι συγκλονιστική! Η σοβαρότητά της και τα κοντινά πλάνα στην κάμερα που την τραβάει τις στιγμές που κλαίει τόσο φυσικά, λες και η ίδια αισθάνεται στην πραγματικότητα όσα αισθάνεται η Άννα, καθιστούν την ερμηνεία της ανώτερη και από της Τζούλια Ρόμπερτς στην πρωτότυπη ταινία. Η σκηνοθετική επιλογή να εστιάζονται κάποιες στιγμές ταυτόχρονα από κάμερα και να προβάλλονται πίσω από τους ηθοποιούς, είναι ευφυέστατη, καθώς ο θεατής βλέπει κάθε έκφραση του ηθοποιού ολοκάθαρα, με αποτέλεσμα να ταυτίζεται απόλυτα μαζί του. Επίσης, εξαιρετική σκηνοθετική επιλογή είναι να κάθονται και τα δύο ζευγάρια στον ίδιο καναπέ (ενώ υποτίθεται πως βρίσκονται σε διαφορετικά σπίτια), τη στιγμή που εκμυστηρεύονται την απιστία τους, γεγονός που αυτομάτως προβάλλει πως τα συναισθήματα των ανθρώπων δε διαφέρουν και πολύ μεταξύ τους, όταν βιώνουν την ίδια κατάσταση, παρόλο που είναι πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους. Τα διασκευασμένα τραγούδια ταιριάζουν απόλυτα με το έργο, όπως επίσης και το σκηνικό του τραπεζιού που γυρίζει, το οποίο δηλώνει απόλυτα ταιριαστά πως η ζωή κάνει κύκλους και οι ζωές των ανθρώπων περιστρέφονται μεταξύ τους, χωρίς να ξέρουν αν στο τέλος θα βρεθούν ξανά μαζί.
Τέλος, η αποπνικτική παρουσία των ταξιθετριών δίπλα στους θεατές, προκειμένου να μην τραβήξουν κάποιο πλάνο, δεν αφήνει τον θεατή να απολαύσει ανενόχλητος την παράσταση, καθώς αισθάνεται συνεχώς πως παρακολουθείται.
«Γέρμα»
Πρόκειται για το κλασικό έργο του Φεδερίκου Γκαρθία Λόρκα, το οποίο, παρόλο που γράφτηκε το 1934, είναι πιο επίκαιρο από ποτέ. Η επιλογή του τίτλου, που έδωσε ο Λόρκα, φυσικά, δεν είναι τυχαίος, αφού Γέρμα σημαίνει στα ισπανικά «στείρα» και αποτελεί το γεγονός που θα καθορίσει τη ζωή της. Η Γέρμα, την οποία υποδύεται η ταλαντούχα Μαρία Κίτσου, είναι μια φιλελεύθερη δημοσιογράφος, η οποία πάνω από όλα είναι καριερίστρια. Συζεί για πολλά χρόνια με τον επιχειρηματία σύζυγό της, ο οποίος, παρόλο που την υπεραγαπά, είναι, επίσης, καριερίστας με αποτέλεσμα να λείπει πολύ συχνά από το σπίτι. Και ενώ η ζωή τους φαινόταν ιδανική, τα στερεότυπα της κοινωνίας άρχισαν σιγά-σιγά να φθείρουν την πρωταγωνίστρια. Η Γέρμα φτάνει τα τριάντα πέντε και αισθάνεται πως δεν επιτέλεσε τον σκοπό για τον οποίο γεννήθηκε γυναίκα, ο οποίος δεν είναι άλλος από το να τεκνοποιήσει! Ξεκινάει, λοιπόν, πυρετωδώς τις προσπάθειες, λες και πρέπει να επιτύχει στο επόμενο πρότζεκτ της. Τα λάθη, όμως, του παρελθόντος, η έλλειψη της μητρικής στοργής από τη μητέρα της και το καταναλωτικό πρότυπο ζωής αρχίζει σιγά σιγά να τη χειραγωγεί. Η ζήλεια, η ματαιοδοξία και η απληστία κακοφορμίζουν μέσα της, με αποτέλεσμα να τη μετατρέπουν σε έναν άλλο άνθρωπο, γεμάτο κακία μίσος και ασέβεια προς τον θεό. Η Γέρμα πιστεύοντας πως με τη γέννηση ενός παιδιού θα έχει επιτύχει τα πάντα, εν τέλει καταλήγει να χάσει τα πάντα: τη δουλειά της, την αγάπη του άντρα της, μα πιο πολύ από όλα, την αξιοπρέπειά της και τον ίδιο της τον εαυτό.
Ένα έργο με κοινωνικούς προβληματισμούς: τη θέση της γυναίκας, την κυριαρχία του διαδικτύου και τον εγωκεντρισμό των ανθρώπων. Η ερμηνεία της Κίτσου είναι συγκλονιστική, καθώς καλείται με «τιτάνια» δύναμη να σηκώσει όλα τα πρέπει και τις προκαταλήψεις που επιβάλλει η κοινωνία στην ψυχοσύνθεση μία γυναίκας, η οποία, αν δεν έχει τη δύναμη να επιλέξει την αυτοδιάθεσή της και να ορίσει τον εαυτό της, στο τέλος θα καταλήξει να καταστραφεί ολοσχερώς. Η τραγικότητα της ηθοποιού δημιουργεί έναν κόμπο στον λαιμό των θεατών. Ο Ιωσηφίδης είναι εξαιρετικός στον ρόλο του συζύγου και ο Καζέπης, το παρελθόν της, απόλυτα ταιριαστός. Η Κράλλη δεν θα μπορούσε να υποδυθεί πιο πιστευτά τον ρόλο της άκαρδης μητέρας.
Τα σκηνικά είναι πρωτότυπα και μοντέρνα, ειδικά τα διάφανα υφάσματα που κρέμονται και μοιάζουν με καθρέφτες στα οποία προβάλλονται οι επεξηγήσεις του έργου. Επάνω τους, επίσης, εναλλάσσεται η προβολή εικονικών δέντρων που ανθίζουν και μαραίνονται, τα οποία λειτουργούν ως σύμβολο της δημιουργίας και της ζωής. Η σκηνοθετική επιλογή τη στιγμή των παραισθήσεων της Γέρμα μέσα στο δάσος, αποτελεί την κορυφαία στιγμή της παράστασης. Το μόνο που μπορεί να ενοχλήσει τον θεατή είναι η συνεχής βωμολοχία.
Δύο παραστάσεις που αξίζει να παρακολουθήσετε, γιατί θα σας εμφυσήσουν βαρυσήμαντα μηνύματα και θα σας προβληματίσουν για τον τρόπο που προσδιορίζετε τη ζωή σας, τις ανθρώπινες σχέσεις σας, αλλά και την ίδια σας την ψυχή.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- Closer, choratheatro.gr, διαθέσιμο εδώ
