Της Γεωργίας Διπλού,
Μπήκε επισήμως το 2024, οπότε να ευχηθώ με τη σειρά μου «Καλή Χρονιά». Εύχομαι υγεία, αγάπη και πολλές πολλές επιτυχίες. Γράφω το άρθρο στο ξεκίνημα της νέας χρονιάς, ως εκ τούτου όσο γράφω σκέφτομαι τους δικούς μου στόχους για τη νέα χρονιά. Καθώς, λοιπόν, σκέφτομαι και σκέφτομαι, έρχομαι να θέσω την εξής διαπίστωση «Γιατί ρε φίλε τόσοι καθωσπρεπισμοί;» Πιο συγκεκριμένα, είναι απαραίτητο και τολμώ να πω θελκτικό να έχεις τα κουτάκια του μυαλού σου να κυριαρχούν και να σε ωθούν προς μια κατεύθυνση (και εγώ έτσι είμαι) αλλά για πόσο;
Μαθαίνουμε να ζούμε τις όμορφες μας αναμνήσεις αντί να επιδιώκουμε να δημιουργήσουμε άλλες, οι οποίες μπορεί να είναι εξίσου όμορφες αν όχι καλύτερες! Εσύ, τι κάνεις γι’ αυτό; Κάθεσαι απλά και βλέπεις ανθρώπους που θες, να φεύγουν μπροστά από τα μάτια σου και να γίνονται μια ευχάριστη ανάμνηση. Ούρλιαξε, διεκδίκησε και στο κάτω κάτω ξαναζήσε. Ανάλογα με τη συγκυρία που βρίσκεται ο καθένας, το μυαλό αρνείται να δεχτεί και προτιμάει να παραμένει σε ένα γνώριμο και όχι τόσο συναρπαστικό παρελθόν. Μετά την άρνηση και το γρήγορο «όχι, ρε, δεν παίζει» έρχεται συνήθως η συνειδητοποίηση. Ποια είναι αυτή; Περνάω καλά, γελάω, μπορώ να επικοινωνώ για τα πάντα, νιώθω κάποιου είδους θαυμασμό, έχω κοινά και το πιο σημαντικό είναι ότι νιώθω την προσωπικότητά μου και το είναι μου να γλυκαίνει και να ηρεμεί. Αφού συνειδητοποιήσεις όλα αυτά και βάλεις στα κουτάκια του μυαλού σου «τικ», τότε αφήνεσαι και λες «είτε μου αρέσει είτε όχι, συμβαίνει». Το θέμα εδώ είναι άλλο, όταν εσύ το καταλάβεις, είσαι τόσο σίγουρος/η ότι το άλλο άτομο θα είναι εκεί;
Είμαι λάτρης της κλασικής λογοτεχνίας και το comfort βιβλίο για εμένα είναι Περηφάνια και Προκατάληψη. Ο Mr. Darcy όντας ευγενής, κλειστός και σαφώς ο ορισμός του επικριτισμού έχει μόνο κουτάκια στο τακτοποιημένο μυαλό του. Τι θα πει ο κύκλος; Οι γνωστοί; Η οικογένεια; Η Elizabeth (Lizzie), από την άλλη, είναι παρορμητική, εκφραστική και χωρίς τρόπους για τα δεδομένα της αγγλικής επαρχίας του 19ου αιώνα. Έχουμε, λοιπόν, έναν χαρακτήρα που βάζει τα «πρέπει» και τους κοινωνικούς περιορισμούς πάνω απ’ όλα. Αλλά όταν βλέπει την Lizzie να γελάει αμέριμνη, να χορεύει, να στροβιλίζεται και απλά να είναι ο εαυτός της με τα άσχημα και τα καλά της, τότε, ναι, υποκύπτει στα ίδια του τα κουτάκια. Την ερωτεύεται από την πρώτη στιγμή, αλλά δεν το έχει συνειδητοποιήσει ακόμη. Αρκεί ένα ξέγνοιαστο γέλιο για να αφεθεί στο χαμόγελό της και στα μάτια της. Σε αυτό το σημείο ξέρεις… ξέρεις ότι μπορεί τα λόγια να λένε άλλα και να πονάνε, αλλά τα μάτια λένε το διαμετρικά αντίθετο και εκεί τρελαίνεσαι… και τα μάτια δεν λένε ποτέ μα ποτέ ψέματα. Το στόμα διατάζει το μυαλό να πει πράγματα, γιατί μπαίνουν μπροστά η λογική, ο φόβος, η ντροπή και τα ανόητα «πρέπει». Τα μάτια όσο και αν προσπαθήσεις να τα διατάξεις θα λένε τη δικιά τους αλήθεια, η οποία είναι και η πιο δυνατή.
Οπότε, αυτό που έχω εγώ να πω είναι: άσε τους «καθωσπρεπισμούς» και τα λόγια που πονάνε και δες την αλήθεια που δεν μπορείς να παραδεχτείς στον εαυτό σου, γιατί οι άνθρωποι δεν θα είναι για πάντα «τυφλωμένοι»… γιατί μια «βίδα» είναι και αν γυρίσει, θα χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο για την ανοησία που έκανες και τότε, δυστυχώς, θα είναι ανεπανόρθωτα αργά!
